“Good bye see you again!”
Abstract
สวัสดีครับชาวเวชบำบัดวิกฤตทุก ๆ ท่าน ไม่น่าเชื่อว่าเรามีเรื่องราวมาบอกเล่าเก้าสิบกันจนมาถึงฉบับที่ 12 แล้ว ฉบับนี้ถือว่าเป็นฉบับพิเศษนะครับ เพราะจะเป็นฉบับสุดท้ายที่เราจะได้พบกันแล้ว ผู้เขียนจึงขออำลาผู้อ่านทุก ๆ ท่าน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบทความที่ผ่าน ๆ มาจะพอช่วยผ่อนคลาย หรือให้ความรู้ความบันเทิงแก่พวกเราบ้าง เนื่องจากเป็นคอลัมน์เรื่องราวจิปาถะ ตามสโลแกนที่ว่า บอกเล่าเรื่องราว ตามใจผู้เขียน ไม่เน้นเรื่องเรียน เน้นเรื่องหรรษา เพื่อเติมความคิดทบทวนปัญญา เก้าสิบว่ามาไม่เต็มร้อยเอย ….. ที่ผ่านมาจึงเป็นการพูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ ที่ดูสบาย ๆ ไม่เน้นวิชาการ เป็นเรื่องเล่า เป็นเรื่องบอกต่อ ซึ่งเนื้อหาใจความคงไม่เต็มร้อย อย่างที่กล่าวมา พอมาถึงฉบับสุดท้ายนี้จึงขอมีสาระบ้าง เพื่อให้เป็นแนวคิด ส่งต่อกำลังใจให้พวกเราทุกคน โดยจะขอย้อนไปถึงปฐมบทของการกำเนิด ICU ซึ่งโดยภาพรวมก็มีแพทย์หลายท่านที่เป็นผู้บุกเบิกงานด้านนี้ ตามที่เคยได้เล่าให้ฟังแล้ว แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปความทรงจำของคนรุ่นหลังก็ค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา ดั่งเช่นบุคคลสำคัญต่าง ๆ ในโลกใบนี้
เพราะจะมีแนวคิด วิธีการ ความรู้ใหม่ ๆ ที่เป็นความก้าวหน้ามาทดแทนเสมอ ๆ จนบางครั้งพวกเราไม่ทราบเลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ทำ หรือปฏิบัติกันอยู่ในทุก ๆ วันนั้นมีที่มาและมีเหตุผลอย่างไร เราจะอยู่อย่างคนไร้ราก ไร้แก่น กันต่อไป กระนั้นหรือ ? ไม่ใช่แน่นอนใช่ไหมครับ ? เมื่อได้อ่านบทความนี้อย่างน้อยพวกเราก็จะได้รับรู้อดีต และความเป็นมาของชาวเวชบำบัดวิกฤต เพื่อเป็นกำลังใจ เป็นฐานรากให้เราก้าวต่อไปอย่างมั่นคง เพราะวันหนึ่งข้างหน้าพวกเราอาจจะได้เป็นผู้ที่ได้รับการจดจำ ไม่เลือนหายไปตามกาลเวลา เฉกเช่นเดียวกับ Peter Josef Safar
