สรรพสิทธิเวชสาร

การเปรียบเทียบประสิทธิภาพของโปรเจสเตอโรนแบบรับประทานและแบบเหน็บทางช่องคลอดในการป้องกันการคลลอดก่อนกำหนดสตรีตั้งครรภ์ที่ตรวจพบความยาวของปากมดลูกสั้น: การศึกษาแบบสุ่มและมีกลุ่มเปรียบเทียบ

พงษ์สันต์ พันธะไชย; จตุพร วิจารณ์กัยกิจ, ปริญญา ชำนาญ — Sun, 09 Jun 2024 00:00:00 +0700

หลักการและเหตุผล: มีหลักฐานสนับสนุนว่าการใช้โปรเจสเตอโรนเหน็บช่องคลอดในสตรีตั้งครรภ์ที่มีความยาวปากมดลูกสั้น สามารถป้องกันการคลอดก่อนกำหนดที่ 34 สัปดาห์ได้ แต่ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการให้โปรเจสเตอโรนด้วยวิธีการอื่นว่าสามารถป้องการการคลอดก่อนกำหนดที่ 34 สัปดาห์ได้หรือไม่

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของการรับประทานโปรเจสเตอโรนในสตรีตั้งครรภ์ที่มีความยาวปากมดลูกสั้นกว่า 25 มิลลิเมตรต่อการป้องกันการคลอดก่อนกำหนด เปรียบเทียบกับการเหน็บโปรเจสเตอโรนทางช่องคลอด

วัสดุและวิธีการ: เป็นการศึกษาแบบสุ่มและมีกลุ่มเปรียบเทียบ, สตรีตั้งครรภ์ในช่วงอายุครรภ์ตั้งแต่ 20-25 สัปดาห์ที่มาฝากครรภ์ที่หน่วยฝากครรภ์โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์จะถูกตรวจวัดความยาวปากมดลูกด้วยคลื่นเสียงความถี่สูง โดยจะสุ่มสตรีตั้งครรภ์ดังกล่าวจำนวน 76 คนที่วัดความยาวปากมดลูกได้สั้นกว่า 25 มิลลิเมตร และแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มเท่าๆ กัน กลุ่มแรกได้รับโปรเจสเตอโรน 200 มิลลิกรัมไปรับประทานวันละ 1 ครั้ง และกลุ่มที่สองจะได้รับโปรเจสเตอโรน 200 มิลลิกรัมไปเหน็บช่องคลอดวันละครั้ง ตั้งแต่เริ่มวิจัยไปจนกระทั่ง 34 สัปดาห์ และรับการวัดความยาวปากมดลูกซ้ำที่ 4 สัปดาห์หลังได้รับยา ผลลัพธ์หลักคือการคลอดก่อนกำหนดที่ 34 สัปดาห์

ผลลัพธ์: ข้อมูลพื้นฐานของประชากรทั้งสองกลุ่มไม่มีความแตกต่างกัน ผลของการป้องกันการคลอดก่อนกำหนดที่อายุครรภ์ 34 สัปดาห์ของการใช้โปรเจสเตอโรนแบบรับประทานและการใช้โปรเจสเตอโรนแบบเหน็บช่องคลอดไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ สตรีกลุ่มที่ใช้โปรเจสเตอโรนแบบรับประทาน (จำนวน 38 คน) มี 1 คนที่คลอดก่อนกำหนดที่ 34 สัปดาห์ และมีสตรี 3 คนในกลุ่มที่ใช้โปรเจสเตอโรนเหน็บช่องคลอด (จำนวน 38 คน) ที่คลอดก่อนกำหนดที่ 34 สัปดาห์ (2.6% และ 10.5%, P-value 0.168)

สรุป: การใช้โปรเจสเตอโรนในสตรีตั้งครรภ์ที่มีความยาวปากมดลูกสั้นเพื่อป้องกันการคลอดก่อนกำหนดในแบบรับประทานและเหน็บช่องคลอด ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

การอักเสบติดเชื้อในช่องเยื่อหุ้มคอชั้นลึกของโรงพยาบาลวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี

ณัชชารีย์ ศิรพงษ์รัตน์ — Sun, 09 Jun 2024 00:00:00 +0700

หลักการ : การติดเชื้อในช่องเยื่อหุ้มคอชั้นลึกเป็นภาวะฉุกเฉิน การวินิจฉัยที่ถูกต้อง จะทำให้รักษาถูกต้องรวดเร็ว แม้ว่า
ปัจจุบันจะมีอุบัติการณ์และความรุนแรงลดลง เพราะยาปฏิชีวนะมีประสิทธิภาพสูงขึ้น แต่ยังพบผู้ป่วยที่มีภาวะแทรกซ้อน
วิธีการศึกษา : เก็บข้อมูลผู้ป่วยที่มีการติดเชื้อในช่องเยื่อหุ้มคอชั้นลึกที่โรงพยาบาลวารินชำราบ ได้แก่ ลักษณะทั่วไปของ
ผู้ป่วย ลักษณะที่เกี่ยวกับโรค วิธีการรักษา ระยะเวลานอนโรงพยาบาล และ ภาวะแทรกซ้อน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิง
พรรณนา เปรียบเทียบความสัมพันธ์ปัจจัยเสี่ยงกับ ระยะเวลานอนโรงพยาบาล โดยใช้ independent sample t-test
(p-value < 0.05) และวิเคราะห์ปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดภาวะแทรกซ้อนโดยวิธี Logistic regression
ผลการศึกษา : ผู้ป่วยทั้งหมด 126 ราย เป็นเพศชาย ร้อยละ 57.1 โรคประจำตัวที่พบมากที่สุด คือ เบาหวาน ร้อยละ 31
ตำแหน่งที่พบการติดเชื้อมากที่สุดคือ submandibular space ร้อยละ 44.4 พบการติดเชื้อหลายตำแหน่ง ร้อยละ 14.3
สาเหตุหลักเกิดจากฟันผุ ร้อยละ 49.2 พบภาวะแทรกซ้อน คือ sepsis ร้อยละ 7.1 Upper airway obstruction ร้อยละ
2.4 ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับระยะเวลานอนโรงพยาบาล คือ เบาหวาน (p = 0.02) การติดเชื้อหลายตำแหน่ง (p = 0.03)
และการมีภาวะแทรกซ้อน (p = 0.008) ปัจจัยเสี่ยงที่สัมพันธ์กับการเกิดภาวะแทรกซ้อน คือ การติดเชื้อหลายตำแหน่ง
ORadj = 9.24, 95%CI: 0.02-0.41, p = 0.02 และผู้ป่วยที่มีอายุตั้งแต่ 60 ปีขึ้นไป ORadj = 5.3, 95%CI: 0.03-0.75,
p = 0.02
สรุปผล : การติดเชื้อในช่องเยื่อหุ้มคอชั้นลึกของโรงพยาบาลวารินชำราบ ส่วนใหญ่เกิดจาก ฟันผุ การส่งเสริมสุขภาพช่อง
ฟันจะช่วยป้องกันได้ การวินิจฉัยและรักษาอย่างถูกต้องรวดเร็วโดยเฉพาะกลุ่มที่มีปัจจัยเสี่ยง ได้แก่ผู้ป่วยที่มีอายุมาก และ
มีการติดเชื้อหลายตำแหน่ง อาจช่วยลดภาวะแทรกซ้อน

ผลของรูปแบบการดูแลผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองอย่างต่อเนื่องในระยะฟื้นฟูที่มีต่อคุณภาพชีวิต ของผู้ป่วยหลังจำหน่ายออกจากโรงพยาบาล

ณหทัย เอื้ออารีย์; อาคม อารยาวิชานนท์ — Sun, 09 Jun 2024 00:00:00 +0700

หลักการและเหตุผล : แม้ว่าความก้าวหน้าทางด้านการแพทย์จะทำให้ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองมีอัตราการรอดชีวิตสูง
ขึ้น แต่ผู้ป่วยที่รอดชีวิตมักจะมีภาวะแทรกซ้อนที่มีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิต ดังนั้นผู้ป่วยควรได้รับการดูแลต่อเนื่องหลัง
ออกจากโรงพยาบาล งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับคุณภาพชีวิตผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองหลังจำหน่าย
ออกจากโรงพยาบาล 2) เปรียบเทียบระดับคุณภาพชีวิตผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองกลุ่มทดลองระหว่างก่อนและหลังได้รับ
การดูแลต่อเนื่องในระยะฟื้นฟู และ 3) เปรียบเทียบระดับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระหว่างกลุ่มทดลอง
และกลุ่มควบคุม
วัสดุและวิธีการ : เป็นงานวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองที่นอนรักษาตัวในโรงพยาบาล
สรรพสิทธิประสงค์ระหว่างวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2565 – 31 ธันวาคม 2565 จำนวน 60 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง
เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิเคราะห์ค่าที
ผลการศึกษา : 1) คุณภาพชีวิตผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองหลังจำหน่ายออกจากโรงพยาบาลอยู่ในระดับปานกลาง
(ค่าเฉลี่ย 3.10) 2) ระดับคุณภาพชีวิตผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองกลุ่มทดลองหลังได้รับการดูแลต่อเนื่องในระยะฟื้นฟู
(ค่าเฉลี่ย 3.52) สูงกว่าก่อนได้รับการดูแลต่อเนื่องในระยะฟื้นฟู (ค่าเฉลี่ย 3.21) 3) คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือด
สมองกลุ่มทดลองหลังได้รับการดูแลต่อเนื่องในระยะฟื้นฟู (ค่าเฉลี่ย 3.52) สูงกว่ากลุ่มควบคุมหลังได้รับการรักษาพยาบาล
ตามปกติ (ค่าเฉลี่ย 3.03)
สรุปผล : คุณภาพชีวิตผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองสูงขึ้นหลังได้รับการดูแลต่อเนื่องในระยะฟื้นฟู และคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย
โรคหลอดเลือดสมองกลุ่มทดลองสูงกว่ากลุ่มควบคุม