วารสารกายภาพบำบัด

ผลของการฝึกด้วยโปรแกรมการเต้น Dance Fit ต่อกิจกรรมทางกาย สมรรถภาพทางกาย และพุทธิปัญญาในผู้สูงอายุ

2025-01-01T16:38:44+07:00

ที่มาและความสำคัญ: ผู้สูงอายุมักประสบกับภาวะความแข็งแรงลดลง กิจกรรมทางกายลดลง การทรงตัวบกพร่อง และการเสื่อมถอยของพุทธิปัญญา การออกกำลังกายแบบกลุ่มที่สนุกสนาน เช่น การเต้นประกอบเสียงเพลง สามารถช่วยแก้ไขปัญหาเหล่านี้ โดยส่งเสริมให้เกิดแรงจูงใจและเพิ่มกิจกรรมทางกายให้แก่ผู้สูงอายุได้

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมออกกำลังกายด้วยการเต้น Dance Fit ต่อระดับกิจกรรมทางกาย สมรรถภาพทางกาย และพุทธิปัญญา ในกลุ่มผู้สูงอายุ

วิธีการวิจัย: ผู้เข้าร่วมวิจัยจำนวน 63 คน แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่ม Dance Fit (n = 32) และกลุ่มควบคุม (n = 31) โดยกลุ่ม Dance Fit เข้าร่วมกิจกรรมการออกกำลังกายครั้งละ 75 นาที (อบอุ่นร่างกาย 15 นาที แอโรบิกความหนักปานกลาง 45 นาที และผ่อนคลาย 15 นาที) สัปดาห์ละ 3 ครั้ง เป็นระยะเวลา 6 สัปดาห์ กลุ่มควบคุมทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ การประเมินสมรรถภาพทางกาย ได้แก่ ความแข็งแรงรยางค์ขาและแขน ความยืดหยุ่น การทรงตัว ความสมดุลและความคล่องตัวแบบไดนามิก ความทนทานของหัวใจและปอด พุทธิปัญญา และระดับกิจกรรมทางกาย โดยจะประเมินในสัปดาห์ที่ 0 สัปดาห์ที่ 3 และสัปดาห์ที่ 6 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ Mixed Model ANOVA เพื่อตรวจสอบปฏิสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มและเวลาในการประเมิน

ผลการวิจัย: พบปฏิสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่มและเวลาของการประเมิน (p < 0.05) สำหรับความแข็งแรงรยางค์ขาและแขน ความยืดหยุ่น ความทนทานของหัวใจและปอด และระดับกิจกรรมทางกาย โดยกลุ่ม Dance Fit มีค่าที่ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง baseline และเมื่อครบ 6 สัปดาห์ นอกจากนี้ พบเพียงอิทธิพลหลักของกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ต่อความสมดุลและความคล่องตัวแบบไดนามิก รวมถึงพุทธิปัญญาระหว่าง baseline และเมื่อครบ 6 สัปดาห์

สรุปผล: การเต้นด้วยโปรแกรม Dance Fit สามารถเพิ่มความแข็งแรงรยางค์ขา ความแข็งแรงรยางค์แขน เพิ่มความยืดหยุ่นของร่างกาย พัฒนาความทนทานของหัวใจและปอด และเพิ่มระดับกิจกรรมทางกาย ในผู้สูงอายุได้

การเปรียบเทียบผลของโปรแกรมออกกำลังกายที่บ้านด้วยท่าออกกำลังกายกล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวและแบบเฉพาะเจาะจง กับโปรแกรมแบบดั้งเดิม ต่อการเดินและการทรงตัวในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรัง

2025-06-28T13:03:10+07:00

ที่มาและความสำคัญ: ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองควรได้รับการฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้สามารถเดินได้อย่างมั่นคง และมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น เมื่อผู้ป่วยถูกจำหน่ายออกจากโรงพยาบาล การให้โปรแกรมการออกกำลังกายที่บ้านจึงมีความจำเป็นอย่างมาก การออกกำลังกายแกนกลางลำตัว และแบบเฉพาะเจาะจงช่วยเพิ่มความสามารถในการทรงตัวและการเดินในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรัง แต่ยังไม่มีรายงานว่าให้ผลต่างจากการฝึกตามโปรแกรมการฝึกทางกายภาพบำบัดที่บ้านแบบดั้งเดิมอย่างไร

วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบผลของโปรแกรมออกกำลังกายที่บ้าน ระหว่างท่าออกกำลังกายกล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวร่วมกับการออกกำลังกายแบบเฉพาะเจาะจง และโปรแกรมที่นักกายภาพบำบัดออกแบบให้เฉพาะราย ต่อ การเดิน การทรงตัว ความมั่นใจในการทรงตัวขณะปฏิบัติกิจกรรม และความสามารถในการควบคุมการเคลื่อนไหวของขา

วิธีการวิจัย: ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรัง จำนวน 32 คน สุ่มเข้ากลุ่มทดลอง 16 คน ได้รับโปรแกรมการออกกำลังกายกล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวและแบบเฉพาะเจาะจง กลุ่มควบคุม 16 คน ได้รับโปรแกรมการออกกำลังกายที่นักกายภาพบำบัดออกแบบให้ กลุ่มละ 40 นาที 3 วันต่อสัปดาห์ เป็นเวลา 3 เดือน ประเมินด้วย 10 Meter Walk Test (10MWT), Six-Minute Walk Test (6MWT), Berg Balance Scale (BBS), Timed Up and Go Test (TUG), Activities-Specific Balance Confidence Scale (ABC) และ Fugl-Meyer Assessment of Lower Extremity (FMA-LE) ก่อนฝึก หลังฝึก และติดตามผลเดือนที่ 6

ผลการวิจัย: เปรียบเทียบระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ไม่พบความแตกต่างในทุกตัวแปร แต่เมื่อเปรียบเทียบภายในกลุ่มระหว่างช่วงเวลา (Overall) พบว่าทุกตัวแปรของกลุ่มทดลองมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) และพบการเปลี่ยนแปลงเฉพาะ BBS, ABC และ FMA-LE ในกลุ่มควบคุม (p < 0.05)

สรุปผล: โปรแกรมการออกกำลังกายกล้ามเนื้อแกนกลางลำตัวและแบบเฉพาะเจาะจงที่บ้าน ช่วยเพิ่มความสามารถในการเดิน การทรงตัว ความมั่นใจในการทรงตัวขณะปฏิบัติกิจกรรม และความสามารถในการควบคุมการเคลื่อนไหวของขา ในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรังได้ไม่ต่างจากโปรแกรมดั้งเดิม

การพัฒนาต้นแบบโปรแกรมประเมินและออกแบบการรักษาเฉพาะบุคคลสำหรับ โรคออฟฟิศซินโดรม: การศึกษานำร่อง

2025-05-28T20:21:47+07:00

ที่มาและความสำคัญ: กลุ่มอาการของโรคออฟฟิศซินโดรมพบได้บ่อยในคนทำงานในสำนักงาน โดยสาเหตุเกิดจากการนั่งทำงานท่าเดิมเป็นเวลานานและปัจจัยเสี่ยงทางการยศาสตร์ การใช้เทคโนโลยีสื่อสารในปัจจุบันเป็นสิ่งที่เข้าถึงง่าย ดังนั้น การศึกษาครั้งนี้เป็นการบูรณาการเทคโนโลยีมาพัฒนาเว็บแอปพลิเคชันเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการรักษาทางกายภาพบำบัด

วัตถุประสงค์: เพื่อพัฒนาต้นแบบเว็บแอปพลิเคชันโปรแกรมประเมินและออกแบบการรักษาเฉพาะบุคคลสำหรับโรคออฟฟิศซินโดรมและเพื่อประเมินการใช้งานและทดสอบประสิทธิภาพของเว็บแอปพลิเคชันดังกล่าว

วิธีการวิจัย: เป็นการศึกษาเชิงพัฒนา แบ่งเป็น 2 ขั้นตอนย่อย คือ 1.ขั้นตอนการพัฒนาและทดสอบการใช้งานต้นแบบ (Usability testing) ด้วยแบบประเมิน The system usability scale (SUS) โดยอาสาสมัครจำนวน 30 ราย และ 2.ขั้นตอนการประเมินประสิทธิภาพทางคลินิก (Clinical effectiveness testing) โดยอาสาสมัคร จำนวน 20 ราย แต่ละรายจะต้องปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางการยศาสตร์ และออกกำลังกายตามที่เว็บแอปพลิเคชันแนะนำ เป็นเวลา 30 นาทีต่อวัน 2 วันต่อสัปดาห์ ต่อเนื่องเป็นเวลา 2 สัปดาห์ จากนั้นประเมินคะแนนความเจ็บปวดด้วยแบบประเมิน Visual analogue scale (VAS) ก่อนและหลังการใช้งาน

ผลการวิจัย: ผลการประเมินความยากง่ายในการใช้งานแอปพลิเคชันด้วยวิธี System Usability Scale (SUS) พบว่าอยู่ในระดับ Good และผลการทดสอบประสิทธิภาพในการใช้เว็บแอปพลิเคชันสำหรับการรักษาทางกายภาพบำบัด พบว่าคะแนนความเจ็บปวดลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.001)

สรุปผล: ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่าเว็บแอปพลิเคชันโปรแกรมออกแบบและรักษาเฉพาะบุคคลสำหรับโรคออฟฟิศซินโดรมสามารถเสริมสร้างการดูแลสุขภาพด้วยตนเอง และช่วยลดอาการปวดกล้ามเนื้อในผู้ป่วยกลุ่มนี้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยผู้ใช้งานสามารถเรียนรู้การใช้งานได้อย่างรวดเร็วและมีความมั่นใจในการใช้งานเว็บแอปพลิเคชัน

การสำรวจความคิดเชิงลบต่ออาการปวดในพนักงานสำนักงานที่มีปัญหาทางระบบกล้ามเนื้อ และกระดูกในมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ องครักษ์

2025-07-09T14:34:35+07:00

ที่มาและความสำคัญ: ปัญหาทางระบบกล้ามเนื้อ และกระดูก (Musculoskeletal Disorders: MSDs) เป็นหนึ่งในปัญหาสุขภาพที่พบได้บ่อยในพนักงานสำนักงาน โดยเฉพาะผู้ที่ต้องทำงานกับคอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน ซึ่งมักมีอาการปวดบริเวณคอ บ่า ไหล่ และ หลัง ซึ่งปัจจัยด้านจิตสังคมโดยเฉพาะความคิดเชิงลบต่ออาการปวด มีบทบาทสำคัญต่อการดำเนินของภาวะปวดเรื้อรัง

วัตถุประสงค์: เพื่อสำรวจระดับความคิดเชิงลบต่ออาการปวดในพนักงานสำนักงานที่มีอาการทางระบบกล้ามเนื้อ และกระดูก และเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างค่าความคิดเชิงลบต่ออาการปวดในกลุ่มที่มีอาการปวดเรื้อรังและไม่เรื้อรัง

วิธีการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างจำนวน 60 คน ได้รับการประเมินด้วยแบบสอบถาม 3 ส่วน ได้แก่ ข้อมูลทั่วไป แบบประเมินอาการระบบกล้ามเนื้อ และกระดูก (Modified Nordic Musculoskeletal Questionnaire: MNMQ) และแบบประเมินความคิดเชิงลบต่ออาการปวดฉบับแปลภาษาไทย (T-UW-CAP6)

ผลการวิจัย: ผู้ที่มีอาการปวดเรื้อรังส่วนใหญ่มีระดับความคิดเชิงลบต่ออาการปวดอยู่ในระดับเสี่ยงปานกลางถึงมาก กลุ่มที่มีปัญหาด้านระบบกล้ามเนื้อและกระดูกแบบเรื้อรังมีค่าความคิดเชิงลบต่ออาการปวดมากกว่ากลุ่มที่มีอาการแบบไม่เรื้อรังอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.04)

สรุปผล: การศึกษานี้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของปัจจัยทางจิตสังคมเกี่ยวกับการรับรู้ความเจ็บปวดและอาการปวดเรื้อรังในพนักงานสำนักงาน การประเมินด้านจิตสังคมร่วมกับการดูแลทางกายภาพจึงมีความสำคัญต่อการวางแผนการจัดการ และป้องกันอาการปวดเรื้อรังได้อย่างเหมาะสม