วารสารกายภาพบำบัด

การสำรวจความรู้และทักษะการรักษาผู้ป่วยกระดูกสันหลังคดแบบไม่ทราบสาเหตุในนักกายภาพบำบัดและนิสิตนักศึกษากายภาพบำบัดไทย

อัมพร นันทาภรณ์ศักดิ์, มัณฑนา วงศ์ศิรินวรัตน์, ระพีพัฒน์ จิตมาลย์ — Fri, 20 Dec 2024 00:00:00 +0700

ที่มาและความสำคัญ: ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับภาวะกระดูกสันหลังคดเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนักกายภาพบำบัดเพื่อให้การจัดการที่เหมาะสมสำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะนี้ การรักษาที่ไม่เหมาะสมอาจทำให้มุมการคดเพิ่มขึ้นได้ ในประเทศไทยยังไม่มีการสำรวจครอบคลุมด้านความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับภาวะกระดูกสันหลังคดในนักกายภาพบำบัดและนิสิตนักศึกษากายภาพบำบัด

วัตถุประสงค์: การศึกษาในครั้งนี้มีเป้าหมายเพื่อสำรวจระดับความรู้และความมั่นใจในการจัดการผู้ป่วยที่มีภาวะกระดูกสันหลังคดชนิดไม่ทราบสาเหตุในนักกายภาพบำบัดและนักศึกษากายภาพบำบัดชาวไทย

วิธีการวิจัย:การสำรวจออนไลน์ได้ถูกพัฒนาขึ้นตามแนวทางของ Society on Scoliosis Orthopedic and Rehabilitation Treatment (SOSORT) โดยแบบสอบถามนี้ประกอบด้วยข้อมูลทั่วไป ความรู้พื้นฐาน และความมั่นใจในการรักษาผู้ป่วยกระดูกสันหลังคดแบบไม่ทราบสาเหตุ

ผลการวิจัย: มีนักกายภาพบำบัดจำนวน 221 คน และนิสิตนักศึกษากายภาพบำบัดจำนวน 167 คน ที่ตอบแบบสอบถาม ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าทั้งสองกลุ่มได้คะแนนเฉลี่ยต่ำกว่าครึ่งหนึ่งของคะแนนรวมที่เป็นไปได้ นักกายภาพบำบัดที่จบการศึกษาระดับหลังปริญญาได้คะแนนเฉลี่ยสูงกว่านักกายภาพบำบัดที่จบการศึกษาระดับปริญญาตรีอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p = 0.029) นอกจากนี้ พบว่ากลุ่มนิสิตนักศึกษากายภาพบำบัดรายงานระดับความมั่นใจในระดับที่สูงกว่าในการจัดการผู้ป่วยที่มีภาวะกระดูกสันหลังคด และให้คะแนนความเหมาะสมของเนื้อหาหลักสูตรเกี่ยวกับกระดูกสันหลังคดที่ตนเรียนสูงกว่ากลุ่มนักกายภาพบำบัด (p < 0.05)

สรุปผล: นักกายภาพบำบัดและนิสิตนักศึกษากายภาพบำบัดมีระดับความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับกระดูกสันหลังคดแบบไม่ทราบสาเหตุอยู่ในระดับต่ำ ข้อเสนอแนะควรมีการปรับปรุงหลักสูตรระดับปริญญาตรีให้มีเนื้อหาเกี่ยวกับกระดูกสันหลังคดที่ละเอียดมากขึ้น นอกจากนี้ ควรปรับปรุงโปรแกรมการศึกษาต่อเนื่องสำหรับนักกายภาพบำบัดให้มีการฝึกอบรมเพิ่มเติมที่มุ่งเน้นการเพิ่มพูนความรู้และทักษะในการจัดการผู้ป่วยที่มีภาวะกระดูกสันหลังคด

ประสิทธิผลของการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วยโรคหินปูนในหูชั้นในหลุดด้วยรูปแบบตรังโมเดล ต่ออาการเวียนศีรษะบ้านหมุนและการทำกิจวัตรประจำวัน

วัชรินทร์ ทายะติ — Fri, 20 Dec 2024 00:00:00 +0700

ที่มาและความสำคัญ: โรคหินปูนในหูชั้นในหลุด (Benign paroxysmal positional vertigo :BPPV) เป็นสาเหตุที่พบบ่อยของอาการเวียนศีรษะ ส่งผลกระทบต่อการทำกิจวัตรประจำวัน การฟื้นฟูระบบเวสติบูลาร์ (vestibular rehabilitation: VRT) เป็นวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพ โรงพยาบาลตรังได้พัฒนารูปแบบการรักษาที่เรียกว่าTrang model ซึ่งประกอบด้วยการตรวจประเมิน การทำ canalith repositioning procedure (CRP) เช่น Epley, Semont หรือ Gufoni maneuver ร่วมกับการทำ VRT อย่างเป็นระบบ พร้อมประเมินซ้ำและปรับแผนการรักษาเฉพาะบุคคล รวมถึงให้ความรู้และโปรแกรมการฝึกที่บ้านแก่ผู้ป่วย อย่างไรก็ตาม การศึกษาถึงประสิทธิผลของTrang modelในการรักษา BPPV โดยเฉพาะในกลุ่มประชากรไทยยังมีอยู่จำกัด จึงจำเป็นต้องมีการศึกษาผลลัพธ์ของการนำรูปแบบการรักษานี้ไปใช้ในบริบทของประเทศไทย

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาประสิทธิผลของการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วย BPPV ด้วยTrang model ต่อการหายของโรคและความสามารถในการทำกิจวัตรประจำวัน

วิธีการวิจัย: เป็นการศึกษาเชิงพรรณนาแบบย้อนหลัง ในผู้ป่วย BPPV 122 รายที่มารับการรักษาที่คลินิกลดเวียนศีรษะ รพ.ตรัง ระหว่าง ก.ย. 2565 - ส.ค. 2566 ประเมินผลจากคะแนน Visual Analog Scale (VAS), Dizziness Handicap Inventory (DHI) และผลการตรวจทางคลินิกได้แก่ Dix-Hallpike/Roll test, head impulse test (HIT) ก่อนและหลังรักษาด้วย Trang model วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ Wilcoxon Signed Ranks Test และ McNemar test

ผลการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เป็นหญิงร้อยละ77.90 และมีช่วงอายุ 61-80 ปี หลังรักษาพบคะแนน VAS ลดลงจาก 6.52 ± 1.61 เป็น 1.37 ± 0.91, คะแนน DHI เฉลี่ยลดลงจาก 48.95 เป็น 2.77 อย่างมีนัยสำคัญ (p < 0.01) ในผู้ป่วย BPPV ตามเกณฑ์คัดเข้า 122 ราย พบผู้ป่วยมี Dix-Hallpike/Roll test ผิดปกติร้อยละ 79.50 โดยทั้งหมดผลเป็นปกติหลังเข้ารับการรักษาด้วยTrang model และพบ head impulse test ผิดปกติก่อนการรักษาร้อยละ 81.10 โดยผลเป็นปกติหลังเข้ารับการรักษาด้วย Trang model เช่นเดียวกัน อย่างมีนัยสำคัญ (p<0.01) และ ร้อยละ 95.10 สามารถจำหน่ายได้หลังได้รับการรักษา 1-3 ครั้ง

สรุปผล: การฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วย BPPV ด้วย Trang model มีประสิทธิผลในการหายอาการของโรค และเพิ่มความสามารถในการทำกิจวัตรประจำวัน

การศึกษาเปรียบเทียบผลการรักษาระหว่างเครื่องเลเซอร์พลังงานต่ำกับเครื่องกระตุ้นระบบประสาทส่วนปลายด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้าในกลุ่มปวดหลังส่วนล่างระยะเฉียบพลันและ กึ่งเฉียบพลัน

สิรุษา ติระภากรณ์, มีน พรหมมนตรี, ชาลิสา อภิชัยบุคคล, พิมพ์พิมล กัมปนาทแสนยากร — Fri, 20 Dec 2024 00:00:00 +0700

ที่มาและความสำคัญ: อาการปวดหลังส่วนล่างเป็นปัญหาที่มักพบในผู้ใหญ่ การรักษาด้วยเลเซอร์พลังงานต่ำมีหลักฐานที่ชัดเจนว่าสามารถลดอาการปวดในผู้ป่วยระยะเฉียบพลันได้ แต่ยังมีการศึกษาในเครื่องกระตุ้นระบบประสาทส่วนปลายด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้าที่ยืนยันถึงการใช้เครื่องมือนี้ในผู้ป่วยระยะเฉียบพลันไม่มากนัก

วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบระดับความเจ็บปวด องศาการเคลื่อนไหวของหลังส่วนล่าง และผลกระทบของอาการปวดหลังที่มีต่อชีวิตประจำวันก่อน หลังการรักษา และระหว่างกลุ่ม

วิธีการวิจัย: อาสาสมัครถูกแบ่งออกเป็นกลุ่ม 2 กลุ่ม ได้แก่ กลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยเลเซอร์พลังงานต่ำ (15 คน) และกลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยเครื่องกระตุ้นระบบประสาทส่วนปลายด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้า (15 คน) และได้รับการประเมินระดับความปวดชนิดตัวเลข (Numerical rating scale: NRS) องศาการเคลื่อนไหวของหลังส่วนล่าง และแบบสอบถาม Oswestry Disability Index (ODI) ก่อนการรักษา หลังการรักษาครั้งที่ 5 และ 10 ทั้งสองกลุ่มได้รับการรักษาความถี่ 5 ครั้ง/สัปดาห์ เป็นเวลา 2 สัปดาห์ และนำผลการประเมินมาวิเคราะห์โดยใช้สถิติ The Friedman test, Mann-Whitney U Test และ mixed-ANOVA test โดยกำหนดระดับนัยสำคัญทางสถิติที่ 0.05

ผลการวิจัย: ผู้เข้าร่วมวิจัยทั้งสองกลุ่มมีระดับความเจ็บปวดและคะแนนแบบสอบถาม ODI ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ หลังจากได้รับการรักษา 10 ครั้ง และยังพบว่า หลังการรักษาครั้งที่ 5 กลุ่มที่ได้รับการรักษาด้วยเครื่องกระตุ้นระบบประสาทส่วนปลายด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้า มีระดับความเจ็บปวดขณะที่ทำกิจกรรมที่กระตุ้นอาการปวดลดลงอย่างมีนัยสำคัญ และทั้งสองกลุ่มมีองศาการเคลื่อนไหวหลังเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญบางทิศทาง อย่างไรก็ตาม ไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในทุกผลลัพธ์เมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม

สรุปผล: การกระตุ้นด้วยเครื่องกระตุ้นระบบประสาทส่วนปลายด้วยสนามแม่เหล็กไฟฟ้า ช่วยลดอาการปวดในผู้ป่วยที่มีอาการปวดหลังระยะเฉียบพลันและกึ่งเฉียบพลันได้มีประสิทธิภาพไม่แตกต่างกับการใช้เลเซอร์พลังงานต่ำ ด้วยกลไกที่แตกต่างกัน นอกจากนี้ เครื่องมือทั้งสองชนิดสามารถเพิ่มความสามารถในการทำกิจวัตรประจำวัน และการเคลื่อนไหวของหลังได้

ผลของการออกกำลังกายเพื่อเพิ่มความมั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอวด้วยแนวคิด Abdominal Drawing-In Maneuver ผ่านการฟื้นฟูสมรรถภาพทางไกลต่อการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอวในผู้ที่มีพฤติกรรมเนือยนิ่งในท่านั่งร่วมกับมีอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรังและมีภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว: การศึกษานำร่อง

Fri, 20 Dec 2024 00:00:00 +0700

ที่มาและความสำคัญ: การฟื้นฟูสมรรถภาพทางไกลส่งเสริมการลดค่าใช้จ่าย จํานวนการเข้ารับการรักษาและระยะเวลาในการรักษาได้ ปัจจุบันการออกกําลังกายเพื่อเพิ่มความมั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอวได้ถูกแนะนำในผู้ที่มีปัญหาภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของการฟื้นฟูสมรรถภาพทางไกลด้วยการออกกำลังกายเพื่อเพิ่มความมั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอวด้วยเทคนิค Abdominal Drawing-In Maneuver (ADIM) ต่อการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอว ระดับอาการปวดและความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อ Transversus abdominis (TrA) ในผู้ที่มีพฤติกรรมเนือยนิ่งในท่านั่งร่วมกับมีอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรังและมีภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว

วิธีการวิจัย: อาสาสมัครจำนวน 24 คน ที่มีภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอวแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม โดยการสุ่ม ได้แก่ กลุ่ม ADIM และกลุ่มควบคุม ตัวแปรในการศึกษาประกอบด้วยความคลาดเคลื่อนการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอว ระดับอาการปวดและความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อ TrA โดยประเมินก่อนและหลังการรักษาเป็นระยะเวลา 4 สัปดาห์

ผลการวิจัย: กลุ่ม ADIM แสดงให้เห็นว่ามีการปรับปรุงค่าความคลาดเคลื่อนการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอว ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.015) ความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อ TrA ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.003) และลดระดับอาการปวดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.002) หลังการออกกำลังกายเป็นระยะเวลา 4 สัปดาห์ ในขณะที่กลุ่มควบคุมมีเพียงระดับอาการปวดที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิต (p=0.004) เท่านั้น เมื่อทำการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มพบว่ากลุ่ม ADIM สามารถปรับปรุงระดับค่าความคลาดเคลื่อนการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอวให้ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.008) และความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อ TrA เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.001) หลังการรักษา 4 สัปดาห์

สรุปผล: นักกายภาพบำบัดสามารถปรับปรุงความคลาดเคลื่อนการรับรู้ตำแหน่งของกระดูกสันหลังส่วนเอว ระดับอาการปวดและความสามารถในการหดตัวของกล้ามเนื้อ TrA ให้ดีขึ้น ในผู้ที่มีพฤติกรรมเนือยนิ่งในท่านั่งร่วมกับมีอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรังและมีภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว โดยใช้เทคนิค ADIM ผ่านการฟื้นฟูสมรรถภาพทางไกล เทคนิค ADIM สามารถเพิ่มความสามารถการหดตัวของกล้ามเนื้อ TrA ซึ่งมีความสำคัญต่อภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว ดังนั้น การปฏิบัติทางคลินิกเทคนิค ADIM จึงมีความสำคัญที่จะใช้ในการแนะนำการออกกำลังกายเพื่อเพิ่มความมั่นคงของกระดูกสันหลังในผู้ป่วยที่มีภาวะความไม่มั่นคงของกระดูกสันหลังส่วนเอว