ความเสี่ยงของการเกิดฟันผุกับการติดอยู่ของสารเคลือบหลุมร่องฟันของฟันที่ได้รับการเคลือบหลุมร่องฟันในหน่วยบริการทันตกรรมเคลื่อนที่

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความเสี่ยงของการเกิดฟันผุกับการติดอยู่ ของสารเคลือบหลุมร่องฟันในฟันกรามแท้ซี่แรกที่ได้รับการเคลือบหลุมร่องฟันในหน่วยทันตกรรมเคลื่อนที่ทําการ ศึกษาในช่วงปี พ.ศ.2546 - 2548 ผู้ศึกษาติดตามตรวจฟันกรามแท้ซี่แรกที่ได้รับการทําเคลือบหลุมร่องฟันโดย เจ้าพนักงานทันตสาธารณสุขที่ทําในหน่วยทันตกรรมเคลื่อนที่ที่โรงเรียน โดยติดตามตรวจฟันกรามแท้ของ นักเรียนประถมศึกษาปีที่1ที่ได้รับการเคลือบแล้วจํานวน 206 คน จาก 11 โรงเรียน ใน 6 CUP ของจังหวัด สงขลาทุก 6 เดือน เป็นระยะเวลา 30 เดือน รวม 5 ครั้ง โดยแบ่งการติดอยู่ของสารเคลือบหลุมร่องฟันเป็น 3 แบบ คือ ฟันที่สารเคลือบหลุมร่องฟันติดอยู่สมบูรณ์ ฟันที่มีสารเคลือบหลุมร่องฟันติดอยู่บางส่วน และฟันที่ สารเคลือบหลุมร่องฟันหลุดหมด ผลการศึกษาพบการหลุดของสารเคลือบหลุมร่องฟันสูงสุด ในช่วง 6 เดือน แรก โดยมีการหลุดของสารเคลือบหลุมร่องฟันแบบหลุดบางส่วนและหลุดหมด รวมกันในช่วง 6 เดือนแรกถึง ร้อยละ 32.8 และมีแนวโน้มการหลุดลดลง โดยมีการหลุดร้อยละ 12.4, 13.8, 6.3 และ 3.9 ในช่วง 6-12 เดือน, 12-18 เดือน, 18 - 24 เดือน และ ช่วง 24 - 30 เดือน ตามลําดับ ความเสี่ยงของการเกิดฟันผุของฟันที่มีสาร เคลือบหลุมร่องฟันติดอยู่บางส่วนเป็น 2.8 เท่าของฟันที่สารเคลือบหลุมร่องฟันหลุดหมด ฟันที่มีสารเคลือบ หลุมร่องฟันติดอยู่สมบูรณ์มีความเสี่ยงต่อการเกิดฟันผุเป็น 0.4 เท่า หรือสามารถป้องกันฟันผุได้เป็น 2.5 เท่า ของฟันที่สารเคลือบหลุมร่องฟันหลุดหมด การศึกษานี้ชี้ให้เห็นถึงความสําคัญของการเคลือบหลุมร่องฟันที่ดี ซึ่งหมายถึง ฟันที่มีสารเคลือบหลุมร่องฟันติดอยู่สมบูรณ์และนาน จะสามารถป้องกันฟันผุได้ดี ดังนั้นจึงต้อง คํานึงถึงการปรับปรุงประสิทธิภาพของการทําเคลือบหลุมร่องฟัน และผู้ทําควรมีการติดตามตรวจการยึดอยู่ ของสารเคลือบหลุมร่องฟันเป็นระยะๆ อย่างสม่ําเสมอ เพื่อทําการซ่อมแซมได้ทันท่วงที