ประสิทธิผลของโครงการเคลือบหลุมและร่องฟันในเด็กนักเรียนประถมศึกษา จังหวัดกำแพงเพชร

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบอัตราการเกิดโรคฟันผุ และค่าเฉลี่ยฟันผุ ถอน อุด ของ กลุ่มนักเรียนชั้นประถมศึกษาที่ได้รับการเคลือบหลุมและร่องฟันกับกลุ่มนักเรียนประถมศึกษาที่ไม่ได้รับการเคลือบหลุม และร่องฟัน เมื่อระยะเวลาผ่านไป 20 เดือน ศึกษาในนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่มีฟันถาวรดีและมีฟันถาวร #ที่หนึ่งขึ้นครบ 4 ซี่ จํานวน 600 คน โดยแบ่งเป็น 2 กลุ่ม จํานวนเท่าๆ กัน ได้แก่ เด็กนักเรียนในโรงเรียนที่ได้รับ การเคลือบหลุมและร่องฟัน กับเด็กนักเรียนในโรงเรียนที่ไม่ได้รับการเคลือบหลุมและร่องฟัน หลังจากนั้น 20 เดือน จึงตรวจสภาวะฟันผุ ถอน อุด และการคงอยู่ของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟัน ส่วนนักเรียนในโรงเรียนที่ไม่ได้รับเคลือบ หลุมและร่องฟัน ตรวจสภาวะฟันผุ ถอน อุด อย่างเดียว การวิเคราะห์ผลใช้สถิติที่เทส (t-test) และไคสแควร์ (ChiSquare) ผลการศึกษาพบว่าอัตราเกิดโรคฟันผุของกลุ่มที่ได้รับการเคลือบหลุมร่องฟันคือ ร้อยละ 29.67 และ กลุ่มไม่ได้รับการเคลือบหลุมร่องฟัน คือ ร้อยละ 37.33 ซึ่งมีความแตกต่างอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (P<0.05) สําหรับค่าเฉลี่ยฟันผุ ถอน อุด และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของนักเรียนกลุ่มที่ได้รับการเคลือบหลุมและร่องฟันคือ 0.50 +0.89 ส่วนนักเรียนที่ไม่ได้รับการเคลือบหลุมและร่องฟันคือ 0.73 +1.17 เมื่อเปรียบเทียบทางสถิติ พบว่าแตกต่าง อย่างมีนัยสําคัญ ดังนั้นสรุปได้ว่าโครงการเคลือบหลุมและร่องฟันมีประสิทธิผลในการลดอัตราการเกิดโรคฟันผุ และจํานวนฟันผุในเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษา ผลจากการศึกษาสามารถนําไปประยุกต์ใช้ในการวางแผนโครงการ เคลือบหลุมและร่องฟันอื่นๆ เพื่อให้มีประสิทธิผลและบรรลุตามวัตถุประสงค์ของโครงการ