Factors Related with Herbal Consumption Behavior of People in Pratuchangtok Community, Thaiburi Sub-disrtict, Thasala District, Nakhon Si Thammarat Province
Keywords:
Related Factors Herbal Use Behavior Herbs Herbal Consumption BehaviorAbstract
Purposes of this research were to study the factors related to the herb use behavior of people in Pratu Chang Tok community, Thaiburi sub-district, Tha Sala district, Nakhon Si Thammarat province and to assess the behavior of herbal use with a sample of 182 people obtained by multi-stage sampling (SRS). The research model was a cross-sectional survey research, collect data as a questionnaire and statistics used in the analysis were frequency, percentage, mean, standard deviation. The Chi-square statistic and Pearson's Product Moment Correlation Coefficient statistic found that the majority of the sample was 67.6 % female. Their income between 5,001-10,000 baht/month, 37.4% have congenital disease or symptoms or physical disorder 64.3%, have primary education or less 48.9% , 28.1 % were farmers, 86.8 % had experience in using herbs and used to grow herbs 48.9%. The behavior of using herbs was at a moderate level 84.6%. It was found that the leading factor in knowledge was positive correlated with the herbal use behavior at the statistical significance at the 0.05 level. The relationship with herbal use behavior was not statistically significant. (p-value>0.05)
References
ธนพร สืบอินทร์. (2554). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการซื้อผลิตภัณฑ์สมุนไพรอภัยภูเบศรของผู้บริโภคในจังหวัดปราจีนบุรี. (การค้นคว้าอิสระ).(บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี).
นภัสรัญชน์ ฤกษ์เรืองฤทธิ์. (2553). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการใช้ยาสมุนไพรในโรงพยาบาลอู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี .(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์)
ภัทรพร ธนสารโสภิณณ. (2558). การศึกษาปัจจัยที่ส่งงผลต่อความพึงพอใจในการใช้ผลิตภัณฑ์ออร์แกนิค (Organic Beauty Product) ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. (การค้นคว้าอิสระ).สาขาวิชาการการจัดการเชิงกลยุทธ์.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ยุวดี วงษ์กระจ่าง และวสุ ศุภรัตนสิทธิ. (2557). สมุนไพรกับยาแผนปัจจุบัน. วารสารหมอชาวบ้าน. 36 (428)
รัตนาภรณ์ ชูทอง. (2564). การแพทย์เสริมและการแพทย์ทางเลือก (Complementary and Alternative Medicine).ภาควิชาเวชศาสตร์ครอบครัวและเวชศาสตร์ป้องกัน คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วริญญา เมืองช้าง (2560). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการใช้สมุนไพรในการดูแลสุขภาพตนเองของประชาชนในอำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา. (วิทยานิพนธ์สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
วิไลวรรณ ชัยณรงค์ (2554). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการใช้สมุนไพรเพื่อรักษาเบื้องต้นของประชาชนในเขตอำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
ศูนย์การศึกษาต่อเนื่องทางเภสัชศาสตร์ สภาเภสัชกรรม. (2560). การประชุมวิชาการโครงการเพิ่มพูนสมรรถนะด้านสมุนไพรให้แก่เภสัชกรทุกสายงาน. คณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สัณฐิตาพร กลิ่นทอง (2560). พฤติกรรมการใช้สมุนไพรรักษาโรคของประชาชนในจังหวัดเพชรบุรี.รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติราชภัฏเพชรบุรีวิจัยเพื่อแผ่นดินไทยที่ยั่งยืน ครั้งที่ 7 “สหวิทยาการ สู่ไทยแลนด์ 4.0”. มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข. (2559). แผนแม่บทแห่งชาติว่าด้วยการพัฒนาสมุนไพรไทย ฉบับที่ 1 พ.ศ.2560-2564. สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.กรมพัฒนาการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือก, กระทรวงสาธารณสุข.
สาโรจน์ เพชรมณี. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแหล่งเรียนรู้สมุนไพรเพื่อการดูแลสุขภาพในจังหวัดนครศรีธรรมราช. การประชุมวิชาการระดับชาติการแพทย์แผนไทย ครั้งที่ 1. จังหวัดนครศรีธรรมราช.
สาโรจน์ เพชรมณี และสุปรีชา แก้วสวัสดิ์. (2557). การพัฒนาศักยภาพกลุ่มเสี่ยงระยะก่อนความดันโลหิตสูงในชุมชนประตูช้างตก ตำบลไทยบุรี อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 6(23), 1002-1012.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ(2557). ข่าวประชาสัมพันธ์สำนักงานสถิติแห่งชาติพฤติกรรมการดูแลรักษาตนเองด้วยแพทย์แผนไทยและสมุนไพรของครัวเรือนศูนย์ราชการเฉลิมพระเกียรติฯ.
สำนักงานสาธารณสุข จังหวัดนครศรีธรรมราช. (2560). คู่มือมาตรฐานการใช้ยาสมุนไพรจังหวัดนครศรีธรรมราช (1). จังหวัดนครศรีธรรมราช.
อุทัยวรรณ พงษ์บริบูร์. (2557). การดูแลสุขภาพแบบองค์รวมด้วยภูมิปัญญาไทย. วารสารพยาบาลตำรวจ, 2(6), 250-262.
ผกากรอง ขวัญข้าว. (2563).สาระการประชุมประจำปี การแพทย์แผนไทย การแพทย์พื้นบ้าน และการแพทย์ทางเลือกครั้งที่ 17 . ศูนย์การค้าและการประชุมอิมแพคเมืองทองธานี.
Allabi, A.C., Busia, K., Ekanmian, V., Bakiono, F. (2011)The use of medicinal plants in self-care in the Agonlin region of Benin. Journal of Ethnopharmacology. 133(1).
Benzie IFF, & Wachtel-Galor S. (2011). Herbal Medicine: An Introduction to Its History, Usage,
Regulation, Current Trends, and Research Needs. In Herbal Medicine: Biomolecular
and Clinical Aspects: Francis Group, LLC.
Krejcie, R. V., and Morgan, D. W. (1970). “Determining Sample Size for Research Activi- ties”
Educational and Psychological Mea- surement. 30, 607 – 610
Gedif, T. and Hahn, H. (2003) The Use of Medicinal Plants in Self-Care in Rural Central
Ethiopia. Journal of Ethnopharmacology, 87, 155-161.
Green, L. And M. Krueter. 1999. Health Promotion Planning An Education Approach (3ed).
Toronto: Mayfield Publishing Company.
Green, L.W. and Kreuter, M.W. (2005). Health Program Planning: An Educational and Ecological Approach. 4th edition. NY: McGraw-Hill Higher Education.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Boromarajonani College of Nursing, Suphanburi

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สุพรรณบุรี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สุพรรณบุรี และคณาจารย์ท่านอื่นๆในวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว