Factors related to fall injury prevention behaviors among school children in Pathumthani Provincets

Main Article Content

จินตนา สุขทัต
นฤมล เอื้อมณีกูล
อาภาพร เผ่าวัฒนา
นพนันท์ นานคงแนบ

Abstract

The purpose of this descriptive study is to investigate fall injury prevention behaviors and factors related to
fall injury prevention behaviors among primary school children in Pathumthani Province. The sample included 418 prathom 4 students under the supervision of Pathumthani Primary Educational Service Area Offif ice 1 and 2, and a set of questionnaires was used for data collection. Data analysis was performed using descriptive statistics, Pearson’s correlation, and Stepwise multiple regression analysis. The results revealed that the students had preventive behavior from injuries in schools at a moderate to high levels. Predisposing factors: in this case, knowledge about injuries and attitudes towards injuries prevention and the enabling factor which referred to school environment were positively correlated with preventive behavior from injuries in schools (r = 0.303, 0.280, 0.171, p <.01). The reinforcing factors-social support from teachers, family or parents, and peers had no relation with preventive behavior from injuries in schools. Factors that can co-predict preventive behavior from injuries in schools included knowledge about injuries, attitudes toward injuries prevention, and school environment. The co-prediction was effective at a rate of 13.8% (R² = 0.138).

Article Details

How to Cite
สุขทัต จ., เอื้อมณีกูล น., เผ่าวัฒนา อ., & นานคงแนบ น. (2019). Factors related to fall injury prevention behaviors among school children in Pathumthani Provincets. Thai Journal of Nursing, 67(3), 28–37. Retrieved from https://he02.tci-thaijo.org/index.php/TJN/article/view/214526
Section
Research Article

References

กระทรวงสาธารณสุข, สำนักโรคไม่ติดต่อ. (2557). แนวทางการดำเนินงานป้องกันการบาดเจ็บโดยสถาน
บริการสาธารณสุข. กรุงเทพมหานคร: อิโมชั่น อาร์ต.

กระทรวงสาธารณสุข, สำนักระบาดวิทยา. (2557). สรุปรายงานการเฝ้าระวังทางระบาดวิทยา ประจำปี
2557. ค้นเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 2560, จาก https://www.boe.moph.go.th/Annual/AESR2014/
aesr2557/Part%201/ injury/under15.pdf.

กระทรวงสาธารณสุข, กรมสุขภาพจิต. (2546). คู่มือส่งเสริมสุขภาพจิตนักเรียนระดับมัธยมศึกษาสำหรับ
ครู. กรุงเทพมหานคร: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

กระทรวงสาธารณสุุข, กรมอนามัย. (2556). คู่ มือการประเมินโรงเรียนส่งเสริมสุขภาพ พ.ศ. 2556.
กรุงเทพมหานคร: ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร:
ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

ขจรลดา เปาวรัตน์. (2542). ประสิทธิผลของโปรแกรมสุขศึกษาต่อพฤติกรรมการป้องกันอุบัติภัยใน
โรงเรียนของนักเรียน ชั้นประถมศึกษาตอนปลาย อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. วิทยานิพนธ์
วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (สุขศึกษาและพฤติกรรมศาสตร์), มหาวิทยาลัยมหิดล.

นิชรา เรืองดารกานนท์, ชาครียา ธีรเนตร, รวิวรรณ รุ่งไพวัลย์, ทิพยวรรณ หรรษคุณาชัย และ
นิตยา คชภักดี. (2551). ตำราพัฒนาการและพฤติกรรมเด็ก(พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร:
โฮลิสติก พับลิซซิ่ง.

นิตยา ไทยาภิรมย์. (2555). การสร้างเสริมสุขภาพเด็กวัยเรียน. ใน พิมพาภรณ์ กลั่นกลิ่น.(บรรณาธิการ).
การเสริมสร้างสุขภาพเด็กทุกช่วงวัย (หน้า 126-127). ขอนแก่น: คลังนานาวิทย์.

นุจรี ไชยมงคล, ยุนีพงศ์ จตุรวิทย์ และวณิตา ขวัญสำราญ. (2557). พฤติกรรมสุขภาพในเด็กวัย เรียนและ
ปัจจัยที่เกี่ยวข้อง. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 22(3), 14-28.

ประทุมมา ดวงจำปา. (2543). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเนื้อหาเรื่องการป้องกันอุบัติเหตุและ
เจตคติต่อการป้องกันอุบัติเหตุของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่5โดยการใช้กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์
กับการสอนปกติ. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (การประถมศึกษา), มหาวิทยาลัยบูรพา.

วิชชุตา มัคสิงห์, นอลีสา โต๊ะยุโส๊ะ และจิรกานต์ พันธ์ฤทธิ์ดำ. (2559). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับ
พฤติกรรมการดูแลสุขภาพของเด็กวัยเรียนในเขตเทศบาลนครนครศรีธรรมราช. วารสารเครือข่าย
วิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 3(3), 65-76.

สติมา มาศผล. (2552). พฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บในโรงเรียนของนักเรียนชายโรงเรียนอาชีวศึกษา
แห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (การพยาบาลสาธารณสุข),
มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมจิตนา คำพินิจ, จริยาวัตร คมพยัคฆ์ และวนิดา ดุรงค์ฤทธิชัย. (2550). การพัฒนารูปแบบการป้องกัน
อุบัติเหตุในนักเรียนประถมศึกษาโรงเรียนราชินี. วารสารมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
วิชาการ, 11(21), 1-15.

สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2556). คู่มือการใช้หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพพุทธศักราช
2556. ค้นเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน 2561, จาก https://www.npu.ac.th/acad/file/1-3.pdf.

สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดปทุมธานี. (2558). รายงานการบาดเจ็บ 19 สาเหตุ. ปทุมธานี: ผู้แต่ง.

องค์การยูนิเซฟ ประเทศไทย. (2555). การวิเคราะห์สถานการณ์เด็กและสตรี พ.ศ.2554. ค้นเมื่อวันที่ 2
เมษายน 2559, จาก https://www.unicef.org/thailand/tha/1046_UNICEF_FINAL_Final_
low_res.pdf.

อดิศักดิ์ ผลิตผลการพิมพ์. (2551). โลกที่เหมาะสมสำหรับเด็ก:เด็กกับความปลอดภัย. ค้นเมื่อวันที่ 1
เมษายน 2559, จาก https://www.csip.org/csip/autopage/file/MonJanuary2007-11-35-24-SAFETY
%20%20FOR%20THAI%20CHILDREN.pdf.

Centers for Disease Control and Prevention. (2012). National action plan for child injury prevention.
Retrieved June 30, 2016, from https://www.cdc.gov/safechild/NAP/toc.html.

Danile, W. W. (1995). Biostatistics; A foundation for analysis in the health sciences (6th ed.). New
York: John Wiley & Sons.

Green, L. W., & Kreuter, M. W. (2005). Health program planning: An educational and ecological
approach (4th ed.). New York: McGraw-Hill.