ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียนของเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษา จังหวัดปทุมธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเชิงพรรณานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มและปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียนของเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษา จังหวัดปทุมธานี กลุ่มตัวอย่างคือนักเรียนระดับประถมศึกษาปีที่ 4 ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานี เขต 1 และ 2 จำนวน 418 คน เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุแบบขั้นตอน ผลการวิจัยพบว่านักเรียนมีพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียนระดับปานกลางถึงสูง ปัจจัยนำได้แก่ความรู้เรื่องการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มและทัศนคติการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้ม ปัจจัยเอื้อได้แก่ สิ่งแวดล้อมในโรงเรียน มีความสัมพันธ์ทางบวกกับพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียน ( r= 0.303, 0.280, 0.171, p< .01) ปัจจัยเสริมได้แก่ แรงสนับสนุนจากครู ครอบครัวหรือผู้ปกครอง และเพื่อน พบว่าไม่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียน ปัจจัยที่สามารถร่วมกันทำนายพฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้มในโรงเรียนได้แก่ ความรู้เรื่องการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้ม ทัศนคติการป้องกันการบาดเจ็บจากการพลัดตกหกล้ม และสิ่งแวดล้อมในโรงเรียน สามารถร่วมกันทำนายได้ร้อยละ 13.8 (R² = 0.138)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
บริการสาธารณสุข. กรุงเทพมหานคร: อิโมชั่น อาร์ต.
กระทรวงสาธารณสุข, สำนักระบาดวิทยา. (2557). สรุปรายงานการเฝ้าระวังทางระบาดวิทยา ประจำปี
2557. ค้นเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 2560, จาก https://www.boe.moph.go.th/Annual/AESR2014/
aesr2557/Part%201/ injury/under15.pdf.
กระทรวงสาธารณสุข, กรมสุขภาพจิต. (2546). คู่มือส่งเสริมสุขภาพจิตนักเรียนระดับมัธยมศึกษาสำหรับ
ครู. กรุงเทพมหานคร: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กระทรวงสาธารณสุุข, กรมอนามัย. (2556). คู่ มือการประเมินโรงเรียนส่งเสริมสุขภาพ พ.ศ. 2556.
กรุงเทพมหานคร: ศูนย์สื่อและสิ่งพิมพ์แก้วเจ้าจอม.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร:
ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ขจรลดา เปาวรัตน์. (2542). ประสิทธิผลของโปรแกรมสุขศึกษาต่อพฤติกรรมการป้องกันอุบัติภัยใน
โรงเรียนของนักเรียน ชั้นประถมศึกษาตอนปลาย อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. วิทยานิพนธ์
วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (สุขศึกษาและพฤติกรรมศาสตร์), มหาวิทยาลัยมหิดล.
นิชรา เรืองดารกานนท์, ชาครียา ธีรเนตร, รวิวรรณ รุ่งไพวัลย์, ทิพยวรรณ หรรษคุณาชัย และ
นิตยา คชภักดี. (2551). ตำราพัฒนาการและพฤติกรรมเด็ก(พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร:
โฮลิสติก พับลิซซิ่ง.
นิตยา ไทยาภิรมย์. (2555). การสร้างเสริมสุขภาพเด็กวัยเรียน. ใน พิมพาภรณ์ กลั่นกลิ่น.(บรรณาธิการ).
การเสริมสร้างสุขภาพเด็กทุกช่วงวัย (หน้า 126-127). ขอนแก่น: คลังนานาวิทย์.
นุจรี ไชยมงคล, ยุนีพงศ์ จตุรวิทย์ และวณิตา ขวัญสำราญ. (2557). พฤติกรรมสุขภาพในเด็กวัย เรียนและ
ปัจจัยที่เกี่ยวข้อง. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 22(3), 14-28.
ประทุมมา ดวงจำปา. (2543). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเนื้อหาเรื่องการป้องกันอุบัติเหตุและ
เจตคติต่อการป้องกันอุบัติเหตุของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่5โดยการใช้กิจกรรมกลุ่มสัมพันธ์
กับการสอนปกติ. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (การประถมศึกษา), มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิชชุตา มัคสิงห์, นอลีสา โต๊ะยุโส๊ะ และจิรกานต์ พันธ์ฤทธิ์ดำ. (2559). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับ
พฤติกรรมการดูแลสุขภาพของเด็กวัยเรียนในเขตเทศบาลนครนครศรีธรรมราช. วารสารเครือข่าย
วิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้, 3(3), 65-76.
สติมา มาศผล. (2552). พฤติกรรมการป้องกันการบาดเจ็บในโรงเรียนของนักเรียนชายโรงเรียนอาชีวศึกษา
แห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (การพยาบาลสาธารณสุข),
มหาวิทยาลัยมหิดล.
สมจิตนา คำพินิจ, จริยาวัตร คมพยัคฆ์ และวนิดา ดุรงค์ฤทธิชัย. (2550). การพัฒนารูปแบบการป้องกัน
อุบัติเหตุในนักเรียนประถมศึกษาโรงเรียนราชินี. วารสารมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ
วิชาการ, 11(21), 1-15.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2556). คู่มือการใช้หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพพุทธศักราช
2556. ค้นเมื่อวันที่ 1 มิถุนายน 2561, จาก https://www.npu.ac.th/acad/file/1-3.pdf.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดปทุมธานี. (2558). รายงานการบาดเจ็บ 19 สาเหตุ. ปทุมธานี: ผู้แต่ง.
องค์การยูนิเซฟ ประเทศไทย. (2555). การวิเคราะห์สถานการณ์เด็กและสตรี พ.ศ.2554. ค้นเมื่อวันที่ 2
เมษายน 2559, จาก https://www.unicef.org/thailand/tha/1046_UNICEF_FINAL_Final_
low_res.pdf.
อดิศักดิ์ ผลิตผลการพิมพ์. (2551). โลกที่เหมาะสมสำหรับเด็ก:เด็กกับความปลอดภัย. ค้นเมื่อวันที่ 1
เมษายน 2559, จาก https://www.csip.org/csip/autopage/file/MonJanuary2007-11-35-24-SAFETY
%20%20FOR%20THAI%20CHILDREN.pdf.
Centers for Disease Control and Prevention. (2012). National action plan for child injury prevention.
Retrieved June 30, 2016, from https://www.cdc.gov/safechild/NAP/toc.html.
Danile, W. W. (1995). Biostatistics; A foundation for analysis in the health sciences (6th ed.). New
York: John Wiley & Sons.
Green, L. W., & Kreuter, M. W. (2005). Health program planning: An educational and ecological
approach (4th ed.). New York: McGraw-Hill.
