Effects of a health behaviors developing program for the elderly with hypertension at Phlapphla Chai District, Buri Ram Province
Main Article Content
Abstract
The objectives of this quasi–experimental research were to compare health behaviors and blood pressure of the elderly with hypertension in experimental group before and after experiment, and after experiment between experimental group and comparison group. The sample comprised 72 essential hypertension patients, aged 60-75 years, registered at Bankokchareon subdistrict health promoting hospital and Banchandum subdistrict health promoting hospital, Phlapphlachai District, Buri Ram Province. These patients could not controlled their blood pressure and they had no complication. They were selected by the purposive sampling technique as inclusion criteria. Patients from Bankokchareon subdistrict health promoting hospital were put in the experimental group and Patients from Banchandum subdistrict health promoting hospital were put in the comparison group. There were 36 persons in each group. The experimental tool was the Health Behaviors Developing Program for the Elderly with Hypertension based on PRECEDE-PROCEED model. The collecting data tool was 2 parts questionnaires including 2 parts: 1) general data and 2) health behaviors with CVI was 0.88 and reliability coefficient was 0.82. The data were analyzed by descriptive statistics, t–test, Wilcoxon Matched-Pairs Signed- Ranks test, and Mann–Whitney U test. The results were founded as follows. After experiment, the overall and every aspect of health behaviors of experimental group were significantly higher than before experiment and the comparison group (p < .05). The systolic blood pressure of the experimental group was significantly lower than before experiment and decreased more than the comparison group. However, the diastolic blood pressure of the experimental group was not significantly different between before and after experiment, nor the comparison group (p > .05).
Article Details
References
ผู้แต่ง.
กระทรวงสาธารณสุข กรมควบคุมโรค. (2560). ข้อมูลโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง. สืบค้นเมื่อ 25 ธันวาคม 2561,
จาก http://www.thaincd.com/2016/media–detail.php?id=12986&tid=30&gid=1–015–008
ขจรพรรณ คงวิวัฒน์, วาริณี เอี่ยมสวัสดิกุล, และมุกดา หนุ่ยศรี. (2560). ผลของโปรแกรมพัฒนาพฤติกรรม
ป้องกันโรคหลอดเลือดสมองของผู้ป่วยกลุ่มเสี่ยงจังหวัดกาญจนบุรี. วารสารการพยาบาลและการ
ดูแลสุขภาพ, 35(3), 129–137.
จันจิราภรณ์ วิชัย, สายสมร พลดงนอก, และกิตติศักดิ์ สวรรยาวิสุทธิ์. (2558). ความรู้เรื่องโรคความดัน
โลหิตสูง. ขอนแก่น: หน่วยสร้างเสริมสุขภาพงานเวชกรรมสังคม โรงพยาบาลศรีนครินทร์.
ชวพรพรรณ จันทร์ประสิทธิ์, และวิลาวัณย์ เสนารัตน์. (2553). การพยาบาลกับการส่งเสริมสุขภาพ. ใน
เอกสารการสอนชุดวิชา มโนมติและกระบวนการการพยาบาล (หน่วยที่ 7, หน้า 1-57). (พิมพ์ครั้งที่
13). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ดวงแข รักไทย, และเบญญา คุณรักษ์พงษ์. (2550). ผลการใช้กระบวนการกลุ่มต่อพฤติกรรมการควบคุม
ความดันโลหิตในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง. รายงานการวิจัย วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี ตรัง.
พีระ บูรณะกิจเจริญ. (2554). โรคความดันโลหิตสูงปฐมภูมิ. กรุงเทพมหานคร: หมอชาวบ้าน.
ภัทรา เล็กวิจิตรธาดา, และอัจฉรา จินายน. (2553). การสร้างเสริมสุขภาพ: แนวคิดหลักการและการ
ประยุกต์ใช้ในการปฏิบัติการพยาบาล (พิมพ์ครั้งที่ 2). สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิม
พระเกียรติ.
รุ่งโรจน์ พรมอยู่, สุภาพร แนวบุตร, และชมนาด วรรณพรศิริ. (2558). ผลของโปรแกรมการดูแล
สุขภาพต่อพฤติกรรมสุขภาพและระดับความดันโลหิตของผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง, วารสารการ
พยาบาลและสุขภาพ, 10(3), 108-120.
วันทนา มณีศรีวงศ์กูล. (2559). ทฤษฏีทางพฤติกรรมศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับการพยาบาลเวชปฏิบัติ
ชุมชน. ใน ประมวลสาระชุดวิชา นโยบายและระบบสุขภาพ ภาวะผู้นำ แนวคิดทฤษฏีทางการพยาบาล
และ บทบาทของพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน (หน่วยที่ 12, หน้า 1-63). นนทบุรี: สำนักพิมพ์
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ศิรสา เรืองฤทธิ์ชาญกุล. (2561). การใช้ยาร่วมกันหลายขนานในผู้สูงอายุ. รามาธิบดีเวชสาร, 41(1),
95-103.
สถาพร พฤฑฒิกุล. (2555). คุณภาพผู้เรียนเกิดจากกระบวนการเรียนรู้. วารสารการบริหารการศึกษา
มหาวิทยาลัยบูรพา, 6(2), 1-13.
สมาคมความดันโลหิตสูงแห่งประเทศไทย. (2558) . แนวทางการรักษาโรคความดันโลหิตสูงในเวชปฏิบัติ
ทั่วไป(ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2558). กรุงเทพมหานคร: ฮั่วน้ำพริ้นติ้ง.
สุริยนต์ โคตรชมภู, อุดมศักดิ์ มหาวีรวัฒน์, และทองหล่อ เดชไทย. (2554). การจัดการเพื่อปรับเปลี่ยน
พฤติกรรมการควบคุมความดันโลหิตในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงชนิดไม่ทราบสาเหตุ อำเภอคลอง
หลวง จังหวัดปทุมธานี. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 4(1), 47-60.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มงานพัฒนายุทธศาสตร์. (2560). NCD โรคไม่ติดต่อเรื้อรัง. สืบค้น
เมื่อ 2 มกราคม 2562, จาก https://brm.hdc.moph.go.th/hdc/reports
อาภาพร เผ่าวัฒนา, สุรินธร กลัมพากร, สุนีย์ ละกำปั่น, และขวัญใจ อำนาจสัตย์ซื่อ. (บ.ก.). (2556). การ
สร้างเสริมสุขภาพและป้องกันโรคในชุมชน: การประยุกต์แนวคิดและทฤษฎีสู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่
3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
Green, L. W., & Kreuter, M. W. (2005). Health Program Planning: An educational and ecological
approach (4th ed). New York: McGraw–Hill.
World Health Organization. (2011). Hypertension. Retrieved January 25, 2019, from
https://www.who.int/health-topics/hypertension/#tab=tab_1