The elderly’s perspectives on prolonged life at the end-of-life stage
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This qualitative research aimed to explore elderly’s perspectives on prolonged life at the end-of-life stage. The informants were fifteen elderly who had closed relatives living at the end-of-life stage. They were selected by purposive sampling and snowball technique. Data were collected by in-depth interviews using a semi-structured interview guideline, and analyzed by content analysis. The results revealed that the meaning of prolonged life was found in five themes: 1) providing full help for life survival, 2) using medical equipment to prolong life, 3) taking care of body and mind when getting sick, 4) making patients suffer, and 5) fighting to the death, and if survived it is a miracle. With regard to the needs of the informants, the majority of them did not need prolonged life for four reasons: 1) being burden to others, however patients have to die eventually, 2) generating pain as well as creating physical and mental suffering, 3) having minimal chance for recovery due to their old age, and 4) prefering to die at home.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนกพร จิวประสาท. (2558). บทบาทพยาบาลและการสนับสนุนการตัดสินใจเลือกการรักษาในระยะ
สุดท้ายในผู้ป่วยวิกฤต: กรณีศึกษา. วารสารพยาบาลโรคหัวใจและทรวงอก, 26(2), 15-24.
กระทรวงสาธารณสุข กรมการแพทย์. (2563). คู่มือการจัดการดูแลผู้สูงอายุที่มีภาวะสมองเสื่อมครบวงจร:
สำหรับอาสาสมัครผู้ดูแลในชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สินทวีการพิมพ์.
ฉวีวรรณ สัตยธรรม, แผ จันทร์สุข, และศุกร์ใจ เจริญสุข. (2556). การพยาบาลจิตเวช และสุขภาพจิต (ฉบับ
ปรับปรุง) เล่มที่ 1. นนทบุรี: โครงการสวัสดิการวิชาการ สถาบันพระบรมราชชนก.
ชมพูนุท พงษ์ศิริ. (2561). กรณีศึกษาการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายให้เผชิญการตายอย่างสงบ. วารสารพยาบาล
สภากาชาดไทย, 11(2), 1-14.
ชาย โพธิสิตา. (2550). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร:
อัมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ดุษฎี เจริญสุข. (2558). ผู้สูงอายุกับการส่งเสริมสุขภาพในชุมชน. วารสารพยาบาลตำรวจ. 7(2), 280-295.
ทวีศักดิ์ นพเกษร. (2554). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ เล่ม 2 (ฉบับปรับปรุง ครั้งที่ 1) (พิมพ์ครั้งที่ 3).
นครราชสีมา: อินดี้อาร์ต.
ธนิดา อินทะจักร์, ฉัตรสุมน พฤฒิภิญโญ, นิทัศน์ ศิริโชติรัตน์, และปิยะธิดา ขจรชัยกุล. (2561). ความ
คิดเห็นต่อการแสดงเจตนาไม่ประสงค์จะรับบริการทางสาธารณสุขในวาระสุดท้ายของชีวิตในผู้สูงอายุ
จังหวัดลำปาง. วารสารกฎหมายสุขภาพและสาธารณสุข, 4(2), 163-177.
ปกรณ์ ทองวิไล. (2553). การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย: ช่วยให้เกิดการตายอย่างมีศักดิ์ศรีเมื่อวาระสุดท้าย
มาถึง. วารสารระบบบริการปฐมภูมิและเวชศาสตร์ครอบครัว, 2(5), 12-16.
ปริญญา แร่ทอง. (2559). ประสบการณ์ของผู้ทำหน้าที่ตัดสินใจแทนผู้ป่วยในการตัดสินใจยุติการรักษาเพื่อ
ยืดชีวิต: ความต้องการการช่วยเหลือจากแพทย์และพยาบาล. วารสารสภาการพยาบาล, 31(4), 122-
ปิยะนัยต์ วัฒนประสาน, วราภรณ์ คงสุวรรณ, และกิตติกร นิลมานัต. (2562). ประสบการณ์ของสมาชิก
ครอบครัวไทยพุทธที่ตัดสินใจยับยั้งหรือยุติการรักษาในผู้ป่วยวิกฤตระยะท้ายของชีวิต. วารสาร
พยาบาลสงขลานครินทร์, 39(4), 51-62.
ยอดลักษ์ สัยลังกา, บุญมา สุนทราวิรัตน์, รัตติกรณ์ มูลเครือคํา, และจีระนันท์ สาวิยะ. (2564). ผู้ป่วยระยะ
สุดท้าย “ความจริงกับความหวัง” มุมมองผู้ป่วย ผู้ดูแล และชุมชนอีสานตอนบน. วารสารวิชาการ
สาธารณสุขชุมชน, 7(2), 99-117.
วณิชา พึ่งชมพู, และสมาพร โล่ห์สวัสดิ์กุล. (2549). ประเด็นขัดแย้งทางจริยธรรมและการตัดสินใจเชิง
จริยธรรมของพยาบาลที่ปฏิบัติงานในหอผู้ป่วยหนัก. พยาบาลสาร, 33(1), 177-188.
วรรณภรณ์ พัฒนิบูลย์, จีรพันธ์ ประทุมอ่อน, และจุธาลักษณ์ แก้วมะไฟ. (2555). การพัฒนารูปแบบการดูแล
แบบประคับประคองสำหรับผู้ป่วยสูงอายุที่เจ็บป่วยเรื้อรังในระยะสุดท้าย หอผู้ป่วยอายุรกรรม 2
โรงพยาบาลร้อยเอ็ด. วารสารสมาคมพยาบาลฯ สาขาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 30(3), 68-77.
วลัยพร นันท์ศุภวัฒน์. (2552). การพยาบาลผู้สูงอายุ: ความท้าทายกับภาวะประชากรผู้สูงอายุ (พิมพ์ครั้งที่
. ขอนแก่น: ขอนแก่นการพิมพ์.
วิไลวรรณ ทองเจริญ, สมชาย วิริภิรมย์กูล, รุ่งนิรันดร์ ประดิษฐสุวรรณ, สมจินต์ เพชรพันธุ์ศรี, และ
เสาวลักษณ์ สุขพัฒนศรีกุล. (2560). รูปแบบการดูแลผู้ป่วยสูงอายุแบบประคับประคองจนถึงระยะ
สุดท้ายของชีวิต. วารสารสาธารณสุขและการพัฒนา, 15(ฉบับเพิ่มเติม), So38-So59.
ศิริรัตน์ ปานอุทัย, ชมพูนุท ศรีรัตน์, และทิพาพร วงศ์หงษ์กุล. (2563). คุณลักษณะการตายดีตามการรับรู้ของ
ผู้ที่เกี่ยวข้องในบริบทภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย. วารสารสภาการพยาบาล, 35(4), 35-53.
สังวรณ์ สมบัติใหม่, และสุริยนต์ สูงคำ. (2563). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมเพื่อเยียวยาผู้ป่วยระยะ
สุดท้าย. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 11(1), 66-80.
สิริลักษณ์ โสมานุสรณ์, อุไร หัถกิจ, และกิตติกร นิลมานัต. (2554). การดูแลญาติที่อยู่ในระยะสุดท้ายเพื่อ
ช่วยให้ตายอย่างสงบตามแนววิถีไทยพุทธ. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 9(2),
-41.
แสวง บุญเฉลิมวิภาส. (2558). การรักษาพยาบาลผู้ป่วยวาระสุดท้าย: ความจริงทางการแพทย์กับขอบเขตทาง
กฎหมาย. วารสารกฎหมายสุขภาพและสาธารณสุข, 1(3), 241-253.
อนุพันธ์ ตันติวงศ์, ผ่องพักตร์ พิทยพันธุ์, และสุชาย สุนทราภา. (2558). การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย (พิมพ์
ครั้งที่ 24). กรุงเทพมหานคร: เอช. ที. พี.
อภิรดี พิมเสน, วิราพรรณ วิโรจน์รัตน์, และนารีรัตน์ จิตรมนตรี. (2562). เจตคติ การคล้อยตามกลุ่มอ้างอิง
การรับรู้ความสามารถในการควบคุมพฤติกรรม และความตั้งใจในการทำหนังสือแสดงเจตนา
ล่วงหน้าเกี่ยวกับการรักษาพยาบาลในระยะท้ายของชีวิตของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารสภาการ
พยาบาล, 34(1), 74-87.
อารยา ทิพย์วงศ์, และบำเพ็ญจิต แสงชาต. (2562). วัฒนธรรมการดูแลผู้สูงอายุระยะท้ายในชุมชน. วารสาร
พยาบาล, 68(1), 11-19.
อำพล จินดาวัฒนะ. (2552). ปฏิเสธการรักษากับการดูแลในวาระสุดท้ายของชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สาม
ดีพริ้นติ้ง อีควิปเม้นท์.
Creswell, J. W. (1998). Qualitative inquiry and research design. Thousand Oaks, CA: SAGE.
Elshamy, K. (2017). Cultural and ethical challenges in providing palliative care for cancer patients at the
end of life. Palliative Medicine and Hospice Care, SE(1), s75-s84.
Hsieh, H., & Shannon, S. E. (2005). Three approaches to qualitative content analysis. Qualitative Health
Research, 15(9), 1277-1288.
World Health Organization [WHO]. (2020). Global atlas of palliative care (2nd ed.). Retrieved October 5,
, from http://www.thewhpca.org/resources/global-atlas-on-end-of-life-care