ปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาพยาบาล ในโครงการผลิตพยาบาลวิชาชีพเพิ่มเพื่อแก้ไขปัญหาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้

Main Article Content

รวิวรรณ คำเงิน
รุ่งนภา จันทรา

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาพยาบาลในโครงการผลิตพยาบาลวิชาชีพเพิ่มเพื่อแก้ปัญหาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้  ประชากรเป็นนักศึกษาพยาบาลใน 25 วิทยาลัยพยาบาล จำนวน2,957 คน เลือกกลุ่มตัวอย่าง โดยการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น  ได้จำนวน 405 คน เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสอบถามการเรียนรู้อย่างมีความสุข และ ปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุข ซึ่งผ่านการหาความตรงตามเนื้อหาโดยกลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ และหาค่าความเที่ยงได้ค่าสัมประสิทธิ์a=  0.84 และ 0.72  ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าร้อยละ  ค่าเฉลี่ย  และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์การถดถอยพหุ  ผลการวิจัย พบว่า ปัจจัยด้านครอบครัว,นักศึกษา และเพื่อน มีผลต่อการเรียนอย่างมีความสุข โดยสามารถร่วมกันอธิบายความแปรปรวนของการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาพยาบาลในโครงการผลิตพยาบาลวิชาชีพเพิ่มเพื่อแก้ปัญหาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ได้ร้อยละ34อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 เขียนเป็นสมการพยากรณ์ในรูปคะแนนมาตรฐานได้ ดังนี้


                                    Zการเรียนรู้อย่างมีความสุข=  0.33 Zครอบครัว+ 0.28 Zนักศึกษา+ 0.14 Zเพื่อน 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
คำเงิน ร., & จันทรา ร. (2016). ปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาพยาบาล ในโครงการผลิตพยาบาลวิชาชีพเพิ่มเพื่อแก้ไขปัญหาในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารพยาบาล, 60(3), 21–28. สืบค้น จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/TJN/article/view/197517
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กิติยวดี บุญซื่อ และคณะ. (2540). ทฤษฎีการเรียนรู้อย่างมีความสุข ต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎี
และแนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสแคว์.

จันทรรัตน์ วงศ์อารีย์สวัสดิ์. (2542). ผลของการประยุกต์หลักการเรียนรู้ของซิคเคอร์ริ่งและ
แกมสันในการเรียนการสอน การพยาบาลจิตเวช ต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการเรียนรู้
อย่างมีความสุขของนักศึกษาพยาบาล. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.

นุสรา นามเดช และคณะ. (2549). ความสุขของนักศึกษาพยาบาลวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี สระบุรี.
รายงานการวิจัย ของ สถาบันพระบรมราชชนก กระทรวงสาธารณสุข.

พระธรรมปิฎก. (2547). คู่มือชีวิต. ค้นเมื่อวันที่ 25 พฤษภาคม 2547, จาก
https://www.budpae.com/ba32.html

แพรวพรรณ์ พิเศษ. (2549). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุข
ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วารสารวิจัย และวัดผลการศึกษา, 4(1), 95-111.

ศันสนีย์ ฉัตรคุปต์. (2544). การเรียนรู้อย่างมีความสุข: สารเคมีในสมองกับความสุขและการเรียนรู้.
กรุงเทพมหานคร: สกายบุ๊กส์.
ศศิธร สิทธิพรหม. (2548). ความสัมพันธ์ระหว่างการเรียนรู้อย่างมีความสุขกับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน
ของนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร
มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สุรางศ์ โค้วตระกูล. (2545). จิตวิทยาการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.

เสาวภา เอกอดิศักด์ และคณะ. (2551). บริบทของสถาบันการศึกษาพยาบาล การจัดการเรียนการสอนและ
การปรับตัวเมื่อเข้าสู่วิชาชีพพยาบาลของนักศึกษาจากจังหวัดชายแดนภาคใต้ กรณีวิทยาลัยพยาบาล
บรมราชชนนี สุราษฎร์ธานี. รายงานการวิจัย ของ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีสุราษฎร์ธานี,
จังหวัดสุราษฎร์ธานี.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). โครงการพัฒนาคุณภาพการเรียนการสอน: ทฤษฎีการ
เรียนรู้อย่างมีความสุข ต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎีและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ไอเดียนสแควร์.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542.
กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). ทฤษฎีการเรียนรู้อย่างมีความสุข. กรุงเทพมหานคร:
วัฒนาพานิช.