ประสิทธิผลของโปรแกรมการพัฒนาความตระหนักรู้ในตนเองและความสามารถของตนเอง ของแม่บ้านที่อ้วนลงพุงในตำบลตากูก อำเภอเขวาสินรินทร์ จังหวัดสุรินทร์
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยแบบกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการพัฒนาความตระหนักรู้ในตนเองและความสามารถของตนเองต่อความตระหนักรู้ในตนเอง ความสามารถของตนเอง พฤติกรรมการบริโภคอาหาร พฤติกรรมการออกกำลังกาย ความคาดหวังต่อผลลัพธ์ เส้นรอบเอว และดัชนีมวลกายของแม่บ้านที่อ้วนลงพุงในตำบลตากูก อำเภอเขวาสินรินทร์ จังหวัดสุรินทร์ กลุ่มตัวอย่างเป็นแม่บ้านอายุ 35–59 ปี ที่มีเส้นรอบเอวและและดัชนีมวลกายเกินเกณฑ์มาตรฐาน จำนวน 68 คนเลือกโดยการสุ่มตัวอย่างแบบอย่างง่าย แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มเปรียบเทียบกลุ่มละ 34 คน เครื่องมือวิจัย ได้แก่ 1) โปรแกรมการพัฒนาความตระหนักรู้ในตนเองและความสามารถของตนเอง โดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีความตระหนักรู้ในตนเองของวิคแลนด์และดูวาลล์ (1982) ร่วมกับทฤษฎีความสามารถของตนเองของแบนดูรา (1988) ใช้ระยะเวลา 10 สัปดาห์ กิจกรรมประกอบด้วย (1) การบรรยาย การชมวิดีทัศน์ การฝึกทักษะ การทำแบบฝึกหัด (2) การเล่าถึงความสำเร็จของตนเอง (3) การใช้ตัวแบบสุขภาพ (4) การชักจูงด้วยคำพูดจากคู่แม่บ้าน และ (5) การกระตุ้นทางอารมณ์ 2) แบบสอบถาม ประกอบด้วย 6 ส่วนได้แก่ ข้อมูลทั่วไป ความตระหนักรู้ในตนเอง ความสามารถของตนเอง ความคาดหวังต่อผลลัพธ์ พฤติกรรมการบริโภคอาหาร พฤติกรรมการออกกำลังกาย แบบสอบถามผ่านการตรวจสอบความความตรงตามเนื้อหาได้ค่าดัชนีความตรงตามเนื้อหาเท่ากับ 0.84 - 0.95 และหาค่าสัมประสิทธิ์ความเที่ยงได้เท่ากับ 0.80-0.93 3) คู่มือลดพุงแม่บ้าน และ 4) สายวัดรอบเอว และเครื่องชั่งน้ำหนักแบบดิจิตอล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและการทดสอบที ผลการวิจัยพบว่า ความตระหนักรู้ในตนเอง ความสามารถของตนเอง พฤติกรรมการบริโภคอาหาร พฤติกรรมการออกกำลังกาย และความคาดหวังต่อผลลัพธ์ของแม่บ้านที่อ้วนลงพุง หลังเข้าร่วมโปรแกรม ฯ ดีกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรม ฯ และดีกว่ากลุ่มเปรียบเทียบอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนเส้นรอบเอว และดัชนีมวลกายของแม่บ้านที่อ้วนลงพุง หลังเข้าร่วมโปรแกรม ฯ น้อยกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรม ฯ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่ในกลุ่มทดลองไม่แตกต่างจากกลุ่มเปรียบเทียบ (p > .05)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
ถาวร มาต้น, และปัทมา สุพรรณกุล. (2555). ผลของโครงการคนไทยไร้พุงต่อการลดค่าดัชนีมวลกายและเส้น
รอบเอวของประชาชนที่เข้าร่วมโครงการในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล เขตจังหวัดภาคเหนือ
ตอนล่าง. วารสารสาธารณสุขศาสตร์, 42(3), 83-94.
พรพิมล เวชกุลธำรง. (2547). ผลของโปรแกรมส่งเสริมสุขภาพต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายและภาวะ
สุขภาพของสตรีวัยกลางคนที่มีน้ำหนักเกิน จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตร
มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา.
ยุภาพร นาคกลิ้ง, ทัศนีย์ รวิวรกุล, พิมพ์สุรางค์ เตชะบุญเสริมศักดิ์, และวราภรณ์ เสถียรนพเก้า. (2554).
ผลของการประยุกต์ทฤษฎีความสามารถตนเองต่อพฤติกรรมการควบคุมอาหาร การออกกําลังกาย
และระดับความดันโลหิตของผู้สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง. ค้นเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม 2559,
จาก https://www.tci-thaijo.org/index.php/bcnbangkok/article/view/4844/4185
โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา. (2556). โรคฮิต คนไทย "อ้วนไว้พุง". ค้นเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2559,
จาก http://www.mnrh.go.th/th/info.php?act=journal&id=57
สายสมร พลดงนอก, สรวิเชษฐ์ รัตนชัยวงศ์, จันจิราภรณ์ วิชัย, และธัญญลักณ์ ทอนราช. (2558). ความรู้เรื่อง
โรคอ้วนลงพุง (Metabolic Syndrome). ขอนแก่น: หน่วยสร้างเสริมสุขภาพงานเวชกรรมสังคม
โรงพยาบาลศรีนครินทร์.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2555). คนไทยกว่า 17 ล้าน น้ำหนักตัวเกิน-อ้วน.
ค้นเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://www.thaihealth.or.th/Content/3797
Bandura, A. (1988). Perceived self-efficacy: Exercise of control through self-belief. In J. Dauwalder,
M. Perrez, & V. Hobi. (Eds.). Annual series of European research in behavior therapy (Vol. 2,
\ pp. 27-59). Lisse, NL: Swets & Zeitlinger.
Duval, T. S., & Wicklund, R. A. (1972). A theory of objective self awareness. Oxford, England:
Academic Press.
World Health Organization. (2000). Obesity: Preventing and managing the global epidemic ( WHO
Tech. Rep. No. 894). Geneva, Switzerland: Author.