ผลของโปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่สำหรับพนักงานรักษาความปลอดภัยในมหาวิทยาลัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยแบบกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่ต่อการรับรู้ความสามารถตนเอง ความคาดหวังในผลดีของการเลิกสูบบุหรี่ และจำนวนมวนบุหรี่ที่สูบต่อวัน ในพนักงานรักษาความปลอดภัยในมหาวิทยาลัย กลุ่มตัวอย่างเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ปฏิบัติงานในมหาวิทยาลัยนเรศวร จำนวน 22 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย โปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่ แบบสอบถามข้อมูลทั่วไปและการสูบบุหรี่ การรับรู้ความสามารถตนเองและความคาดหวังในผลดีของการเลิกสูบบุหรี่ เก็บข้อมูลก่อนการทดลองและหลังการทดลองเมื่อเสร็จสิ้นโปรแกรมในสัปดาห์ที่ 3 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา การทดสอบทีที่ไม่เป็นอิสระและ Wilcoxon signed-ranks test ผลการศึกษา พบว่า หลังได้รับโปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่ พนักงานรักษาความปลอดภัยมีการรับรู้ความสามารถตนเองสูงกว่า และมีจำนวนมวนบุหรี่ที่สูบต่อวันน้อยกว่าก่อนได้รับโปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 แต่มีความคาดหวังในผลดีของการเลิกสูบบุหรี่ระหว่างก่อนและหลังได้รับโปรแกรมส่งเสริมการเลิกสูบบุหรี่ไม่แตกต่างกัน (p > .05)
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จิดาภา อุดมเมฆ และรุจิรา ดวงสงค์. (2555). ผลของโปรแกรมอดบุหรี่ในผู้ป่วยที่มารับบริการคลินิก
ทันตกรรมโรงพยาบาลทันตกรรม คณะทันตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. ศรีนครินทร์เวช
สาร. 27(4), 379-385.
นัทธพงค์ ศิริจรรยา, จอมใจ ราชคม, ณศพร ธรรมนิธิศ, ธนัญญา วรรณเรศ, รุ่งนภา สุภายอง, ศุภนิดา
ปั้นน้อย, และวงเดือน สุวรรณคีรี. (2561). พฤติกรรมการสูบบุหรี่ และการติดสารนิโคตินของ
พนักงานรักษาความปลอดภัย. วารสารพยาบาล, 67(1), 19-26.
นิยม จันทร์นวล, และศิริญญา วิลาศรี. (2560). ผลการประยุกต์ทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเองในการ
ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการสูบบุหรี่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจ สถานีตำรวจภูธรเมืองชัยภูมิ. วารสาร
วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีนครราชสีมา, 23(1), 44-58.
ปรัชพร กลีบประการเลิกสูบบุหรี่ ต่อพฤติกรรมการเลิกทุม. (2559). ผลของโปรแกรมส่งเสริมสูบบุหรี่
ของผู้สูบบุหรี่ในตำบลบางแก้ว อำเภอเมืองอ่างทอง จังหวัดอ่างทอง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหา
บัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยมหิดล, กรุงเทพมหานคร.
พรรณี ปานเทวัณ. (2560). ทฤษฎีความสามารถของตนเองกับการเลิกสูบบุหรี่. วารสารพยาบาลทหาร
บก, 18(3), 35-41.
ฟอระดี นุชส่งสิน, กรรณิการ์ ฉัตรดอกไม้ไพร, และศิริวรรณ ทิพยรังสฤษฎ์. (2561). มาตรการช่วยเลิก
บุหรีในสถานที่ทำงาน: การทบทวนวรรณกรรม. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 27(1), 67-75.
มหาวิทยาลัยมหิดล ศูนย์วิจัยและจัดการความรู้เพื่อการควบคุมยาสูบ. (2561). รายงานสถิติการบริโภค
ยาสูบของประเทศไทย พ.ศ. 2561. กรุงเทพมหานคร: เจริญดีมั่นคงการพิมพ์.
วรัญญา ไชยสาลี. (2559). ผลของโปรแกรมส่งเสริมการเลิกบุหรี่ของผู้ป่วยที่เข้ารับการบำบัดรักษายา
เสพติดในโรงพยาบาลธัญญารักษ์สงขลา จังหวัดสงขลา (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต
ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยมหิดล, กรุงเทพมหานคร.
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive theory
(2nd.ed.). Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Elshatarat, R. A., Yacoub, M. I., Khraim, F. M., Saleh, Z. T., & Afaneh, T. R. (2016). Self-
efficacy in treating tobacco use: A review article. Proceedings of Singapore
Healthcare, 25(4), 243-248.
Lindberg, A., Niska, B., Stridsman, C., Eklund, B., Eriksson, B., & Hedman, L. (2015).
Low nicotine dependence and high self-efficacy can predict smoking cessation
independent of the presence of chronic obstructive pulmonary disease: A three
year follow up of a population-based study. Tobacco Induced Disease, 13(7),
1-8.
