การพัฒนาสุขภาวะ 4 ด้านในเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนชายบ้านอุเบกขา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยกึ่งทดลองนี้มุ่งประเมินผลการพัฒนาสุขภาวะ 4 ด้าน ได้แก่พฤติกรรมการบริโภคอาหาร การออกกําลังกาย การจัดการความเครียด การลดละเลิกบุหรี่และการจัดสิ่งแวดล้อมปลอดบุหรี่ และสุขภาวะโดยรวมของเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชนชายบ้านอุเบกขา เยาวชนกลุ่มตัวอย่าง 65 คน ร่วมกิจ กรรมที่ออกแบบจากการทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยว ข้องและวิเคราะห์บริบทของเยาวชน การติดตามประเมินผลโดยเปรียบเทียบสุขภาวะ 4 ด้านในเยาวชนก่อนและหลังได้รับโปร แกรมพัฒนาสุขภาวะเด็กและเยาวชนแบบมีส่วนร่วม พบว่า หลังได้รับโปรแกรมพัฒนาสุขภาวะเด็กและเยาวชนแบบมีส่วนร่วม เยาวชนมีพฤติกรรมการบริโภคอาหารได้แก่มีความรู้เกี่ยวกับโภชนาการที่ไม่ควรบริโภคบ่อยเกินไป มีทัศนคติในการบริโภคอาหารดีขึ้นและมีความรู้ในหลักโภชนาการ เลือกรับประทานอาหารที่มีประ โยชน์ได้ดีขึ้น มีการจัดการความเครียดในด้านความทนทานทางอารมณ์ได้ดีขึ้น มีการรับรู้สุขภาวะทางกายมากกว่าก่อนได้รับโปร แกรมพัฒนาสุขภาวะเด็กและเยาวชนแบบมีส่วนร่วม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนพฤติกรรมการเลิกบุหรี่และการจัดการสิ่งแวดล้อมบุหรี่ พบว่า เยาวชนมีการเลิกบุหรี่ได้ร้อยละ 75.4 และร้อยละ 66.2 ที่ระยะติดตาม 3 และ 6 เดือนตามลำดับ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณสุข กรมสุขภาพจิต สำนักส่งเสริมและพัฒนาสุขภาพจิต. (2558). คู่มือการส่งเสริมสุขภาพวัยรุ่นและเยาวชนในชุมชน. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ขวัญชนก เคนสี. (2563). พฤติกรรมการเลียนแบบ สัมพันธภาพในครอบครัว ทักษะชีวิตกับพฤติกรรมเสี่ยงทางเพศของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ในเขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 46(1), 113-145.
จุฑารัตน์ อยู่สุขเจริญ. (2560). ปัจจัยทำนายความตั้งใจเลิกบุหรี่ของผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังโรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยธรรม ศาสตร์.
ณภัสวรรณ ธนาพงษ์อนันต์ และ ญาณภัทร สีหะมงคล. (2564). การสร้างเกณฑ์ปกติสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับทักษะของนิสิตสาขาวิทยาศาสตร์การกีฬา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 27(2), 99 - 115.
ตฤณห์ โพธิ์รักษา. (2565). อิทธิพลของสื่อที่มีผลต่อพฤติกรรมความรุนแรงของเด็กและเยาวชน. วารสารรัฐศาสตร์รอบรู้และสหวิทยาการ, 5(2), 98-116.
ลักษมล ลักษณะวิมล, เรวดี เพชรศิราสัณห์, สายฝน เอกวรางกูร, และนัยนา หนูนิล. (2563). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับพฤติกรรมการสูบบุหรี่ของเยาวชนอำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารพยาบาล, 69(1), 1–9.
วนิดา เสนะสุทธิพันธ์ และ อาภาวรรณ หนูคง. (2558). ปัจจัยทำนายพฤติกรรมการออกกกำลังกายและการทำกิจกรรมทางกายของวัยรุ่น. วารสารสภาการพยาบาล, 30(2), 46-59.
ศิริวรรณ จินตา. (2564). การประเมินปริมาณโลหะหนักที่ปนเปื้อนในผักเศรษฐกิจ:กรณีศึกษาในตำบลบึงพระ อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. PSRU Journal of Science and Technology, 6(1), 28-38.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2563). จับตาทิศทางสุขภาพคนไทย ปี 2563. https://resourcecenter.thaihealth.or. th/files/90/จับตา%2010%20พฤติกรรมสุขภาพคนไทย%20ปี %2063.pdf
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2561). การสำรวจพฤติกรรมการบริโภคอาหารของประชากร พ.ศ.2560. https://shorturl.asia/GbNOm
Cherry, K. (2020). Erikson's stages of psychosocial development. https://www.verywellmind.com/erik-eriksons-stages-of-psychosocial-development-2795740
World Health Organization. (2019). WHO report on the global tobacco epidemic 2019: offer help to quit tobacco use. https://www.who.int/publications/i/item/9789241516204
