การพัฒนารูปแบบการจัดการรายกรณีตามหลักศาสนาอิสลามด้วยระบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อลดระดับพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงแก่ผู้ป่วยจิตเวชที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรงและมีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยและพัฒนานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการรายกรณีตามหลักศาสนาอิสลามด้วยระบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อลดระดับพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงแก่ผู้ป่วยจิตเวชที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรง และมีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง กลุ่มตัว อย่างเป็นทีมสหวิชาชีพและเครือข่ายจิตอาสา จำนวน 15 คน พยาบาลวิชาชีพประจำคลินิกจิตเวช จำนวน 3 คน และผู้ป่วยจิตเวชที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรงและมีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง จำนวน 30 คน เลือกแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัยเป็นแนวการสนทนากลุ่มและแบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนาและการทดสอบที ผลการศึกษามีดังนี้ 1) รูปแบบการจัดการรายกรณีตามหลักศาสนาอิสลามด้วยระบบเทคโนโลยีดิจิทัลที่พัฒนาขึ้นประกอบด้วยการดูแลผู้ป่วยรายกรณี 7 ขั้นตอนด้วยการพยาบาลแบบองค์รวม 4 มิติ ตามหลักศาสนาอิสลาม 3 ด้าน และการดูแลติดตามผู้ป่วยจิตเวชที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรงและมีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรงในชุมชน 10 ด้าน และ 2) หลังใช้รูปแบบการจัดการรายกรณีตามหลักศาสนาอิสลามด้วยระบบเทคโนโลยีดิจิทัล เป็นเวลา 1 ปี ผู้ป่วยจิตเวชที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรงและมีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง มีระดับพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงลดลงจากก่อนใช้รูปแบบฯ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณสุข กรมสุขภาพจิต. (2563). คู่มือระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเวชที่มีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง สำหรับสถาบัน/โรงพยาบาล สังกัดกรมสุขภาพจิต. พรอสเพอรัสพลัส.
กระทรวงสาธารณสุข กรมสุขภาพจิต. (2566). มาตรฐานการปฏิบัติงานการดูแลผู้ป่วยจิตเวชและยาเสพติดที่มีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง. บียอนด์ พับลิสชิ่ง.
กมลวรรณ สีเชียงสา, จันทร์ทิพย์ กาญจนศิลป์, และ สายทิพย์ สุทธิรักษา. (2561). การพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยจิตเภทในชุมชนโดยทีมสหวิชาชีพของเครือข่ายบริการสุขภาพอำเภอบ้านแท่น จังหวัดชัยภูมิ. วารสารเภสัชกรรมไทย, 11(2), 457-469.
กิตติกร นิลมานัต, เยาวรัตน์ มัชฌิม, จารุวรรณ มานะสุรการ, วราภรณ์ คงสุวรรณ, กรรทิมา มีสุนทร, และ ชุลีพร พรหมพาหกุล. (2559). การดูแลระยะท้ายในชุมชนมุสลิม: กรณีศึกษาในบริบทภาคใต้. วารสารสภาการพยาบาล, 31(3), 37-52.
พิทภรณ์ พลโคตร. (2567). ผลการพัฒนาแนวทางการดูแลผู้ป่วยโรคจิตเวชที่เสี่ยงต่อการก่อความรุนแรงโดยการใช้การจัดการรายกรณีแบบมีส่วนร่วมในชุมชน. วารสารวิชาการสาธารณสุขชุมชน, 10(4), 184-194.
โรงพยาบาลหนองจิก. (2566). สถิติข้อมูลผู้ป่วยจิตเวชและยาเสพติดที่มีความเสี่ยงสูงต่อการก่อความรุนแรง โรงพยาบาลหนองจิก.
วิศรุต เลาะวิถี. (2563). การเสริมสร้างสุขภาวะตามแนวทางของศาสนทูตแห่งอิสลาม. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 15(2), 65-76.
ศรินรัตน์ จันทพิมพ์ และ ขนิษฐา นันทบุตร. (2561). การดูแลผู้ป่วยจิตเภทโดยชุมชน. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ, 36(2), 68-76.
อิสมาอีลลุตฟี จะปะกียา และ อิสมาแอ อาลี. (2555). อิสลามกับความท้าทายของโลกสมัยใหม่: มุมมองจากนักวิชาการชายแดนใต้. ภาพพิมพ์.
อังคณา วังทอง (2563). ผลของการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกโดยระบบพี่เลี้ยงเพื่อเสริมสร้างแรงจูงใจให้ความร่วมมือในการรับประทานยาในผู้ป่วยจิตเภทเรื้อรัง อำเภอหนอจิก จังหวัดปัตตานี. วารสารการปฏิบัติการพยาบาลและการผดุงครรภ์ไทย, 7(2), 92-109.
อังคณา วังทอง, ฮาลาวาตี สนิหวี, และ กิตติพัฒน์ ทุติยาสานติ์. (2563). แนวปฏิบัติการพยาบาลต่อการดูแลติดตามผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังในชุมชนตามหลักศาสนาอิสลาม อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี [รายงานวิจัย ไม่ได้ตีพิมพ์].
Finley, B. A., Shea, K, D., Maixner . R., & Slebodnik, M. (2020). Advanced practice registered nurses using synchronous telepsychiatry: An integrative systematic review. Journal of the American Psychiatric Nurses Association, 27(4), 271-282. https://doi.org/10.1177/1078390320939159
