ประสบการณ์เกี่ยวกับการฟื้นฟูสภาพจากสายตาเลือนรางของผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็นแผนกผู้ป่วยนอกจักษุโรงพยาบาลธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติ

บทคัดย่อ

บทนำ: ภาวะสายตาเลือนรางทำให้คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยลดลง  การฟื้นฟูจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง ซึ่งพยาบาลมีส่วนสำคัญในการนี้  การสำรวจปัญหา/ประสบการณ์ เพื่อเป็นแนวทางการพยาบาลในการดูแลสุขภาพ  ผู้ป่วยที่ต้องฟื้นฟูสภาพสายตาเลือนรางจึงมีความจำเป็นมาก

วัตถุประสงค์: ศึกษาประสบการณ์เกี่ยวกับการฟื้นฟูสภาพจากสายตาเลือนรางของผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น

วิธีดำเนินการวิจัย: เป็นวิจัยเชิงคุณภาพ โดยผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้ที่ได้รับการวินิจฉัยจากจักษุแพทย์ว่าเป็นผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น  ซึ่งได้คัดเลือกตามคุณสมบัติที่กำหนดจำนวน 20 ราย ทำการเก็บข้อมูล โดยการสัมภาษณ์แบบเจาะลึกพร้อมทั้งบันทึกเทปการสัมภาษณ์ ร่วมกับการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม และการจดบันทึก ระหว่างเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2562 ถึงเดือนมีนาคม พ.ศ. 2563 และ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีวิเคราะห์ตามเนื้อหา

ผลการศึกษา: ความหมายของการฟื้นฟูสภาพการมองเห็นตามความเห็นของผู้ให้ข้อมูลหมายถึง การได้รับการดูแลรักษาและให้คำแนะนำแก่ผู้ที่มีสายตาเลือนราง โดยมีเป้าหมายคือ เพิ่มความสามารถในการมองเห็น เพื่อส่งผลให้สามารถพึ่งพาตนเองได้  สำหรับรูปแบบการฟื้นฟูสภาพจากสายตาเลือนราง มีประเด็นย่อย คือ 1) ฝึกฝนทำความคุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อม 2) ใช้อุปกรณ์ช่วยมองเห็น และ 3) ใช้เทคนิคช่วยในการมองเห็นโดยตนเอง  ส่วนปัจจัยที่มีผลต่อการฟื้นฟูสภาพ
การมองเห็นของผู้ที่มีสายตาเลือนรางมีประเด็นย่อย คือ 1) การสนับสนุนของครอบครัว และ 2) การรับรู้ข้อจำกัดในชีวิตประจำวัน

สรุป: ผลของการศึกษาครั้งนี้ทำให้มีความเข้าใจเกี่ยวกับการฟื้นฟูสภาพจากสายตาเลือนรางตามประสบการณ์ของผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น และข้อมูลที่ได้จะเป็นข้อมูลพื้นฐานในการพัฒนาแนวทางการพยาบาลในการส่งเสริมการฟื้นฟูสภาพจากสายตาเลือนรางแก่ผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น  เพื่อให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีต่อไปได้