อิทธิพลของความเป็นส่วนหนึ่งในงาน ความพึงพอใจในงานและความผูกพันกับองค์การ ต่อความตั้งใจลาออก

Abstract

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความตรงของโมเดลเชิงสาเหตุของความตั้งใจลาออก โดยเปรียบเทียบอิทธิพลของความเป็นส่วนหนึ่งในงาน ความพึงพอใจในงาน และความผูกพันกับองค์การ    ที่ส่งอิทธิพลต่อความตั้งใจลาออก โดยกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ พนักงานที่ปฏิบัติงาน         ในองค์การเอกชนต่าง ๆ จำนวนทั้งสิ้น 660 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ มาตรวัดความเป็นส่วนหนึ่งในงาน, มาตรวัดความพึงพอใจในงาน, มาตรวัดความผูกพันกับองค์การ และมาตรวัดความตั้งใจลาออก วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมลิสเรล (LISREL) ซึ่งผลการวิจัยที่สำคัญสรุปได้ ดังนี้ โมเดลลิสเรลของความเป็นส่วนหนึ่งในงาน ความพึงพอใจในงาน และความผูกพันกับองค์การที่ส่งอิทธิพลทางตรงต่อ     ความตั้งใจลาออก พบว่า โมเดลมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (χ² = 61.47, df = 50, p = .128, RMSEA = 0.019, RMR = 0.013, GFI = 0.99, AGFI = 0.971) โมเดลลิสเรลสามารถอธิบาย            ความแปรปรวนของความตั้งใจลาออก ได้ร้อยละ 58 ความผูกพันกับองค์การ และความพึงพอใจในงาน    ส่งอิทธิพลทางลบต่อความตั้งใจลาออก (β = -0.67, β = -0.21) แต่ความเป็นส่วนหนึ่งในงานไม่ส่งอิทธิพลทางตรงต่อความตั้งใจลาออก

Abstract

            The purpose of this research was to study the effects of job embeddedness,        job satisfaction, and organizational commitment on intention to leave. Six hundred and sixty employees in the private sector completed measures of job embeddedness, job satisfaction, organizational commitment, and intention to leave. LISREL analysis confirmed that the model of effects of job embeddedness, job satisfaction, and organizational commitment on intention to leave was valid (χ² = 61.47, df = 50, p = .128, RMSEA = 0.019, RMR = 0.013, GFI = 0.99, AGFI = 0.971). The variables in the model accounted for 58% variance of intention to leave. Organizational commitment and job satisfaction had negative direct effect on intention to leave (β = -0.67, β = -0.21). Job embeddedness had no direct effect on intention to leave.