ปัจจัยที่มีผลต่อการจัดกระดูกสันหลังให้เข้าที่ด้วยวิธีการจัดท่านอนคว่ำและทำการผ่าตัดแบบเจาะรูผิวหนังเพื่อยึดสกรู ในผู้ป่วยที่ไม่มีการบาดเจ็บของเส้นประสาทระดับส่วนอกและเอวหักจากอุบัติเหตุ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทนำ: การผ่าตัดดัดกระดูกสันหลังปล้องที่ยุบให้มีความสูงเข้าที่ใกล้เคียงเดิม ถือว่าเป็นหลักสำคัญในการผ่าตัดรักษากระดูกสันหลังระดับอกและเอวหักจากอุบัติเหตุ มีการกล่าวถึงปัจจัยที่อาจจะมีผลต่อการดัดกระดูกสันหลังปล้องที่ยุบด้วยวิธีการผ่าตัดแบบเปิดและใส่สกรู แต่อย่างไรก็ตามปัจจุบันยังไม่มีการศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการจัดกระดูกสันหลังให้เข้าที่ใกล้เคียงเดิมในผู้ป่วยที่ไม่มีการบาดเจ็บของเส้นประสาท ด้วยวิธีการผ่าตัดแบบเจาะรูผิวหนังเพื่อยึดกระดูก
วัตถุประสงค์: เพื่อปัจจัยที่มีผลต่อการจัดกระดูกสันหลังระดับส่วนอกและเอวหักจากอุบัติเหตุในผู้ป่วยที่ไม่มีการบาดเจ็บของเส้นประสาท ด้วยวิธีการผ่าตัดแบบเจาะรูผิวหนังเพื่อยึดกระดูก
วัสดุและวิธีการ: จากการสืบค้นได้กลุ่มผู้ป่วยทั้งหมด 77 คน ด้วยวิธีการจัดท่านอนคว่ำและทำการผ่าตัดแบบเจาะรูผิวหนังเพื่อยึดสกรู ในผู้ป่วยที่ไม่มีการบาดเจ็บของเส้นประสาทระดับส่วนอกและเอวบริเวณ T11–L3 โดยแบ่งกลุ่มผู้ป่วยเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกคือ กลุ่ม sufficient reduction (สัดส่วนการยุบตัวของกระดูกสันหลังทางด้านหน้าหลังจากผ่าตัด > 80%) และกลุ่มที่สองคือ insufficient reduction (สัดส่วนการยุบตัวของกระดูกสันหลังทางด้านหน้าหลังจากผ่าตัด < 80%) มีการเก็บข้อมูลของผู้ป่วยได้แก่ เพศ, อายุ, ดัชนีมวลกาย, ระยะเวลาผ่าตัด, ระดับของการบาดเจ็บ และ ปริมาณการเสียเลือดในระหว่างผ่าตัด รวมไปถึงการเก็บข้อมูลภาพถ่ายทางรังสี ได้แก่ ลักษณะการหักของและยุบตัวของกระดูกสันหลัง, การกดเบียดโพรงกระดูกสันหลัง, และเทคนิคการยึดกระดูก
ผลการศึกษา: กลุ่ม insufficient reduction มีทั้งหมด 21 คน มีค่าเฉลี่ยของการยุบตัวของกระดูกทางด้านหน้า 72.03±5.46% และ กลุ่ม sufficient reduction มีทั้งหมด 56 คน มีค่าเฉลี่ยของการยุบตัวของกระดูกทางด้านหน้า 90.45±6.48% พบว่าปัจจัยที่มีผลต่อการจัดดึงกระดูกสันหลัง จากการวิเคราะห์แบบตัวแปรเดียว (univariate analysis) ได้แก่ ระยะเวลาก่อนที่จะผ่าตัด มากกว่า 7 วัน (OR,12.19; 95% CI, 1.42-104.89), มีการยุบตัวของกระดูก มากกว่าหรือเท่ากับ 20o (OR, 6.25; 95% CI, 1.86-20.96), มีการยุบตัวของกระดูกสันหลังทางด้านหน้ามากกว่าหรือเท่ากับ 50 % (OR, 2.67; 95% CI, 0.02-0.41), และ ก่อนผ่าตัดมีการกดเบียดของกระดูกสันหลังเข้าไปในโพรงไขสันหลังมากกว่าหรือเท่ากับ 50% (OR, 0.14; 95% CI, 0.03-0.63) แต่อย่างไรก็ตามหลังจากวิเคราะห์โดยใช้การวิเคราะห์แบบหลายตัวแปร (multivariate analysis) พบว่า ระยะเวลาก่อนที่จะผ่าตัดมากกว่า 7 วัน (OR, 9.28; 95% CI,1.46-58.99), ลักษณะกระดูกสันหลังหักยุบชนิด A4 (OR, 20.88; 95% CI,1.08-402.02), กระดูกแตกย่อย 30-60% (OR, 0.02; 95% CI, 0-0.44) และกระดูกแตกย่อย > 60% (OR, 0.008; 95% CI,0-0.37) ที่ส่งผลต่อการจัดดึงกระดูกสันหลังให้เข้าที่เหมาะสม
สรุป: ระยะเวลาที่รอคอยการผ่าตัดมากกว่า 7 วัน, ลักษณะกระดูกสันหลังหักยุบชนิด A4 และ กระดูกแตกย่อย มากกว่า 30% มีผลต่อการจัดดึงกระดูกสันหลังระดับอกและเอวหักยุบตัวให้เข้าที่เหมาะสม ด้วยวิธีการผ่าตัดแบบเจาะรูผิวหนังเพื่อยึดสกรู
Article Details
เอกสารอ้างอิง
2. Vaccaro AR, Lehman RA, Hurlbert RJ, Anderson PA, Harris M, Hedlund R, et al. A new classification of thoracolumbar injuries: the importance of injury morphology, the integrity of the posterior ligamentous complex, and neurologic status. Spine (Phila Pa 1976). 2005; 30(20): 2325-33.
3. Zou D, Yoo JU, Edwards WT, Donovan DM, Chang KW, Bayley JC, et al. Mechanics of anatomic reduction of thoracolumbar burst fractures. Comparison of distraction versus distraction plus lordosis, in the anatomical reduction of thoracolumbar burst fracture. Spine (Phila Pa 1976). 1993; 18(2): 195-203.
4. Gertzbein SD, Crowe PJ, Fazl M, Schwartz M, Rowed D. Canal clearance in burst fractures using the AO internal fixator. Spine (Phila Pa 1976). 1992; 17(5): 558-60.
5. Mueller LA, Mueller LP, Schmidt R, Forst R, Rudig L, et al. The phenomenon and efficiency of ligamentotaxis after dorsal stabilization of thoracolumbar burst fractures. Arch Orthop Trauma Surg. 2006; 126(6): 364-8.
6. Kuner EH, Kuner A, Schlickewei W, Mullaji AB. Ligamentotaxis with an internal spinal fixator for thoracolumbar fractures. J Bone Joint Surg Br. 1994; 76(1): 107-12.
7. Fredrickson BE, Mann KA, Yuan HA, Lubicky JP. Reduction of the intracanal fragment in experimental burst fractures. Spine (Phila Pa 1976). 1988; 13(3): 267-71.
8. Katonis PG, Kontakis GM, Loupasis GA, Aligizakis AC, Christoforakis JI, Velivassakis EG. Treatment of unstable thoracolumbar and lumbar spine injuries using Cotrel-Dubousset instrumentation. Spine (Phila Pa 1976). 1999; 24(22): 2352-7.
9. Chang KW. A reduction-fixation system for unstable thoracolumbar burst fractures. Spine (Phila Pa 1976). 1992; 17(8): 879-86.
10. Hiroyuki A, Tobimatsu H, Nagamoto Y, Horii C, Yamashita T, Furuya M, et al. Risk factors for a kyphosis recurrence after short-segment temporary posterior fixation for thoracolumbar burst fractures. J Clin Neurosci 2019; 66: 138-43.
11. Ni WF, Huang YX, Chi Yl, Xu HZ, Lin Y, Wang XY, Huang QS, et al. Percutaneous pedicle screw fixation for neurologic intact thoracolumbar burst fractures. J Spinal Disord Tech 2010; 23(8): 530-7.
12. Tinelli M, Toffer F, Kreinest M, Matschke S, Grützner PA, Suda AJ. Minimally invasive reduction and percutaneous posterior fixation of one-level traumatic thoraco-lumbar and lumbar spine fractures. Eur J Orthop Surg Traumatol. 2018; 28(8): 1581-7.
13. Kocis J, Kelbl M, Kocis T, Navrat T. Percutaneous versus open pedicle screw fixation for treatment of type A thoracolumbar fractures. Eur J Trauma Emerg Surg. 2018.
14. Kuklo TR, Polly DW, Owens BD, Zeidman SM, Chang AS, Klemme WR. Measurement of thoracic and lumbar fracture kyphosis: evaluation of intraobserver, interobserver, and technique variability. Spine (Phila Pa 1976). 2001; 26(1): 61-5.
15. Magerl F, Aebi M, Gertzbein SD, Harms J, Nazarian S. A comprehensive classification of thoracic and lumbar injuries. Eur Spine J. 1994; 3(4): 184-201.
16. Keynan O, Fisher CG, Vaccaro A, Fehlings MG, Oner FC, Dietz J, et al. Radiographic measurement parameters in thoracolumbar fractures: a systematic review and consensus statement of the spine trauma study group. Spine (Phila Pa 1976). 2006; 31(5): 156-65.
17. Vanek P, Bradac O, Konopkova R, Lacy P, Lacman J, Benes V. Treatment of thoracolumbar trauma by short-segment percutaneous transpedicular screw instrumentation: prospective comparative study with a minimum 2-year follow-up. J Neurosurg Spine. 2014; 20(2): 150-6.
18. Dai LY, Jiang SD, Wang XY, Jiang LS. A review of the management of thoracolumbar burst fractures. Surg Neurol. 2007; 67(3): 221-31.
19. Rodríguez VJ, Lobo EA, Joven AE. Herrera A, Vicente J, Suñén E, et al. Perioperative and short-term advantages of mini-open approach for lumbar spinal fusion. Eur Spine J. 2009; 18(8): 1194-201.
20. Xu Y, Zhou X, Yu C, Maohua C, Qirong D, Zhongming Q, et al. Effectiveness of postural and instrumental reduction in the treatment of thoracolumbar vertebra fracture. Int Orthop. 2008; 32(3): 361-5.
21. Sjostrom L, Karlstrom G, Pech P, Rauschning W. Indirect spinal canal decompression in burst fractures treated with pedicle screw instrumentation. Spine (Phila Pa 1976). 1996; 21(1): 113-23.
22. Chang HJ, Yu SL, Sang JY, Lee HD, Chung NS. Factors affecting postural reduction in posterior surgery for thoracolumbar burst fracture. J Spinal Disord Tech. 2015; 2: 28(4): 225-30.
23. Charles M, James DH, Margaret MM, et al. Rockwood and Greens Fractures in Adults. 8th ed. Philadelphia: Wolters Kluwer; 2015.
24. Lieberman JR, Friedlaender GE. Bone Regeneration and Repair: Biology and Clinical application. New Jersey: ANSI; 2014.
25. Chung WH, Eu WC, Chiu CK, Chan CYW, Kwan MK. Minimally invasive reduction of thoracolumbar burst fracture using monoaxial percutaneous pedicle screws: Surgical technique and report of radiological outcome. J Orthop Surg (Hong Kong). 2020; 28(1): 1-9.
26. Vaccaro AR, Zeiller SC, Hulbert RJ, Anderson PA, Harris M, Hedlund R, et al. The thoracolumbar injury severity score: a proposed treatment algorithm. J Spinal Disord Tech. 2005; 18(3): 209-15.
27. Eysel P, Hopf C, Furderer S. Kyphotic deformation in fractures of the thoracic and lumbar spine. Orthopade. 2001; 30(12): 955-64.
28. Malcolm BW, Bradford DS, Winter RB, Chou SN. Post-traumatic kyphosis. A review 8 of forty-eight surgically treated patients. J Bone Joint Surg Am. 1981; 63(6): 891-9.
