การลดพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในชุมชน
คำสำคัญ:
พฤติกรรม, การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์, ชุมชนบทคัดย่อ
การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในประชากรวัยผู้ใหญ่มีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นทุกปี ซึ่งเป็นปัญหาที่สำคัญของประเทศ การดื่มจะส่งผลกระทบทั้งต่อตัวผู้ดื่มเอง ครอบครัว บุคคลรอบข้างในสังคม ดังนั้นการส่งเสริมให้ผู้ที่มีพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลดพฤติกรรมการดื่ม จึงเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มาก อย่างไรก็ตามการลดพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในประชากรวัยผู้ใหญ่ให้สำเร็จได้นั้น ต้องอาศัยองค์ประกอบที่เกี่ยวข้องหลายๆ ด้านมาช่วยสนับสนุน บทความนี้นำเสนอสาระสำคัญ 4 ส่วน ได้แก่ 1) ผลกระทบจากการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ 2) องค์ประกอบที่เกี่ยวข้องกับการลดพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ 3) แนวทางในการลดพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ และ 4) ปัจจัยความสำเร็จในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในชุมชน ซึ่งเป็นข้อมูลที่ได้จากผลการดำเนินโครงการ “ลดพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในประชากรวัยผู้ใหญ่ ในชุมชนตำบลบ้านบัว อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์”
เอกสารอ้างอิง
ทรงเกียรติ์ ปิยะกะ และเวทิน ศันนียเวทย์. (2540). ยิ้มสู้ เรียนรู้ยาเสพติด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
ทักษพล ธรรมรังสี และคณะ. (2556). ผลการศึกษาความสัมพันธ์เกี่ยวกับพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กับการบาดเจ็บที่มาเข้ารับการรักษาที่แผนกอุบัติเหตุฉุกเฉิน. กรงุเทพฯ: ศูนย์วิจัยปัญหาสุรา.
นงนุช ตันติธรรม. (2549). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการดื่มสุราของผู้ขับขี่ที่เมาสุราแล้วขับรถในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
นิพนธ์ พัวพงศกรและคณะ. (2548). โครงการวิจัยพัฒนารูปแบบเพื่อการป้องกันการดื่มสุราและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.
ปริทรรศ ศิลปกิจ, และพันธุ์นภา กิตติรัตนไพบูลย์. (2552). แบบประเมินปัญหาการดื่มสุรา แนวปฏิบัติสำหรับสถานพยาบาลปฐมภูมิฉบับปรับปรุงครั้งที่สอง. กรุงเทพฯ: ทานตะวันเปเปอร์.
ปัทมา ชะวาลิสันต์ และดารุณี จงอุดมการณ์. (2557). ผลของการทดลองใช้รูปแบบ “กุมภวาปีโมเดล” ต่อสภาพการดื่มสุราไม่พึงประสงค์ในชุมชน: กรณีศึกษาพื้นที่บ้านโนนมะกอก หมู่ที่ 2 ตำบลโคกสว่าง อำเภอหนองกี่ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารการพยาบาลและการดูแล
สุขภาพ. 32(3): 50-60.
พงษ์เดช สารการ และคณะ. (2552). พฤติกรรมการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กับการกระทำรุนแรงของสามีต่อภรรยา. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข. 3(4): 589-597.
ยุวดี อัครลาวัลย์. (2555). ประสิทธิภาพของการใช้โปรแกรมการบำบัดดูแลเชิงรุกในชุมชนสำหรับผู้ที่เป็นโรคติดสุรา อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศูนย์วิจัยปัญหาสุรา. (2556). ยุทธศาสตร์นโยบายแอลกอฮอล์ระดับชาติ. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยปัญหาสุรา.
สมพร รุ่งเรืองกลกิจ, อิงคฤา โคตนารา และศิริพร จิรวัฒน์กุล. (2555). เริ่มดื่มสุราเป็นเรื่องง่าย...แต่แสนลำบาก ในการเลิกดื่มสุรา. วารสารพยาบาลศาสตร์และสุขภาพ. 35(2): 1-14.
สวรรยา สิริภคมงคล และคณะ. (2552). การป้องกันการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของวัยรุ่น. วารสารประชากร. 2(3): 7-24.
สันติ อุทรังษ์. (2552). พฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของประชาชน ตำบลคำเหมือดแก้ว อำเภอห้วยเม็ก จังหวัดกาฬสินธ์. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ. 2(2): 41-50.
สุรศักดิ์ ไชยสงค์, กัณณพนต์ ภักดีเศรษฐกิจและทักษพล ธรรมรังษี. (2556). รายงานสถานการณ์การบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รายจังหวัด พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยปัญหาสุราสำนักงานพัฒนานโยบายสุขภาพระหว่างประเทศ.
Fisher JD. and Fisher WD. (1992). The IMB Model, HIV Prevention for Positives, and Adherence. Institute of Human Development and Social Change New York University. U.S.A. October 27.
Fleming M, Brown D. (2004). The efficacy of a-brief alcohol intervention combined with %CDT feedback in patients being treated for type 2 diabetes and /or hypertension. Journal of Studies on alcohol. 65(5): 631-7.
Kunz MF, French MT, Bazargan-Hejazi S. (2004). Cost-effectiveness analysis of a brief intervention delivered to problem drinkers presenting at an inner-city hospital emergency departments. Journal of Studies on Alcohol. 65: 363-70.
Lock CA, Kaner E, Heather N, Doughty J, CrawshawA,McNames P, et al. (2006). Effectiveness of nurse-led brief alcohol intervention : a cluster randomized controlled trial. Journal of Advanced Nursing. 54(4): 426-39.
Luc Djoussé, Kenneth J. Mukamal.(2009). Alcohol Consumption and Risk of Hypertension: Does the Type of Beverage or Drinking Pattern Matter. Rev EspCardiol. 62(06): 603-5.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารฯ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากบรรณาธิการวารสารนี้ก่อนเท่านั้น
