Effects of Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support of village health volunteers in Community Thadcherngchum Sub-district Muang District Sakon Nakhon Province
Keywords:
Effects of Smart Safe Program on Self Efficacy of VHV, Basic Life Support, Village Health VolunteersAbstract
This quasi- experimental research design with a two group pretest-posttest design was a case study aimimg to determine the Effects of Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support of village health volunteers in Community Thadcherngchum Sub-district Muang District Sakon Nakhon Province based on Self-efficacy theory of Bandura. The samples were village health volunteers at the Sakon Nakhon Municipality Public Health Service Centers, Thadcherngchum Sub-district, Muang District in Sakon Nakhon Province. The 60 subjects participants were randomly selected following inclusion criteria into two groups. Thirty subjects from Municipality Public Health Service Center I were randomly assigned into the experimental group that participated in three-week program while 30 subjects from Municipality Public Health Service Center II were randomly assigned into the control group that participated in routine knowledge about Basic Life Support in Village Health Volunteers School with Basic Life Support handbook. Data were collected using a demographics questionnaire, a knowledge of Basic Life Support questionnaire, a perceived self-efficacy for Basic Life Support questionnaire, Basic Life Support Practice Assessment Form, and a satisfaction of Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support of VHV questionnaire. Data were analyzed using descriptive statistics and inferential statistics including Paired t-Test, Independent t-Test, Wilcoxon Signed Ranks Test, and Mann Whitney U Test.
The results revealed that after participation in a Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support of VHV, the experimental group had an average score on knowledge of Basic Life Support, a perceived self-efficacy for Basic Life Support and Basic Life Support Practice higher than before the intervention and the control group (p <.001, p < .001, p < .001, respectively). And had an average score on satisfaction of Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support at a high level.
The results in this study shows that the Effects of Smart Safe Program on Self Efficacy for Basic Life Support of VHV is a standard effective strategy for Basic Life Support in the community.
References
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข. (2561). SMART อสม. ค้นเมื่อ 14 เดือนมีนาคม 2562, จาก http://110.77.139.142/phc/phoca downloadpap/userupload/admin/smart%20VHv.pdf.
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กระทรวงสาธารณสุข. (2562). คู่มือสำหรับเจ้าหน้าที่ เพื่อการยกระดับ อสม. เป็น อสม. หมอประจำบ้าน. ค้นเมื่อ 1 เดือนมกราคม 2562, จาก http://phc.moph.go.th/www_hss/_center/dyn_mod/Manual_official.pdf.
โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ และปารณัฐ สุขสุทธิ์. (2550). อสม.: ศักยภาพและยุทธศาสตร์ในสถานการณ์การเปลี่ยนแปลง. วารสารหมออนามัย. 17(3), 7-20.
จักรพงศ์ ปิติโชคโภคินท์, พัชรี อมรสิน, สุกัญญา สระแสง และสายชล ชิณกธรรม. (2562). การพัฒนารูปแบบการส่งต่อผู้ป่วยฉุกเฉินที่มีภาวะวิกฤตโรงพยาบาลนาตาล จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 8(1). 110-122.
ธนภัทร ทวยจัด, กุลวดี โรจน์ไพศาลกิจ และวรากร เกรียงไกรศักดา. (2559). รูปแบบการพัฒนาแหล่งเรียนรู้ด้านอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน ตำบลวังใหม่ อำเภอนายายอาม จังหวัดจันทบุรี. Phranakhon Rajabhat Research Journal (Science and Technology). 11(12), 1-16.
นันทวรรณ ทิพยเนตร, วชิร ชนะบุตร, ชลลดา ทอนเสาร์ และเกียรติศักดิ์ ชัยพรม. (2559). การพัฒนาสมรรถนะอาสาสมัครสาธารณสุขนักเรียนมัธยม (อสนม.) ในการช่วยฟื้นคืนชีพขั้นพื้นฐานในกลุ่มนักเรียนมัธยมศึกษา จังหวัดมหาสารคาม. Proceedings of The perspective of multidisciplinary research & practice in health sciences การประชุมวิชาการระดับชาติ ฉลองครบรอบทศวรรษสำนักวิทยาศาสตร์สุขภาพ ประจำปี 2559. เชียงราย:สารนักวิชาวิทยาศาสตร์สุขภาพ
นันทวรรณ ทิพยเนตร และวิทยา จารุพูนผล. (2560). การพัฒนาสมรรถนะการช่วยฟื้นคืนชีพขั้นพื้นฐานให้นิสิตมหาวิทยาลัยมหาสารคามเพื่อเพิ่มจำนวนผู้อาจช่วยได้ในชุมชน. เอกสารประกอบการนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ครั้งที่ 13 พ.ศ. 2560. มหาสารคาม:มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พัชรียา ศรีสุข, กรกฏ อภิรัตน์วรากุล, กมลวรรณ เอี้ยงฮง, วัชระ รัตนสีหา, แพรว โคตรุฉิน และมธุรส บูรณศักดา. (2560). ประสิทธิภาพของการอบรมระยะสั้นเรื่องการช่วยชีวิตขั้นพื้นฐานและการใช้เครื่องช็อกไฟฟ้าหัวใจอัตโนมัติในนักศึกษาระดับปริญญาตรี. ศรีนครินทร์เวชสาร. 32(4), 332-337.
พิริยา ทิวทอง. (2552). ผลของโปรแกรมส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะแห่งตนต่อการปฏิบัติตนที่สอดคล้องกับแผนการรักษาพยาบาลและความรุนแรงของโรคในหญิงตั้งครรภ์ที่มีภาวะความดันโลหิตสูงเนื่องจากตั้งครรภ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพยาบาลมารดาและทารกแรกเกิด มหาวิทยาลัยมหิดล.
เพ็ญพักตร์ ไชยสงเมือง และชัจคเณค์ แพรขาว. (2560). ผลของโปรแกรมสอนการช่วยเหลือขั้นพื้นฐานภาวะหัวใจหยุดเต้นต่อความรู้และทักษะของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. เอกสารประกอบการประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยบัณฑิตศึกษา ระดับนานาชาติ 2560. ขอนแก่น:มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ภัชรินทร์ วงค์ศรีดา. (2561). ผลของโปรแกรมการส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะในตนเองของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านต่อความรู้และการรับรู้สมรรถนะในตนเองในการคัดกรองภาวะสมองเสื่อมของผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาจังหวัดสกลนคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน มหาวิทยาลัยมหิดล.
ระบบสถิติทางการระเบียน. (2561). จำนวนประชากรแยกรายอายุทั่วประเทศ. ค้นเมื่อ 14 เดือนมีนาคม 2562, จาก http://stat.dopa.go.th/stat/
statnew/upstat_age_disp.php
ระบบสารสนเทศการแพทย์ฉุกเฉิน. (2562). ประเภทเหตุการณ์. ค้นเมื่อ 14 เดือนเมษายน 2562, จาก https://ws.niems.go.th/ITEMS_DWH/
รัตนากร จันใด, ชวนชัย เชื้อสาธุชน และพจนีย์ เสงี่ยมจิตต์. (2559). ผลของโปรแกรมส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะของตนเองร่วมกับแรงสนับสนุนทางสังคมต่อพฤติกรรมการใช้ยาลดระดับความดันโลหิตสูงในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 5(1), 75-89.
วรธนัท สบายใจ, กุลวรรณ โสรัจจ์ และจำลอง วงษ์ประเสริฐ. (2561). ประสิทธิผลของโปรแกรมสุขศึกษาโดยการประยุกต์ใช้กระบวนการกลุ่มที่มีผลต่อพฤติกรรมการคุ้มครองผู้บริโภคด้านผลิตภัณฑ์สุขภาพของอาสาสมัครสาธารณสุขประจาหมู่บ้าน จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 7(2), 6-17.
วริศรา เบ้านู. (2562). ประสิทธิผลของโปรแกรมการแนะนำการช่วยฟื้นคืนชีพขั้นพื้นฐานทางโทรศัพท์ กรณีพบผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้นนอกโรงพยาบาลของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารการพัฒนางานประจำสู่งานวิจัย. 2562(6), 37-47.
สุภามาศ ผาติประจักษ์. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้ การรับรู้สมรรถนะของตนเองในการปฏิบัติการช่วยฟื้นชีวิตขั้นพื้นฐาน และความสามารถในการกดหน้าอก ในนักศึกษาพยาบาลระดับปริญญาตรี. วารสารพยาบาลสงขลานครินทร์. 35(1),119-134.
สำนักโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2558). ข้อมูลโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง. ค้นเมื่อ 28 เดือนเมษายน 2562, จาก http://www.thaincd.com
/2016/mission/documents.php?tid=32&gid=1-020
Bandura, A. (1997). Self-Efficacy the Exercise of Control. New York: W.H.Freeman and Company.
Daya, RM., Schmicker, HR., Zive, MD., Rea, DT., Nichol, G., Buick, EJ., … Wang, H. (2015). Out-of-hospital cardiac arrest survival improving over time: Results from the Resuscitation Outcomes Consortium (ROC). Resuscitation 2015. 91(2015), 108-115.
Vareilles,G., Pommier, J., Marchal, B. & Kane, S. (2017). Understanding the performance of community health volunteers involved in the delivery of health programs in underserved areas: a realist synthesis. Retrieved May 1, 2018, from https://link.springer.com/content/pdf/10.1186%2Fs13012-017-0554-3.pdf
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารฯ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากบรรณาธิการวารสารนี้ก่อนเท่านั้น
