ผลการบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดระยะยาว “มินิธัญญารักษ์” กรณีศึกษาโรงพยาบาลอากาศอำนวย ปี พ.ศ.2566

บทคัดย่อ

ภูมิหลัง: นโยบายและกลยุทธ์ต่อยาเสพติด มีมุมมองที่เปลี่ยนจากผู้เสพเป็นผู้ป่วยต้องรับการบำบัดฟื้นฟูสมรรถภาพ และเพิ่มการเข้าถึงของผู้ป่วยติดสารเสพติดทำให้จำนวนเตียงมีไม่เพียงพอ จึงได้นำแนวคิดรูปแบบการบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพระยะยาว มินิธัญญารักษ์ ขยายผลสู่โรงพยาบาลชุมชน วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลการบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติดระยะยาว“มินิธัญญารักษ์” กรณีศึกษาโรงพยาบาลอากาศอำนวย วิธีการ: การวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงประเมินผล (Evaluation Research) กลุ่มตัวอย่างคือผู้เข้ารับการบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพ ระหว่างเดือน สิงหาคม-พฤศจิกายน 2566 จำนวน 13 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แนวทางการดำเนินงานพื้นฟูสมรรถภาพผู้ใช้ยาและสารเสพติดระยะยาวในโรงพยาบาลชุมชนด้วยรูปแบบมินิธัญญารักษ์ และคู่มือการบำบัดความคิดและพฤติกรรมในผู้ติดยาและสารเสพติดระยะฟื้นฟูสมรรถภาพ ของสุกุมา แสงเดือนฉายและคณะ เก็บรวบรวมข้อมูลจากบันทึกรายบุคคล บันทึกการจัดกิจกรรมและการสังเกต การวิเคราะห์ข้อมูล ข้อมูลเชิงคุณภาพ ด้วยการจำแนกประเภท วิเคราะห์แบบอุปนัย ตีความหมาย และสร้างข้อสรุป ส่วนข้อมูลเชิงปริมาณ ใช้การวิเคราะห์ความถี่ ร้อยละ และค่าเฉลี่ย ผล: ผู้รับการบำบัดทุกรายคงอยู่ในระบบการบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพครบ 90 วัน ไม่มีภาวะแทรกซ้อนจากการหยุดเสพยา การบำบัดทางสังคมจิตใจ พบว่ามีการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเชิงบวก และทักษะการป้องกันตนเอง ผลการติดตามเยี่ยมใน 3 เดือนหลังการบำบัด พบว่าไม่กลับไปเสพซ้ำ ร้อยละ 84.6 สรุป: รูปแบบมินิธัญญารักษ์ส่งผลให้ไม่กลับไปเสพซ้ำ ทั้งนี้การศึกษานี้มีข้อจำกัด เนื่องจากเป็นการศึกษาในรูปแบบของโรงพยาบาลอากาศอำนวย ซึ่งถือเป็นโรงพยาบาลชุมชนขนาดกลาง ระดับทุติยภูมิ ดังนั้น ในเชิงคุณภาพจำเป็นต้องศึกษารายละเอียดเพิ่มมากขึ้น เพื่อประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมต่อไป