The Effect of Health Promotion Program for Patients of Diabetes Mellitus at Dongbang Health Promoting Hospital, Muang District, Ubon Ratchathani Province

Main Article Content

ฐิติมา โกศัลวิตร
กัญญารัตน์ กันยะกาญจน์
นฤมล บุญญนิวารวัฒน
ธิดารัตน์ ศรีธรรมา

Abstract

          The purpose of this quasi–experimental research was to study effectiveness of health promotion program for patients with Diabetes Mellitus at Dongbang Health Promoting Hospital, Muang District, Ubon Ratchathani Province.The sample consisted of 30 diabetics. The program was applied from Pender’s health promotion model. The experimental group had health promotion program. The duration of program implementation was 12 weeks. The instruments used in this research were health promotion program based on Pender’s concept. The methods used were a visual slide display, a good model presentation, a training demonstration, a self-caring handbook, and focus group. instrument consisted of questionnaire about health promoting behaviors. The Cronbach’s alpha reliability was 0.88. The collected data were analyzed by using percentage, mean, standard deviation and paired t-test.


          The study results were as follows : After the health promoting behavior program, the Patients DM had better health behaviors than before the health promoting behavior program with statistically significant ( t = 20.10, p<.001).The Mean of FBS was decrease after the  program. The program had increased positive health promoting behavior.

Article Details

How to Cite
โกศัลวิตร ฐ., กันยะกาญจน์ ก., บุญญนิวารวัฒน น., & ศรีธรรมา ธ. (2019). The Effect of Health Promotion Program for Patients of Diabetes Mellitus at Dongbang Health Promoting Hospital, Muang District, Ubon Ratchathani Province. Journal of Ratchathani Innovative Health Sciences, 3(1), 26–37. Retrieved from https://he02.tci-thaijo.org/index.php/JRIHS/article/view/213346
Section
Research Article

References

กิติวรรณ จรรยาสุทธิวงศ์. (2558). การพัฒนารูปแบบการดูแลผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ภายใต้ระบบสุขภาพอำเภอ ในศูนย์บริการสาธารณสุขสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เทศบาลเมืองศรีสะเกษจังหวัดศรีสะเกษ.วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 34,6 พฤศจิกายน – ธันวาคม.

ณิชาพัฒน์ เรืองสิริวัฒก์, ปาหนัน พิชยภิญโญ และสุนีย์ ละกำปั่น. (2556). ประสิทธิผลของ โปรแกรมปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการรับประทานอาหารโดยประยุกต์ทฤษฎีขั้นตอนการ เปลี่ยนแปลงในประชากรกลุ่มเสี่ยงโรคเบาหวานชนิดที่ 2.วารสารพยาบาลสาธารณสุข คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล. 27(1), 75 - 87.

นุชรี อาบสุวรรณ. (2558). ประเด็นสารรณรงค์วันเบาหวานโลกปี 2558.[ออนไลน์]. เข้าถึงได้ จาก : http://www.thaincd.com/information-statistic/non-communicable- disease-data.php. (วันที่ค้นข้อมูล: 23 มิถุนายน 2560).

ธัญลักษณ์ ตั้งธรรมพิทักษ์ (2562) ศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมการสร้างเสริมสุขภาพสำหรับผู้ป่วยเบาหวานในชุมชนบ้านหนองนาสร้าง จังหวัดร้อยเอ็ด. ศรีนครินทร์เวชสาร. 34,3 (พฤษภาคม-มิถุนายน 2562) :1-10.

รังสิมา รัตนศิลา, ขวัญใจ อำนาจสัตย์ซื่อ, สิรินทร ฉันศิริกาญจน และคณะ. (2557). ผลของ โปรแกรมการจัดการผู้ป่วยรายกรณีผู้สูงอายุโรคเบาหวานที่ควบคุมไม่ได้. วารสารพยาบาล สาธารณสุข มหาวิทยาลัยมหิดล. 29(1), 67-79.

สายใจ โพนาม. (2558). ผลของโปรแกรมการส่งเสริมสุขภาพผู้ป่วยเบาหวานตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ตำบลฟากห้วย อำเภออรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร. 10, 1 (มกราคม - มิถุนายน 2558):108-130.

สุพัฒตรา ศรีวณิชชากร. (2552). คู่มือหน่วยบริการปฐมภูมิการจัดการเบาหวานแบบบูรณาการ. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี : สถาบันวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพชุมชน.

สุมัทนา กลางคาร และวรพจน์ พรหมสัตยพรต.(2553). หลักการวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 6 . มหาสารคาม:สารคามการพิมพ์สาคามเปเปอร์.

Pender NJ, murdaugh CL, Parsons MA. Health Promotion in Nursing Practice. 6 th ed USA: Pearson practice Hall; 2011.