การติดโรคกลากจากเชื้อ ไมโครสปอรัม เคนิส จากแมวเลี้ยงสู่ผู้ป่วย 2 ราย

ผู้แต่ง

  • Waritch Kobwanthanakun ภาควิชาตจวิทยา คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล
  • Sumanas Bunyaratavej ภาควิชาตจวิทยา คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล
  • Charussri Leeyaphan ภาควิชาตจวิทยา คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล

คำสำคัญ:

โรคกลาก, โรคกลาก, การติดเชื้อรา, การติดเชื้อรา, เชื้อราจากสัตว์เลี้ยง, เชื้อราจากสัตว์เลี้ยง

บทคัดย่อ

โรคกลาก (Tinea corporis) เกิดจากการติดเชื้อรา ซึ่งเชื้อที่พบบ่อยได้แก่ Trichophyton rubrum และ Trichophyton mentagrophytes ในขณะที่โรคกลากที่เกิดจากเชื้อกลุ่ม Microsporum canis ที่พบได้ในสัตว์เลี้ยง เช่น แมว หรือ หมา สัตว์เลี้ยงดังกล่าวอาจมีหรือไม่มีอาการแสดงของการติดเชื้อ โดยเชื้อกลุ่มนี้ทำให้รอยโรคมีการอักเสบมากกว่า และรุนแรงกว่า หากไม่ทำการรักษาโรคกลากอาจทำให้เกิดผิวหนังอักเสบตามมาได้

การรักษาประกอบด้วย การทานยาในกลุ่ม เอโซล (Azoles) เป็นเวลา 2-4 สัปดาห์ รวมไปถึงการทำความสะอาดสภาพแวดล้อมและแหล่งพาหะ ได้แก่ สัตว์เลี้ยง

รายงานฉบับนี้เป็นการนำเสนอผู้ป่วย 2 รายที่อาศัยอยู่บ้านเดียวกัน โดยมีแมวเป็นสัตว์เลี้ยง ซึ่งการตรวจด้วยกล้องฟลูออเรสเซนต์ (Wood’s lamp) พบการติดเชื้อบริเวณขนของสัตว์เลี้ยง และ พบ Microsporum canis จากการเพาะเชื้อในผู้ป่วยทั้ง 2 ราย รวมไปถึงแมวที่เลี้ยง

เอกสารอ้างอิง

1. Havlickova B, Czaika VA, Friedrich M. Epidemiological trends in skin mycoses worldwide. Mycoses 2008; 51: 2-15.

2. Chen M, Xu Y, Hong N, et al. Epidemiology of fungal infections in China. Front Med 2018; 12: 58-75.

3. Seebacher C, Bouchara JP, Mignon B. Updates on the epidemiology of dermatophyte infections. Mycopathologia 2008; 166: 335-52.

4. Kokollari F, Daka A, Blyta Y, Ismajli F, Haxhijaha-Lulaj K. Tinea Corporis, Caused by Microsporum Canis - a Case report from Kosovo. Med Arch 2015; 69: 345-6.

5. Yin B, Xiao Y, Ran Y, Kang D, Dai Y, Lama J. Microsporum canis infection in three familial cases with tinea capitis and tinea corporis. Mycopathologia 2013; 176: 259-65.

6. Cabañes FJ. Dermatophytes in domestic animals. Rev Iberoam Micol 2000; 17: 104-8.

7. Bond R. Superficial veterinary mycoses. Clin Dermatol 2010; 28: 226-36.

8. Moriello KA, Coyner K, Paterson S, Mignon B. Diagnosis and treatment of dermatophytosis in dogs and cats.: Clinical Consensus Guidelines of the World Association for Veterinary Dermatology. Vet Dermatol 2017; 28: 266-e68.

9. Gupta LK, Singhi MK. Wood's lamp. Indian J Dermatol Venereol Leprol 2004; 70: 131-5.

10. Asawanonda P, Taylor CR. Wood's light in dermatology. Int J Dermatol 1999; 38: 801-7.

11. Klatte JL, van der Beek N, Kemperman PM. 100 years of Wood's lamp revised. J Eur Acad Dermatol Venereol 2015; 29: 842-7.

12. Nenoff P, Krüger C, Ginter‐Hanselmayer G, Tietz HJ. Mycology - an update. Part 1: Dermatomycoses: causative agents, epidemiology and pathogenesis. J Dtsch Dermatol Ges 2014; 12: 188-209.

13. Brosh-Nissimov T, Ben-Ami R, Astman N, Malin A, Baruch Y, Galor I. An outbreak of Microsporum canis infection at a military base associated with stray cat exposure and person-to-person transmission. Mycoses 2018; 61: 472-6.

14. Boni E. Elewski, Lauren C. Hughey, Katherine Marchiony Hunt and Roderick J. Hay. Fungal Diseases. In: Jean L. Bolognia, Julie V. Schaffer, Lorenzo Cerroni, editors. Dermatology. 4th edition. Elsevier; 2018 p. 1329-62.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2018-12-21

รูปแบบการอ้างอิง

Kobwanthanakun, W., Bunyaratavej, S., & Leeyaphan, C. (2018). การติดโรคกลากจากเชื้อ ไมโครสปอรัม เคนิส จากแมวเลี้ยงสู่ผู้ป่วย 2 ราย. วารสารโรคผิวหนัง, 34(4), 299–304. สืบค้น จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/TJD/article/view/162844

ฉบับ

ประเภทบทความ

รายงานผู้ป่วย