การบาดเจ็บจากการฝึกซ้อมของนักกีฬายิมนาสติกศิลป์ที่ เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ครั้งที่ 39 จังหวัดชลบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมายเพื่อศึกษาการบาดเจ็บจากการฝึกซ้อมของนักกีฬายิมนาสติกศิลป์ที่ เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ครั้งที่ 39 จังหวัดชลบุรี กลุ่มตัวอย่างเป็นนักกีฬายิมนาสติกศิลป์ที่เข้าร่วม การแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ครั้งที่ 39 จังหวัดชลบุรี จํานวน 43 คน เป็นชาย 13 คน และหญิง 30 คน ได้มา โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสํารวจ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการแจกแจงความถี่ และหาค่าร้อยละ
ผลการวิจัยพบว่า
- สาเหตุการบาดเจ็บของนักกีฬายิมนาสติกศิลป์ชาย จากสิ่งแวดล้อมภายนอก ส่วนใหญ่เกิดจาก การปะทะกับสิ่งกีดขวางและผู้ฝึกซ้อมด้วยกันเอง ร้อยละ 53.84 สาเหตุของการบาดเจ็บที่เกิดจากนักกีฬา ยิมนาสติกเอง ด้านร่างกาย ส่วนใหญ่เกิดจากการอบอุ่นร่างกายไม่เพียงพอและขาดเทคนิคในการฝึกท่า ร้อยละ 53.84 ทางด้านจิตใจส่วนใหญ่เกิดจากความวิตกกังวล ร้อยละ 69.23 ตําแหน่งของร่างกายที่ได้รับ บาดเจ็บของอวัยวะภายนอก ส่วนบน ส่วนใหญ่ คือบริเวณช่วงไหล่ และข้อมือ ร้อยละ 61.53 ส่วนตําแหน่ง ของร่างการที่ได้รับการบาดเจ็บบริเวณอวัยวะส่วนล่าง ส่วนใหญ่บาดเจ็บบริเวณหัวเข่า ร้อยละ 69.23 ลักษณะของการบาดเจ็บผิวหนัง ส่วนใหญ่คือ ฝ่ามือฉีก คิดเป็นร้อยละ 76.92 ลักษณะการบาดเจ็บก ล้ามเนื้อ ส่วนใหญ่คือ ปวดกล้ามเนื้อ ร้อยละ 92.30 อุปกรณ์ที่ทําให้เกิดการบาดเจ็บ ส่วนใหญ่คือ ราวเดี่ยว ร้อยละ 85.10 ระดับความรุนแรงของการบาดเจ็บ ส่วนใหญ่อาการไม่รุนแรงสามารถฝึกซ้อมต่อไปได้ ร้อยละ 61.53 การปฐมพยาบาลและการฟื้นฟู การปฐมพยาบาลหลังได้รับการบาดเจ็บ ในช่วง 24 ชั่วโมง ส่วนใหญ่ใช้น้ําแข็งประคบ ร้อยละ 100 ผู้ให้การรักษาฟื้นฟู ส่วนใหญ่คือนักกายภาพบําบัด ร้อยละ 61.54 ตามลําดับ
- สาเหตุการบาดเจ็บของนักกีฬายิมนาสติกศิลป์หญิง จากสิ่งแวดล้อมภายนอก ส่วนใหญ่เกิดจาก การปะทะกับสิ่งกีดขวางและผู้ฝึกข้อมด้วยกันเอง ร้อยละ 56.67 ส่วนสาเหตุของการบาดเจ็บที่เกิดจาก นักกีฬายิมนาสติกเอง ด้านร่างกาย ส่วนใหญ่เกิดจากความเมื่อยล้า เหนื่อย ร้อยละ 66.67 ทางด้านจิตใจ
ส่วนใหญ่เกิดจากความวิตกกังวล ร้อยละ 46.67 ตําแหน่งของร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บของอวัยวะภายนอก ส่วนบน ส่วนใหญ่คือบริเวณนิ้วมือ ร้อยละ 20.00 ส่วนตําแหน่งของร่างการที่ได้รับการบาดเจ็บบริเวณ อวัยวะส่วนล่าง ส่วนใหญ่ บาดเจ็บบริเวณข้อเท้า ร้อยละ 63.33 ลักษณะของการบาดเจ็บผิวหนัง ส่วนใหญ่ คือ ฝ่ามือฉีก คิดเป็นร้อยละ 66.67 ลักษณะการบาดเจ็บกล้ามเนื้อ ส่วนใหญ่คือ ปวดกล้ามเนื้อ ร้อยละ 70.00 อุปกรณ์ที่ทําให้เกิดการบาดเจ็บ ส่วนใหญ่ คือ ราวต่างระดับ ร้อยละ 80.12 ระดับความรุนแรงของ การบาดเจ็บ ส่วนใหญ่อาการไม่รุนแรงสามารถฝึกซ้อมต่อไปได้ ร้อยละ 70.00 การปฐมพยาบาลและการ ฟื้นฟู การปฐมพยาบาลหลังได้รับการบาดเจ็บ ในช่วง 24 ชั่วโมง ส่วนใหญ่ใช้น้ําแข็งประคบ 90.00 ผู้ให้การ รักษาฟื้นฟู พบว่า ส่วนใหญ่คือ ผู้ฝึกสอนเอง ร้อยละ 61.54 ระยะเวลาในการรักษาฟื้นฟู ส่วนใหญ่ คือ น้อยกว่า 1 สัปดาห์ ร้อยละ 56.67 ตามลําดับ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กรุณา เณรพงษ์. (2543). การบาดเจ็บในนักกีฬาเซปัคตะกร้อทีมชาติไทย. วิทยานิพนธ์ วทม. (กายวิภาคศาสตร์), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล. ถ่ายเอกสาร.
การกีฬาแห่งประเทศไทย. (ม.ป.ป), การปฐมพยาบาลและการบาดเจ็บทางกีฬา, กรุงเทพฯ: ฝ่ายวิทยาศาสตร์การกีฬา กระทรวงฯ.
การกีฬาแห่งประเทศไทย. (2553), ประวัติกีฬาแห่งชาติ. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2553 จาก http://learners.in.th/ blog/geela2008/193325
การกีฬาแห่งประเทศไทย. (2553), ประวัติกีฬายิมนาสติก. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2553 จาก http://www.tlcthai.com/
ขวัญชัย เชาว์สุโข. (2520), คู่มือยิมนาสติกชาย, ชลบุรี: กมลศิลป์การพิมพ์ จรรยา ใจคํา. (2552). การสํารวจการบาดเจ็บของนักกีฬายกน้ําหนักเยาวชนในช่วงระยะการแข่งขัน. ปริญญานิพนธ์ วท.ม (วิทยาศาสตร์การกีฬา), เชียงใหม่: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่,
ชัยวัฒน์ เหล่าสืบสกุลไทย. (2535). การบาดเจ็บทางการกีฬา ลําปาง: ศูนย์พลศึกษาและกีฬาจังหวัดลําปาง, อัดสําเนา .
ชาญกิจ คําพวง. (2549). การบาดเจ็บของผู้นําเต้นแอโรบิคในกรุงเทพมหานคร, ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (พลศึกษา), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ชาญชัย โพธิ์คลัง. (2535), สวัสดิภาพในการเล่นกีฬา กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ชาญชัย เรื่องขจร. (2536 : 42), พฤติกรรมการออกกําลังกายและการเล่นกีฬา, สงขลา: โปรแกรมวิทยาศาสตร์สุขภาพ คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.
ชาญณรง สุหงษา. (2538), การศึกษาการบาดเจ็บของนักกีฬาฟุตบอลนักเรียนอายุไม่เกิน 14 ปี ของกรมพลศึกษา 2536, ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (พลศึกษา), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ถ่ายเอกสาร.
ดารณี ลิขิตวรศักดิ์. (2542). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมความปลอดภัยในการกีฬาของโรงเรียนกีฬาจังหวัดสุพรรณบุรี, ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (พลศึกษา), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ถ่ายเอกสาร.
ธงชัย เจริญทรัพย์มณี. (2547 : 136). เอกสารคําสอนวิชา พล 412 หลักวิทยาศาสตร์ในการฝึกกีฬา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพลศึกษา คณะพลศึกษามหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธนวัตน์ สุวรรณภูมิ. (2547), การศึกษาการบาดเจ็บของนักกีฬาเทควันโด ในการแข่งขันกีฬามหาวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 31. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (พลศึกษา), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ถ่ายเอกสาร,
ธีรวัฒน์ กุลทนันน์. (2535), บาดเจ็บจากกีฬายิมนาสติก, กรุงเทพฯ: สมาคมกีฬาเวชศาสตร์แห่ง
ประเทศไทย - (2536), บาดเจ็บจากกีฬาว่ายน้ํา, กรุงเทพฯ: สมาคมกีฬาเวชศาสตร์แห่งประเทศไทย.
อภิชัย คงเสรีพงษ์. (2537). การบาดเจ็บทางกีฬา. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.ท. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อุมาภรณ์ คงอุไร. (2543). การบาดเจ็บทางกีฬา. กรุงเทพฯ : ดวงกมล.
Arnason A, Sigurdsson SB, Gudmundsson A, Holme I, Engebretsen L, Bahr R. Risk Factors for Injuries in Football. Am J Sports Med 2004; 32(Supp 1): 55-16s.
Amako M, Oda T, Masuoka K, Yokoi H, Campisi P. Effect of Static Stretching on Prevention of Injuries for Military Recruits. Mil Med 2003; 168: 442-6.
Garrick JG, Gillien DM and Whiteside P. (1986, January February). The Epidemiology of Aerobic Dance Injuries, The American Journal of Sports Medicine. 14(1): 67-72.
Gilchrist J, Jones BH, Sleet DA, Kimsey CD. (2000, March). Exercise-Related Injuries among Women: Strategies for Prevention from Civilian and Military Studies. MMWR. Recommendations and Reports: Morbidity weekly Rreport. Recommendations. and Mortality and reports /Centers for Disease Control 31; 49(RR-2): 15-33.
Gosheger G, Liem D, Ludwig K, Greshake O, Winkelmann W. Injuries and Overuse Syndromesin Golf. Am J Sports Med 2003; 3:438-43.
Hardy Fink. (2000 : 2). International Gymnastics Federation. 2001. Gode Of Points. Canada.
Jonhagen S, Nemeth G, Eriksson E. Hamstring Injuries in Sprinters. Am J Sports Med 1994; 22: 262-6.
Kreckel V, Eysel P, Konig DP. (2004, September). Injuries and Muscle Tightness in Soccer, The American Journal of Sports Medicine. 18(3): 142-7.
Lehman GJ. Resistance Training for Performance and Injury Prevention in Golf. J Can Chiropr Assoc 2006; 1:27-42. McCarroll R, Rettig AC, Shelbourne KD. Injuries in the Amateur Golfer. The Physician and Sportsmedicine 1990; 3:122.
McHardy A, Pollard H, Luo K. One-year Follow-up Study on Golf Injuries in Australian Amateur Golfers. Am J Sports Med 2007; 8:1354-60.
Paluska SA. (2005, May). An Overview of Hip Injuries in Running Sports Medicine. 35(11): 991-1014.
Rothenberger LA, Chang Ji and Cable TA. (1988, July-August). Prevalence and Types of Injuries in Aerobic Dance, The American Journal of Sports Medicine. 16(4): 403-7
Safran Marc R. Anthony, V. Seader and William E. Garrett, Jr. (1989, October). Warm-Up and Musculer Injury Prevention : An Update, Sports Medicine. 8(4): 239-249.
Witvrouw E, Danneels L, Asselman P, D'Have T, Cambler D. Muscle Flexibility as a Risk Factor for Developing Muscle Injuries in Male Professional Soccer Players. Am Orthop Sports Med 2003; 31: 41-6.
