ปั่นจักรยานลดมลพิษตามติดวัฒนธรรมไทลื้อสองฝั่งโขง

บทคัดย่อ

แนวทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศไทยคือ “การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพ เพื่อเพิ่มการจ้างงาน และกระจายรายได้สู่ชุมชน เน้นการมีส่วนร่วม ของท้องถิ่น และพัฒนาธุรกิจบริการที่มีศักยภาพใหม่ๆ ให้สอดคล้องกับศักยภาพของท้องถิ่น ซึ่งได้แก่ วิถีชีวิตสภาพแวดล้อมตามธรรมชาติ ศิลปวัฒนธรรม และประเพณีพื้นบ้าน เช่น ไทลื้อ ไทใหญ่ และ อีกหลายกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีประวัติความเป็นมาที่น่าศึกษาอีกทั้งยังช่วยสะท้อนรากเหง้าตัวตนของคนไทย ในท้องถิ่นต่างๆ เป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยวในประเทศ และการประสานความร่วมมือกับประเทศ เพื่อนบ้านเช่นประเทศในกลุ่มอนุภาคลุ่มน้ําโขง” พร้อมทั้งตั้งเป้าหมายที่จะทําให้ประเทศไทยเป็น ศูนย์กลางการท่องเที่ยวแห่งเอเชีย (Tourism Capital of Asia) ที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีคุณภาพ (Quality Tourism Destination) ดังนั้นการใช้จักรยานในการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวจึงเป็นรูปแบบการ ท่องเที่ยวที่เขากับกระแสความเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมในยุคปัจจุบันที่ต้องมีการอนุรักษ์พลังงาน ควบคู่ไปกับการอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่น มนัส สุวรรณ (2556) กล่าวว่าโดยปกติมีเส้นทางถนน เชื่อมโยงเมืองสําคัญต่างๆ ทั้งภายในประเทศและระหว่างประเทศสมาชิก GMS (Greater Mekong Sub-region) อยู่แล้วเพียงแต่บางช่วงของถนนอาจไม่ได้คุณภาพตามหลักสากลแต่ประเด็นนี้ไม่น่าเป็นห่วง เพราะปัจจุบันได้ปรับปรุงพัฒนาระบบการคมนาคมขนส่งทางถนนตามข้อตกลงความร่วมมือของ GMS และการสนับสนุนช่วยเหลือจากธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเซีย (Asia Development Bank : ADB) หาก เดินทางท่องเที่ยวโดยจักรยานจึงไม่น่าจะมีอุปสรรคในการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม