The Effectiveness of the Applied Folk Art Loincloth of the Elderly Exercise Program in Amphur Muang Sukhothai Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research was used a quasi-experimental design in one-groups with pre-test and post-test. The aim was to study the effectiveness of the applied folk art loincloth of the elderly exercise program. The samples were taken from 100 volunteers of 60-74 years old, about average 67 years, who stayed in Amphur Muang Sukhothai province. The exercise
program of 50 minutes 5 days a week for 8 weeks. The instrument using for this study was the applied folk art loincloth of the elderly exercise program and collected data by a questionnaire. The health examination record and the physical fitness test were measured before and after the elderly exercise program. The questionnaire was developed by researcher, which Cronbach's alpha coefficient for the reliability = .88. The statistic formulae was used for data collection percentage, means (W) standard deviation (S.D.) and paired samples t-test, analysis were used for data analysis.
The results found that : Expectation in ability of exercise and expectation in the benefit of exercise were statistic significantly at .05 level higher after the experiment than before the experiment, so that health status and health physical performance were statistic significantly at .05 level higher after the experiment than before the experiment, except the mean of the blood sugar and diastolic blood pressure were no significantly at .05 level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The published article is a copyright of the Academic Journal of Thailand National Sports University. The passage appeared in each article in this academic journal is a perspective of each author which is not related to the journal. Each author is required to be responsible for all components of his/her own article. If there are any mistakes, each author must be responsible for those mistakes on his/her own.
References
กรมการแพทย์. (2545). การออกกําลังกายทั่วไปและเฉพาะโรคผู้สูงอายุ. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กรมการแพทย์. (2548), มาตรฐานการให้บริการสุขภาพผู้สูงอายุ พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตร แห่งประเทศไทย.
กรมการแพทย์. (2549). แนวทางเวชปฏิบัติการป้องกัน การคัดกรองและสืบค้น ระยะเริ่มแรกของโรคเบาหวาน โรคหลอดเลือดหัวใจ. พิมพ์ครั้งที่ 1. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย,
กรมการแพทย์.. (ม.ป.ป.). สุขภาพผู้สูงอายุไทย. (ออนไลน์), แหล่งที่มา: http://www.agingthai.org/?p=Content&id=166[19 พฤษภาคม 2555].
กรมสนับสนุนบริการสุขภาพ กองสุขศึกษา. (2541). การดูแลผู้สูงอายุ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
กรมอนามัย. (2540). คู่มือส่งเสริมการออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. นนทบุรี: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กรมอนามัย. (2548ก), การทดสอบความพร้อมการปฏิบัติกิจวัตรของผู้สูงอายุ. นนทบุรี: องค์การรับส่งสินค้า และพัสดุภัณฑ์.
กรมอนามัย. (2548ข), การออกกําลังกายด้วยการเดิน. (ออนไลน์), แหล่งที่มา : http://www.anamai.moph. go.th/healthteen/kled/health 35.html (20 กุมภาพันธ์ 2550).
กรมอนามัย. (2548ค), แนวทางการส่งเสริมการเคลื่อนไหวร่างกาย/ออกกําลังกายสําหรับประชาชนในองค์การบริหารส่วนตําบล (อบต.), นนทบุรี: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กระทรวงสาธารณสุข. กรมอนามัย, กองออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. (2547). สุขภาพกับการพัฒนาด้วยการเคลื่อนไหวร่างกายและการกีฬา, กรุงเทพฯ: กองการออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ กรมอนามัย การกีฬาแห่งประเทศไทย.
กล้วยไม้ พรหมดี และคณะ (2555), ประสิทธิผลของการรําไม้พลองต่อการเพิ่มคุณภาพชีวิตด้านสุขภาพในผู้สูงอายุที่ไม่ได้ออกกําลังกายเป็นประจํา, ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
กัตติกา ธนะขว้าง และคณะ. (2555). การพัฒนาและทดสอบประสิทธิผลของโปรแกรมการออกกําลังกายด้วยการรําไม้พลองประยุกต์กับการฟ้อนมองเชิงเมืองน่าน ต่อสมรรถภาพทางกายของผู้สูงอายุ วารสารสภาการพยาบาล ปีที่ 27 ฉบับที่ 2 (เม.ย.-มิ.ย. 2555) หน้าที่ 81-93. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรังสิต.
กุลยา ตันติผลาชีวะ. (2524). การพยาบาลผู้สูงอายุ. นนทบุรี: ร.ส.พ.
การกีฬาแห่งประเทศไทย. (2540), การออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: บริษัทประชาชนจํากัด.
กองวิทยาศาสตร์การกีฬา. (2540), การออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์.
กองวิทยาศาสตร์การกีฬา ฝ่ายวิทยาศาสตร์การกีฬา กองวิทยาศาสตร์การกีฬา. (2545). คู่มือการทดสอบสมรรถภาพทางกายประชาชน กรุงเทพฯ: กองวิทยาศาสตร์การกีฬา ฝ่ายวิทยาศาสตร์การกีฬา การกีฬาแห่งประเทศไทย.
เกษม ตันติผลาชีวะ และกุลยา ตันติผลาชีวะ, (2528) การรักษาสุขภาพในวันผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: อรุณการพิมพ์.
จิตเกษม ประสิทธิ์อยู่ศีล. (2552). ผลการออกกําลังกาย : กรณีศึกษาประชาชนในเขตเทศบาลนครเชียงรายที่ออกกําลังกาย ณ อาคารเทิดพระเกียรติ ชุมชนเกาะลอย, เชียงราย: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
เฉก ธนะสิริ. (2523), การออกกําลังกายเพื่อชะลอความแก่ กรุงเทพฯ: ป. สัมพันธ์พาณิชย์.
เฉก ธนะสิริ. (2540). คู่มือทําอย่างไรชีวิตจะยืนยาวและมีความสุข, กรุงเทพฯ: ป. สัมพันธ์พาณิชย์.
ชูศักดิ์ เวชแพศย์. (2532), การปฏิบัติตัวของผู้สูงอายุเพื่อให้มีอายุยืน, กรุงเทพฯ: ศุภวนิชการพิมพ์
ชูศักดิ์ เวชแพศย์. (2545). สรีระวิทยาของผู้สูงอายุ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
ดํารง กิจกุศล. (2536). คู่มือการออกกําลังกาย. กรุงเทพฯ: เอช-เอ็น สเตชั่นนารี.
ทวีศักดิ์ ศูนย์กลาง. (2537), การทดสอบสมรรถภาพทางกาย. มหาสารคาม: วิทยาลัยพลศึกษา จังหวัดมหาสารคาม.
นงเยาว์ มานิตย์. (2553). ผลการออกกําลังกายด้วยการยืดกล้ามเนื้อต่อการปวดหลังส่วนล่างและความสามารถในการปฏิบัติกิจกรรมในผู้รับงานเย็บเสื้อผ้าไปทําที่บ้าน, เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นิกร ยาสมร และดุษฎี ๆชา. (2555). ผลการออกกําลังกายแบบไม้พลองที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของชุมชนบ้านหนองคูพัฒนา ต.กุดใส้จ่อ อ.กันทรวิชัย จ.มหาสารคาม, มหาสารคาม: สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตมหาสารคาม.
บรรลุ ศิริพานิช. (2538) คู่มือผู้สูงอายุฉบับสมบูรณ์, กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.
บรรลุ ศิริพานิช. (2541). การออกกําลังกายเพื่อสุขภาพสําหรับผู้สูงอายุ, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2540). การวิจัยเบื้องต้น, กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.
ประคอง กรรณสูตร. (2538), สถิติเพื่อการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์, พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: ด่านสุธาการพิมพ์.
ประเวศ วะสี. (2543), เอกสารการบรรยายเรื่อง การปฏิรูประบบสุขภาพ. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข. อัดสําเนา.
ปรียาลักษณ์ โคหนองบัว และคณะ (2553). ผลของความหนักในการออกกําลังกายต่อระดับสารต้านอนุมูลอิสระในพลาสมา, วารสารมหาวิทยาลัยทักษิณ ปีที่ 12 ฉบับที่ 3 ตุลาคม 2552-มกราคม 2553, พัทลุง: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ปิยะนุช จิตตนูนท์. (2551). ผลของโปรแกรมการออกกําลังกายด้วยลีลาศต่อการทรงตัวของผู้สูงอายุที่มีความเสี่ยงต่อการหกล้ม. ภาควิชาการพยาบาลสาธารณสุขศาสตร์คณะพยาบาลศาสตร์, สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์,
ปุณยวีร์ ประเสริฐไทย และคณะ (2553). ผลของการออกกําลังกายขนาดความหนักปานกลางที่บ้านในการลดความดันโลหิตของผู้ที่มีภาวะความดันโลหิตเกือบสูง, วารสารสภาการพยาบาล สํานักวิชาพยาบาลศาสตร์มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์, กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์.
ปรวรรรณ วิทย์วรานุกูล. (2552). ผลของโปรแกรมส่งเสริมการรับรู้สมรรถนะแห่งตนและความคาดหวังในผลลัพธ์ของการออกกําลังกายต่อความสามารถในการทําหน้าที่ของผู้ป่วยที่มีภาวะหัวใจล้มเหลว. กรุงเทพฯ: สมาคมพยาบาลโรคหัวใจและทรวงอก.
พรพรรณ คําเมือง. (2547). คู่มือการอบรมผู้นําการออกกําลังกายขั้นพื้นฐาน บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
พีรสิทธิ์ คํานวณศิลป์. (2542). “การเพิ่มจํานวนประชากรผู้สูงอายุ ภาระการแบกรับของสังคม.” ในรายงานการสัมมนาระดับชาติเรื่องบริการผู้สูงอายุ พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.
พีรสิทธิ์ คํานวณศิลป์. (2543). รายงานการวิจัยเรื่อง การประเมินนโยบายและแผนงานด้านสุขภาพ. กรุงเทพฯ: กระทรวงสาธารณสุข.
เพ็ญนิดา ไชยสายัณห์. (2546). เอกสารประกอบการอบรมผู้นําการออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ เขต 6. ขอนแก่น: ศูนย์อนามัยที่ 6 กรมอนามัย.
เพื่อนใจ รัตตากร. (2540). กิจกรรมบําบัดในผู้สูงอายุ, เชียงใหม่: คณะเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, อัดสําเนา.
ลินจง โปธิบาล. (2536), “ความชุกของปัจจัยเรื่องภาวะเสี่ยงและการรับรู้ภาวะเสี่ยงของการเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจในผู้สูงอายุไทย” พยาบาลสาร. 22(12): 1-11.
ลินจง โปธิบาล. (2545). การพยาบาลผู้สูงอายุ. นนทบุรี: ยุทธวรินทร์การพิมพ์.
วันดี โภคะกุล. (2545). การออกกําลังกายทั่วไปและเฉพาะโรคผู้สูงอายุ. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย,
วิจิตร บุณยะโหตระ. (2537). ความฟิต (คู่มือการออกกําลังกาย). กรุงเทพฯ: สัมผัสที่ 6.
วิจิตร บุณยะโหตระ. (2543), ชีวิตใหม่ในวัยทอง, กรุงเทพฯ: รักสุขภาพ.
วิไลพร คลีกร. (2550), ประสิทธิผลของการออกกําลังกายด้วยไม้พลองประยุกต์ศิลปะพื้นบ้านของผู้สูงอายุ อําเภอหนองกี่ จังหวัดบุรีรัมย์, นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
วิศาล คันธารัตนกุล. (2546). ข้อแนะนําการออกกําลังกายในวัยทํางาน. นนทบุรี: สามเจริญพานิชย์.
วุฒิพงษ์ ปรมัตถากร. (2537), วิทยาศาสตร์การกีฬา, กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
ศศิธร แสงพงศานนท์. (2541), การส่งเสริมกิจกรรมการออกกําลังกายแก่ผู้สูงอายุ ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น
สมโภชน์ เอี่ยมสภาษิต. (2543). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สํานักงานสถิติแห่งชาติ (2544). ผู้สูงอายุไทย. กรุงเทพฯ: สํานักนายกรัฐมนตรี,
วิศาล คันธารัตนกุล. (2546). ข้อแนะนําการออกกําลังกายในวัยทํางาน. นนทบุรี: สามเจริญพาณิชย์.
สุขพัชรา จิ้มเจริญ. (2556). ผ้าขาวม้าพาสุขภาพแข็งแรง. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้าน.
สุชาติ โสมประยูร และสุพัฒน์ ธีรเวชเจริญชัย. (2543). การออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์,
สุทธิชัย จิตะพันธ์กุล. (2542). หลักสําคัญของเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรเกียรติ อาชานานุภาพ. (2531), การตรวจรักษาโรคเบื้องต้น, กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสมอเดือน คามวัลย์ และคณะ (2547). ให้คําปรึกษาอย่างมั่นใจเรื่องการออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
อนงค์ บุญอดุลยรัตน์. (2542). กีฬาเพื่อสุขภาพ. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
อภิญญา ธรรมแสง. (2544). สัดส่วนและปัจจัยที่สัมพันธ์กับการออกกําลังกายที่สม่ําเสมอของผู้สูงอายุในเขตเทศบาลเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อมรรัตน์ เนียมสวรรค์ และคณะ. (2555). ผลของการออกกําลังกายแบบแอโรบิคโดยใช้ดนตรีโปงลางต่อสมรรถภาพทางกายและระดับความดันโลหิตของผู้สูงอายุความดันโลหิตสูง. วารสารการพยาบาลและสุขภาพ คณะพยาบาลศาสตร์, พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อรรคพล เพ็ญสุภา. (2548). การออกกําลังกายเพื่อสุขภาพ. เชียงราย: ภาควิชาพลศึกษาและนันทนาการ สถาบันราชภัฏเชียงราย.
อรนาถ วัฒนวงษ์. (2557), การประยุกต์ทฤษฎีความสามารถตนเองร่วมกับการสนับสนุนทางสังคมในการส่งเสริมการออกกําลังกาย เพื่อสุขภาพของแรงงานสตรีในโรงงานเฟอร์นิเจอร์ไม้ จังหวัดนนทบุรี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
อัมพรพรรณ ธีรานุตร และคณะ. (2539). รายงานการวิจัยเรื่อง การศึกษาความสัมพันธ์ของปัจจัยพื้นฐานบางประการกับพฤติกรรมการดูแลตนเองของผู้สูงอายุเขตเทศบาลนครขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น,
อัจฉรา บูรณรัช. (2552). การประยุกต์ทฤษฎีขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมในการส่งเสริมพฤติกรรมการออกกําลังกายของผู้สูงอายุ. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Englewood Cliffs, NJ : Prentice-Hall.
Bandura, A. (1986). “Self-efficacy.” In V.S. Ramachadram, ed. Encyclopedia of Human Behaviours. pp. 71-81. California : Academic Press. อ้างถึงใน สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2543) ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม, กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
Bandura, A. (1997). Self-efficacy : The exercise of contron. New York: W.H. Freeman.
Green, Lawrence W. and Marshall W. Kreuter. (1991). Health promotion planning and education and environmental approach. Moutain View : Mayfield Publishing Company
พีรสิทธิ์ คํานวณศิลป์. (2542). “การเพิ่มของจํานวนประชากรผู้สูงอายุ ภาระ การแบกรับของสังคม” ใน รายงานการสัมมนาระดับชาติ เรื่อง บริการผู้สูงอายุ พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ กรมการแพทย์ กระทรวงสาธารณสุข
World Health Organization. (1989). Health of the wlderly. Kiev : World Health Organization.
World Health Organization. Health Education Unit. (1986). "Lifestyle and health.” Social Science and Medicine. 22(2): 117-124.