ผลของโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุขต่อภาวะสิ้นยินดีในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า

บทคัดย่อ

การวิจัยกึ่งทดลองแบบสองกลุ่มวัดก่อนและหลังการทดลองนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุขต่อภาวะสิ้นยินดีในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า กลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้ป่วยเพศหญิง และเพศชาย อายุ 18-59 ปี ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า รับการรักษาแผนกผู้ป่วยใน โรงพยาบาลสวนปรุง จำนวน 50 คน ได้รับการสุ่มเข้าการทดลอง แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 25 คน กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุข กลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลปกติ ทำการศึกษาตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2563-เดือนตุลาคม 2563 เครื่องมือวิจัย ได้แก่ โปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุข แบบประเมินภาวะสิ้นยินดี และแบบวัดการมุ่งสร้างความสุข วิเคราะห์ข้อมูลส่วนบุคคลของกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สถิติพรรณนา ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบข้อมูลก่อนและหลังการทดลองด้วยสถิติ Wilcoxon sign rank test และเปรียบเทียบข้อมูลระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมด้วยสถิติ Mann-Whitney U Test

ผลการวิจัย พบว่า ค่าคะแนนเฉลี่ยภาวะสิ้นยินดีของผู้ป่วยโรคซึมเศร้า หลังได้รับโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุขต่ำกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุขอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p-value <0.001) และค่าคะแนนเฉลี่ยภาวะสิ้นยินดีของผู้ป่วยโรคซึมเศร้า กลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุข ต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ (P-value <0.001) งานวิจัยแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการฝึกทักษะที่มุ่งสร้างความสุขต่อภาวะสิ้นยินดีสามารถช่วยให้ภาวะสิ้นยินดีในผู้ป่วยโรคซึมเศร้าลดลงได้ เป็นการเพิ่มทางเลือกในการบำบัดฟื้นฟูทางสังคมจิตใจสำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า และพยาบาลหรือบุคลากรสาธารณสุขอื่นๆ สามารถพัฒนาหรือประยุกต์ใช้ในการดูแลผู้ป่วยกลุ่มอื่นที่มีภาวะสิ้นยินดี เช่น โรคไบโพลาร์ และโรคซึมเศร้าหลังคลอด