ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับระดับกิจกรรมทางกาย ในผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง จังหวัดแพร่

บทคัดย่อ

          การศึกษาวิจัยเชิงวิเคราะห์ ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่งนี้ เพื่อศึกษาปัจจัยส่วนบุคคล ระดับกิจกรรมทางกาย และปัจจัย ที่มีความสัมพันธ์กับระดับกิจกรรมทางกายในผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง จังหวัดแพร่ กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง จำานวน 391 ราย สุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม ประกอบด้วย 3 ส่วน คือ 1) ข้อมูลทั่วไปและ ความสามารถด้านต่างๆ 2) แบบประเมินระดับกิจกรรมทางกาย และ 3) แบบประเมินคุณภาพชีวิต มีค่าความเที่ยง 0.88 และ 0.84 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา สถิติไคสแควร์ และวิเคราะห์ถดถอยแบบทวิ
          ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่างเป็นเพศหญิง ร้อยละ 58.3 มีอายุเฉลี่ย 62.7 ปี (SD 9.31 ปี) เป็นผู้ป่วยโรคความดัน โลหิตสูง ร้อยละ 44.2 ผู้ป่วยโรคเบาหวาน ร้อยละ 32.5 และเป็นทั้ง 2 โรค ร้อยละ 23.3 ส่วนใหญ่มีกิจกรรมทางกายในระดับสูง ร้อยละ 38.9 มีความสามารถด้านต่างๆ เช่น การสื่อสาร การทำกิจวัตรประจำวัน ในระดับดีถึงดีมาก ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อายุ รายได้เฉลี่ยต่อเดือน สถานภาพสมรสคู่ ระดับการศึกษา สถานะสุขภาพโดยรวม และคุณภาพชีวิตโดยรวม มี ความสัมพันธ์กับกิจกรรมทางกายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05) ผู้ที่มีรายได้เฉลี่ยต่อเดือนมากกว่า 9,000 บาท มีโอกาสที่จะมีกิจกรรมทางกายระดับมาก (PR = 6.24 95%CI 1.72-22.59) เมื่อเทียบกับผู้ที่มีรายได้เฉลี่ยต่อเดือนน้อยกว่า 3,000 บาท
          สรุป ผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังส่วนหนึ่งยังมีกิจกรรมทางกายในระดับน้อย ดังนั้น หน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรนำไป กำหนด
มาตรการกระตุ้นกิจกรรมทางกายแก่ผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังที่เฉพาะเจาะจงกับกลุ่มต่างๆ ตามข้อแนะนำขององค์การ อนามัยโลกต่อไป