Risk management to prevent medication errors among the Outpatient Department in Khaowong Hospital, Kalasin Province

Authors

  • Warunya Yatpramot หลักสูตรสาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการจัดการระบบสุขภาพ คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
  • Songkramchai Leethongdee คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
  • Sangud Chualinfa สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดมหาสารคาม

Keywords:

Risk management, medication errors

Abstract

The purpose of this action research was to develop a model for risk management to prevent medication errors in the Outpatient Department in Khaowong Hospital, Kalasin Province. Participants were selected from a random criteria of 20 people. Data was collected both quantitative and qualitative. By a questionnaire, interview, focus group and recording form. Quantitative data was analyzed using by descriptive statistics and inferential statistics included nonparametric (Wilcoxon Signed-Ranks Tests). Qualitative analyzed by content.

The research found that the development of this model had 10 stages: 1) Study from problems and context, 2) Survey knowledge and practice, 3) Problems analysis, 4) Participation workshop for an action plan, 5) Develop safe from using medication systems, 6) Develop safe from look-alike sound-alike medication names systems, 7) Develop risk management systems, 8) Participate observers and supervision, 9) Evaluation and 10) Knowledge exchange and lessons learned. The resulting showed score of knowledge and practice standards were increased more than before the operation at statistical significance of .05. The incidence of outpatient medication errors has decreased from 10.85 to 9.82 times per 1,000 prescriptions. Resulting in the development of a risk management system of medication use of the Khaowong Hospital called the K-W-S-C model.

In conclusion, the key success factors comprised: Participation of teams. Approach information and knowledge to apply systematically. Conduct with intention policy support from the leaders and promote a patient safety culture.

References

กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กระทรวงสาธารณสุข. (2561). แผนยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปีด้านสาธารณสุข (พ.ศ. 2560 - 2579) ฉบับปรับปรุง ครั้งที่ 2. นนทบุรี: กระทรวงสาธารณสุข.
จันทร์ธิมา เพียรธรรม. (2561). การพัฒนากระบวนการลดความคลาดเคลื่อนทางยาในโรงพยาบาล ส่งเสริมสุขภาพตำบล เครือข่ายบริการสุขภาพ อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ. วิทยานิพนธ์เภสัชศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเภสัชกรรมคลินิก มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เดือนเด่น บุญรังสรรค์. (2553). การพัฒนาระบบสั่งจ่ายยาเพื่อลดความคาดเคลื่อนทางยาของผู้ป่วยที่มาติดตามการรักษา ณ โรงพยาบาลสวนผึ้ง. วิทยานิพนธ์เภสัชศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการคุ้มครองผู้บริโภคด้านสาธารณสุข : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นภัสภรณ์ เชิงสะอาด, เทอดศักดิ์ พรหมอารักษ์และวัชระ เอี่ยมรัศมีกุล. (2561). การพัฒนารูปแบบคุณภาพการบริหารความเสี่ยงทางคลินิก ตามมาตรฐานของงานบริการพยาบาลผู้ป่วยใน โรงพยาบาลอาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด. Journal of Nursing and Health Care. 36(3), 147–157.
นิตยา จันดารักษ์. (2553). การศึกษาแบบภาคตัดขวางเกี่ยวกับการศึกษาปัจจัยทำนายการเกิดความคลาดเคลื่อนทางยาที่เกิดขึ้นในฝ่ายเภสัชกรรมชุมชน โรงพยาบาลทรายมูล จังหวัดยโสธร. การศึกษาอิสระปริญญาเภสัชศาสตร์มหาบัณฑิต มหาลัยขอนแก่น.
วิธนี เกตุพุก, กนกกช บุศย์น้ำเพชร และอรรถยา เปล่งสงวนรุจิรา โสภากร. (2559). การค้นหาเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากยาโดยใช้ตัวส่งสัญญาณ ในผู้ป่วยที่พักรักษาตัวในโรงพยาบาล. วารสารเภสัชศาสตรอีสาน. 12(3), 16–23.
วีระยุทธ์ ชาตะกาญจน์. (2558). การวิจัยเชิงปฏิบัติการ (Action Research). วารสารราชภัฎสุราษฎร์ธานี. 1(2), 29–49.
ศริลรัชน์ ฤกษ์ชัยศรี, พาณี สีตกะลินพรทิพย์ กีระพงษ์. (2559). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีความสัมพันธ์ต่อการเกิดความคลาดเคลื่อน ทางยาในกระบวนการจัดยาผู้ป่วยนอก แผนกเภสัชกรรมชุมชน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสมาคมเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย. 3(6), 225–230.
สงครามชัย ลีทองดี. (2558). การจัดการระบบสุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
สรรธวัช อัศวเรืองชัย. (2551). การประเมินการใช้เครื่องมือส่งสัญญาณรวมเพื่อค้นหาเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ของผู้ป่วยในของโรงพยาบาล. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเวชศาสตร์ชุมชน คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงการณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ(สปสช.) (2560). มาตรา 41 ช่วยเหลือผู้ที่ได้รับ ความเสียหายแล้วกว่า 8 พันราย ลดขัดแย้งระบบสาธารณสุข. Retrieved September. 23, 2018, from https://www.nhso.go.th/ frontend/NewsInformationDetail.aspx?newsid=MjIwMg==
สุนิษา เข็มทอง. (2559). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการบริหารความเสี่ยงด้านความคลาดเคลื่อนทางยาของพยาบาลวิชาชีพ ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพยาบาล มหาวิทยาลัยบูรพา.
สุพัตรา เมฆพิรุณ. (2556). การพัฒนาระบบการให้ยาที่มีความเสี่ยงสูงเพื่อความปลอดภัยในผู้ป่วย. วารสารเภสัชกรรมไทย. 1(5), 24–42.
สุรีรัตน์ ลาเลาระพีพรรณ ฉลองสุข. (2560). การพัฒนาระบบก่อนการจ่ายยาผู้ป่วยในของโรงพยาบาลหลวงพ่อทวีศักดิ์ ชุตินฺธโร อุทิศ กรุงเทพมหานคร. Veridian E-Journal Science and Technology Silpakorn University. 4(3), 117–137.
Asavaroengchai, S., Sriratanaban, J., Hiransuthikul, N., Supachutikul, A. (2009). Identifying adverse events in hospitalized patients using global trigger tool in Thailand. Asian Biomedicine. 3(5), 545–550.
Christopher, W., Burkle, C., Lanier, W. (2014). Medication Errors: An Overview for Clinicians. Mayo Clinic Proceedings. 9(89), 1116–1125.
Rattanarojsakul, P. and Thawesaengskulthai, N. (2013). A Medication Safety Model: A Case Study in Thai Hospital. Global Journal of Health Science. 5(5), 89–101.
WHO. (2016). Medication Errors Technical Series on Safer Primary Care Medication Errors: Technical Series on Safer Primary Care. Retrieved from http://apps.who.int/bookorders.

Downloads

Published

2020-06-30

How to Cite

Yatpramot, W. ., Leethongdee, S., & Chualinfa, S. . (2020). Risk management to prevent medication errors among the Outpatient Department in Khaowong Hospital, Kalasin Province. UBRU Journal for Public Health Research, 9(1), 20–30. Retrieved from https://he02.tci-thaijo.org/index.php/ubruphjou/article/view/243311

Issue

Section

ORIGINAL ARTICLES