การจัดการความเสี่ยงเพื่อป้องกันความคลาดเคลื่อนทางยาของแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์
คำสำคัญ:
การจัดการความเสี่ยง, ความคลาดเคลื่อนทางยาบทคัดย่อ
การวิจัยเชิงปฏิบัติการครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการพัฒนารูปแบบการจัดการความเสี่ยงเพื่อป้องกันความคลาดเคลื่อนทางยาของแผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์ คัดเลือกกลุ่มเป้าหมายโดยการสุ่มตามเกณฑ์ จำนวน 20 คน เก็บข้อมูลทั้งเชิงปริมาณและคุณภาพ โดยแบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ แบบบันทึก และการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติเชิงอนุมาน Wilcoxon Signed-Ranks Tests ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา(Content analysis)
ผลการวิจัยพบว่ากระบวนการพัฒนามี 10 ขั้นตอน ได้แก่ 1) ศึกษาบริบทและสภาพปัญหา 2) สำรวจความรู้และการปฏิบัติ 3) วิเคราะห์ปัญหา 4) ประชุมกำหนดแผนปฏิบัติการอย่างมีส่วนร่วม 5) พัฒนาระบบการใช้ยา 6) พัฒนาระบบป้องกันยาที่ชื่อพ้องมองคล้ายกัน 7) พัฒนาระบบบริหารความเสี่ยง 8) สังเกตการณ์มีส่วนรวมนิเทศติดตามสนับสนุน 9) ประเมินผล และ 10) แลกเปลี่ยนเรียนรู้ และถอดบทเรียน กระบวนดังกล่าวส่งผลให้เจ้าหน้าที่มีค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้ และการปฏิบัติตามมาตรฐานเปลี่ยนแปลงดีขึ้นแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และอุบัติการณ์ความคลาดเคลื่อนทางยาผู้ป่วยนอกลดลงจากเดิม 10.85 เป็น 9.82 ครั้งต่อพันใบสั่งยา ได้รูปแบบการจัดการความเสี่ยงที่เรียกว่า “KWSC model”
สรุปปัจจัยความสำเร็จในครั้งนี้คือ การมีส่วนร่วมของทีม ใช้ข้อมูลข่าวสารและความรู้มาประยุกต์ใช้อย่างเป็นระบบการสนับสนุนเชิงนโยบายของผู้นำ และส่งเสริมวัฒนธรรมความปลอดภัยของผู้ป่วยเป็นสำคัญ
เอกสารอ้างอิง
จันทร์ธิมา เพียรธรรม. (2561). การพัฒนากระบวนการลดความคลาดเคลื่อนทางยาในโรงพยาบาล ส่งเสริมสุขภาพตำบล เครือข่ายบริการสุขภาพ อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ. วิทยานิพนธ์เภสัชศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเภสัชกรรมคลินิก มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
เดือนเด่น บุญรังสรรค์. (2553). การพัฒนาระบบสั่งจ่ายยาเพื่อลดความคาดเคลื่อนทางยาของผู้ป่วยที่มาติดตามการรักษา ณ โรงพยาบาลสวนผึ้ง. วิทยานิพนธ์เภสัชศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการคุ้มครองผู้บริโภคด้านสาธารณสุข : มหาวิทยาลัยศิลปากร.
นภัสภรณ์ เชิงสะอาด, เทอดศักดิ์ พรหมอารักษ์และวัชระ เอี่ยมรัศมีกุล. (2561). การพัฒนารูปแบบคุณภาพการบริหารความเสี่ยงทางคลินิก ตามมาตรฐานของงานบริการพยาบาลผู้ป่วยใน โรงพยาบาลอาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด. Journal of Nursing and Health Care. 36(3), 147–157.
นิตยา จันดารักษ์. (2553). การศึกษาแบบภาคตัดขวางเกี่ยวกับการศึกษาปัจจัยทำนายการเกิดความคลาดเคลื่อนทางยาที่เกิดขึ้นในฝ่ายเภสัชกรรมชุมชน โรงพยาบาลทรายมูล จังหวัดยโสธร. การศึกษาอิสระปริญญาเภสัชศาสตร์มหาบัณฑิต มหาลัยขอนแก่น.
วิธนี เกตุพุก, กนกกช บุศย์น้ำเพชร และอรรถยา เปล่งสงวนรุจิรา โสภากร. (2559). การค้นหาเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์จากยาโดยใช้ตัวส่งสัญญาณ ในผู้ป่วยที่พักรักษาตัวในโรงพยาบาล. วารสารเภสัชศาสตรอีสาน. 12(3), 16–23.
วีระยุทธ์ ชาตะกาญจน์. (2558). การวิจัยเชิงปฏิบัติการ (Action Research). วารสารราชภัฎสุราษฎร์ธานี. 1(2), 29–49.
ศริลรัชน์ ฤกษ์ชัยศรี, พาณี สีตกะลินพรทิพย์ กีระพงษ์. (2559). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีความสัมพันธ์ต่อการเกิดความคลาดเคลื่อน ทางยาในกระบวนการจัดยาผู้ป่วยนอก แผนกเภสัชกรรมชุมชน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสมาคมเวชศาสตร์ป้องกันแห่งประเทศไทย. 3(6), 225–230.
สงครามชัย ลีทองดี. (2558). การจัดการระบบสุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
สรรธวัช อัศวเรืองชัย. (2551). การประเมินการใช้เครื่องมือส่งสัญญาณรวมเพื่อค้นหาเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ของผู้ป่วยในของโรงพยาบาล. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาเวชศาสตร์ชุมชน คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงการณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ(สปสช.) (2560). มาตรา 41 ช่วยเหลือผู้ที่ได้รับ ความเสียหายแล้วกว่า 8 พันราย ลดขัดแย้งระบบสาธารณสุข. Retrieved September. 23, 2018, from https://www.nhso.go.th/ frontend/NewsInformationDetail.aspx?newsid=MjIwMg==
สุนิษา เข็มทอง. (2559). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการบริหารความเสี่ยงด้านความคลาดเคลื่อนทางยาของพยาบาลวิชาชีพ ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง. วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพยาบาล มหาวิทยาลัยบูรพา.
สุพัตรา เมฆพิรุณ. (2556). การพัฒนาระบบการให้ยาที่มีความเสี่ยงสูงเพื่อความปลอดภัยในผู้ป่วย. วารสารเภสัชกรรมไทย. 1(5), 24–42.
สุรีรัตน์ ลาเลาระพีพรรณ ฉลองสุข. (2560). การพัฒนาระบบก่อนการจ่ายยาผู้ป่วยในของโรงพยาบาลหลวงพ่อทวีศักดิ์ ชุตินฺธโร อุทิศ กรุงเทพมหานคร. Veridian E-Journal Science and Technology Silpakorn University. 4(3), 117–137.
Asavaroengchai, S., Sriratanaban, J., Hiransuthikul, N., Supachutikul, A. (2009). Identifying adverse events in hospitalized patients using global trigger tool in Thailand. Asian Biomedicine. 3(5), 545–550.
Christopher, W., Burkle, C., Lanier, W. (2014). Medication Errors: An Overview for Clinicians. Mayo Clinic Proceedings. 9(89), 1116–1125.
Rattanarojsakul, P. and Thawesaengskulthai, N. (2013). A Medication Safety Model: A Case Study in Thai Hospital. Global Journal of Health Science. 5(5), 89–101.
WHO. (2016). Medication Errors Technical Series on Safer Primary Care Medication Errors: Technical Series on Safer Primary Care. Retrieved from http://apps.who.int/bookorders.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนี้ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารฯ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากบรรณาธิการวารสารนี้ก่อนเท่านั้น
