ผลของการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียง โดยการมีส่วนร่วม ของญาติอำเภอนาเยีย จังหวัดอุบลราชธานี

บทคัดย่อ

ผู้สูงอายุมีจำนวนมากและสถิติผู้สูงอายุที่ช่วยเหลือตนเองไม่ได้หรือช่วยเหลือตนเองได้น้อยทำให้มีสถานะภาพติดบ้านติดเตียงเพิ่มสูงขึ้นนั้น หากผู้สูงอายุเหล่านี้ได้รับการดูแลที่ดีก็สามารถดำรงชีวิตได้ดีตามอัตภาพมีสมรรถภาพทางร่างกายและจิตใจดี ไม่ทุกข์ทรมานจากความเสื่อมถอยของร่างกายและไม่เป็นภาระของบุตรหลานผู้ดูแลมาก ผู้วิจัยจึงศึกษาวิจัยผลของการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียงโดยการมีส่วนร่วมของญาติผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียง โดยใช้โปรแกรมจัดการการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียง มีวัตถุประสงค์การวิจัย เพื่อเปรียบเทียบความรู้และพฤติกรรมของญาติในการดูแลสุขภาพของผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียงระหว่างกลุ่มทดลองกับกลุ่มควบคุมก่อนและหลังการทดลอง และเปรียบเทียบสถานะสุขภาพของผู้สูงอายุติดบ้านติดเตียงระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมก่อนและหลังการทดลอง กลุ่มตัวอย่างในการผู้สูงอายุติดบ้านติดเตียงอำเภอนาเยีย จังหวัดอุบลราชธานี จำนวน 92 คนโดยแบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มเปรียบเทียบ กลุ่มละ 46 คน ที่ได้จากการคัดเลือกมาทั้งหมดตามจำนวนที่มีและสมัครใจเข้าร่วมโครงการ เครื่องมือที่ใช้ในการทดลองคือโปรแกรมจัดการการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุที่ป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียงเครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลคือ แบบสอบถามความรู้และพฤติกรรม มีค่าความเชื่อมั่น 0.80, 0.81 และแบบประเมินภาวะสุขภาพผู้สูงอายุป่วยเรื้อรังติดบ้านติดเตียง เก็บข้อมูลก่อนและหลังทดลอง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน  Paired Sample  t-test  และ Independent t-test

                   ผลการวิจัยภายหลังการทดลอง กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมมีคะแนนเฉลี่ยของความรู้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 โดยพบว่าหลังการทดลองกลุ่มทดลองมีค่าคะแนนเฉลี่ยสูงมากกว่ากลุ่มควบคุม 1.04 คะแนน ส่วนระดับความรู้ภายในกลุ่มทดลองก่อนและหลังการทดลองแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 โดยคะแนนเฉลี่ยภายหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง 1.36 คะแนน คะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมหลังการทดลองแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 ค่าเฉลี่ยคะแนนพฤติกรรมของกลุ่มทดลองสูงมากกว่ากลุ่มคบคุม 3.73 คะแนน ส่วนระดับพฤติกรรมกลุ่มทดลองก่อนและหลังการทดลองแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 โดยคะแนนเฉลี่ยภายหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง 4.23 คะแนน เมื่อเปรียบเทียบภายในกลุ่มทดลองระหว่างก่อนและหลังการทดลอง พบว่าภาวะพึ่งพารุนแรงหลังการทดลองลดลงจาก 10 ราย เหลือ 6 ราย โดยใน 4 รายนี้ได้เปลี่ยนจากภาวะพึ่งพารุนแรงเป็นพึ่งพาปานกลาง ทำให้หลังการทดลองมีผู้ป่วยมีภาวะสุขภาพดีขึ้น จำนวน 4 ราย