ประสิทธิผลของการโค้ชต่อการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติเพื่อป้องกันการเกิดปอดอักเสบจากการใช้เครื่องช่วยหายใจ และผลลัพธ์ทางคลินิก

บทคัดย่อ

การวิจัยแบบกึ่งทดลองนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบอัตราการปฏิบัติที่ถูกต้องของพยาบาลวิชาชีพในการป้องกันปอดอักเสบจากการใช้เครื่องช่วยหายใจ (ventilator-associated pneumonia: VAP) และผลลัพธ์ทางคลินิกของผู้ป่วย ได้แก่ อัตราการเกิด VAP ระยะเวลาการใส่ท่อช่วยหายใจ อัตราโอกาสถอดท่อช่วยหายใจสำเร็จ การเจาะท่อหลอดลมคอ ระยะเวลานอนโรงพยาบาล และค่ารักษา ระหว่างกลุ่มอ้างอิงได้รับการดูแลปกติกับกลุ่มทดลองได้รับการโค้ชการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติเพื่อป้องกัน VAP โดยใช้กรอบแนวคิดการโค้ชของแฮส ศึกษาในหอผู้ป่วยอายุรกรรม 4 แห่ง ในโรงพยาบาลแม่สอด จังหวัดตาก เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เป็นพยาบาลวิชาชีพ 64 ราย ผู้ป่วยที่มีอายุ 15 ปีขึ้นไป จำนวน 150 ราย เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย 1) แบบเฝ้าระวัง VAP 2) แบบสังเกตการปฏิบัติ เปรียบเทียบอัตราการปฏิบัติที่ถูกต้องของพยาบาลวิชาชีพในการป้องกัน VAP ระยะเวลาการใส่ท่อช่วยหายใจ การเจาะท่อหลอดลมคอ ระยะเวลานอนโรงพยาบาล และค่ารักษา โดยใช้สถิติเชิงพรรณนาสถิติ Wilcoxon's rank-sum และไคสแควร์ อัตราการเกิด VAP ใช้การวิเคราะห์ถดถอยปัวซอง อัตราโอกาสถอดท่อช่วยหายใจสำเร็จใช้การวิเคราะห์ถดถอยของค็อกซ (Cox proportional hazards regression model) ผลการศึกษาพบว่า อัตราการปฏิบัติที่ถูกต้องของพยาบาลในการป้องกัน VAP กลุ่มทดลองสูงกว่ากลุ่มอ้างอิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ อัตราการเกิด VAP ในกลุ่มทดลองลดลง 3 เท่าเมื่อเปรียบเทียบกับกล่มุ อ้างอิง ค่าเฉลี่ยระยะเวลาการใส่ท่อช่วยหายใจในกล่มุ ทดลองลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ อัตราโอกาสถอดท่อช่วยหายใจสำเร็จในกลุ่มทดลองเร็วกว่ากลุ่มอ้างอิง 2.05 เท่า อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ผู้ป่วยกลุ่มทดลองได้รับการเจาะท่อหลอดลมคอ ระยะเวลานอนโรงพยาบาล และค่ารักษาน้อยกว่ากลุ่มอ้างอิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยสรุป การโค้ชพยาบาลวิชาชีพในการใช้แนวปฏิบัติเพื่อป้องกันการเกิด VAP ทำให้อัตราการปฏิบัติที่ถูกต้องของพยาบาลในการป้องกันการเกิด VAP เพิ่มขึ้น และผลลัพธ์ทางคลินิกดีขึ้น