แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. เพื่อศึกษาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี 2. เพื่อศึกษาปัญหาอุปสรรคของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี 3. เพื่อหาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้วิธีการสัมภาษณ์แบบเจาะจงกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 17 คน ได้แก่ เจ้าหน้าที่ของภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคชุมชน
ผลการวิจัยพบว่า 1. แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี มีแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญ ได้แก่ วัดสังกัสรัตนคีรี (วัดเขาสะแกกรัง), วัดจันทาราม (วัดท่าซุง), วัดอุโปสถาราม (วัดโบสถ์), วิถีชีวิตชาวแพ ลุ่มแม่น้ำสะแกกรัง, แหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติ เกาะเทโพ, ถนนคนเดินตรอกโรงยา, วัดถ้ำเขาวง, หมู่บ้านกระเหรี่ยงแก่นมะกรูด คงความเป็นเอกลักษณ์ สะท้อนให้เห็นถึงวิถีชีวิตของคนในท้องถิ่น ทั้งนี้สามารถธำรงรักษาความดั้งเดิมได้เป็นอย่างดี 2. ปัญหาและอุปสรรคของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี เกิดจากเศรษฐกิจเติบโตอย่างช้าๆ เนื่องจากรายได้ในชุมชนน้อย เป็นแหล่งท่องเที่ยวเมืองรอง ไม่ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องช่วยเหลือในการสร้างจุดสนใจ ไม่มีการประชาสัมพันธ์ที่ต่อเนื่องและจริงจัง ขาดการสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทั้งภาครัฐและเอกชน ด้านการให้ความรู้ที่ถูกต้องในการใช้เทคโนโลยี พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ลุ่ม อยู่ติดน้ำสายหลักๆ ทำให้มีความเสี่ยงต่อภัยธรรมชาติ คนรุ่นใหม่ไม่มาสืบทอดวัฒนธรรมท้องถิ่น 3. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดอุทัยธานี พัฒนาให้เป็นเมืองที่รักษาความเป็นมรดกของท้องถิ่นไว้ ส่งเสริมงานประเพณีที่ขึ้นชื่อของแหล่งท่องเที่ยวให้เป็นเอกลักษณ์ของจังหวัดเพื่อสร้างจุดสนใจ ช่วยกันสร้างวัฒนธรรมที่มีอยู่แต่เดิมให้มีความโดดเด่นเป็นที่ต้องการของนักท่องเที่ยว เพิ่มช่องทางการประชาสัมพันธ์ให้แพร่หลายเข้าถึงง่ายโดยการร่วมมือทั้งภาครัฐ ภาคเอกชนและคนในท้องถิ่น ส่งเสริมสินค้า OTOP เพื่อเป็นสินค้าหลักทางการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่สมบูรณ์และยั่งยืน
คำสำคัญ: แนวทางการพัฒนา, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, จังหวัดอุทัยธานี
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Anon Sidapheng. (2016). Golf tourism management: Model by applying social exchange theory. Chonburi: Burapha University.
Boonlert Jittangwattana. (2005). Cultural tourism. Bangkok: Press and Design Co., Ltd.
Chanwit Kasetsiri. (1997). Cultural tourism. Retrieved from https://www.trf.or.th/
Development Plan of Uthai Thani Province. (2018). Uthai Thani Province Development Plan, 2018 - 2021. Retrieved from http://www.uthaithani.go.th/
Kanchana Sanglimsuwan, & Saranya Saenglimsuwan. (2012). Sustainable cultural heritage tourism. Journal of Management, 32(4), 139 - 146.
Kikeri S., Nellis J., & Shirley M. (1992). Privatization: The lessons of experience. The World Bank Publications.
Kotchasorn Chirapiromkon. (2016). Marketing factors having influencing on the decision – making to choose eco – tourism of tourists: A case study of Mae Kampong Village, Mae on District, Chiang Mai Province (Master’s thesis), Mae Jo University.
McMillan, J. H., & Schumacher, S. S. (1997). Research in education: A conceptual introduction. New York: Longman.
Ministry of Tourism and Sports. (2018). Amazing Thailand Tourism Year 2018. Retrieved from https://www.mots.go.th/
Ministry of Tourism and Sports. (2019). Action Plan to Drive Sustainable and Creative Community Based Tourism 2018 - 2022 and 303 Community Selection Criteria. Retrieved from https://www.mots.go.th/
National Office of Buddhism. (2018). Uthai Thani Province. Retrieved from http://www.onab.go.th/
Office of the National Economic and Social Development Board. (2015). National Economic and Social Development Plan No.12. Retrieved from https://www.nesdc.go.th/
Orawan Kerdchan. (2014). The Participation of Local Community in Eco – tourism management at Klongkon mangrove forest in Samut Songkhram Province (Master’s thesis), Dhurakij Pundit University.
Suchitrapa Punwilai, & Teerathep Chonmaitree. (2007). Potential and needs to plan and manage Community tourism in Chiang Rai Province. Chiang Rai: Mae Fah Luang University.
Thitapa Bamrungsilp. (2016). Creative tourism model for conserving ethnic culture in Sisaket Province. Chiang Rai: University of Phayao.
Tourism Authority of Thailand. (2002). Study project for the Krabi, Trang, Satun and Phatthalung tourism development action plan. Bangkok: National Institute of Scientific and Technological Research.
Tourism Authority of Thailand. (2018). Elements of tourism. Retrieved from https://www.tat.or.th/th
Uthai Thani Provincial Cultural Office. (2018a). Cultural tourism Uthai Thani Province. Retrieved from https://www.m-culture.go.th/
Uthai Thani Provincial Cultural Office. (2018b). Festival Uthai Thani Province. Retrieved from https://www.m-culture.go.th/
The World Trade Organization (WTO). (2004). World trade report. Important principles and concepts of sustainable tourism.
