ผลของโปรแกรมกิจกรรมทางกายที่มีต่อความรับผิดชอบตนเองและสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ของงานวิจัยกึ่งทดลองนี้เพื่อพัฒนาและประเมินโปรแกรมกิจกรรมทางกายที่พัฒนา ความรับผิดชอบตนเองและสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 120 คน เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย ที่ได้มาจากการสุ่มแบบเจาะจง จากมหาวิทยาลัยราชภัฏกลุ่มภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จำนวน 11 มหาวิทยาลัย นำคะแนนของกลุ่มตัวอย่างที่ได้มาจากการคัดกรองด้วยแบบประเมินความรับผิดชอบตนเองและสังคม มาเรียงจากคะแนนสูงสุดถึงคะแนนต่ำสุด เลือกคนที่มีคะแนนสูงกว่าค่าเฉลี่ยจำนวน 30 คน และต่ำกว่าคะแนนเฉลี่ยอีก 30 คน มาสุ่มโดยวิธีจับคู่ (Match - Paired Sampling) ออกเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองกลุ่มละ 30 คน เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย 1) แบบประเมินความรับผิดชอบตนเองและสังคมของนักศึกษา (มีค่า IOC = 0.60 - 1.00 ค่าสัมประสิทธิ์ความเชื่อมั่นเอลฟ่า ของ Cronbach = 0.87) และ 2) โปรแกรมกิจกรรมทางกาย 8 สัปดาห์ ผ่านการตรวจค่าความเที่ยงตรงเชิงประจักษ์ จากผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 5 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที (t - test)
ผลการวิจัยพบว่า 1) หลังการเข้าร่วมโปรแกรมฯ 8 สัปดาห์ของกลุ่มทดลอง นักศึกษามีพฤติกรรมความรับผิดชอบตัวเองและสังคมดีกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) หลังการเข้าร่วมโปรแกรมกิจกรรมทางกายของกลุ่มทดลองมีความรับผิดชอบตัวเองและสังคมแตกต่างกับกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สรุปได้ว่า โปรแกรมกิจกรรมทางกายมีผลต่อความรับผิดชอบตัวเองและสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่กลุ่มควบคุมพบว่าไม่แตกต่างกัน
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Dusit Utitpong. (2004). The development of social responsibility for undergraduate students of Faculty of Education at Khon Kaen University (Master’s thesis), Khon Kaen University.
Hagenbach, S. (2011). Teaching Children Responsible Behavior. IL: Human Kinetics.
Hellison, D. (1996). Teaching Personal and Social Responsibility in Physical Education. In S. Silverman, & C. D. Ennis (Eds.). Students Learning in Physical Education. IL: Human Kinetics.
Hellison, D., & Walsh, D. (2002). Responsibility-based youth program evaluation: Investigating the Investigation. Quest, 54, 292 - 307.
Hellison, D. (2011). Teaching Personal and Social Responsibility through Physical Activity. IL: Human Kinetics.
Li, W., Wright, P.M., Rukavina, P.B., & Pickering, M. (2008). Measuring students’ perceptions of personal and social responsibility and relationship to intrinsic motivation in urban physical education. Journal of Teaching in Physical Education, 27, 167 - 178.
Surasuk, Laubmala. (2009). Teaching Social Responsibility. Thai Education Journal, 6, 21 - 27.
Wallapa, Thephasadin Na Ayudhya. (2000). Developing Virtue and Ethics of Students. Bangkok: Ministry of University Affairs.
Watson, D. L., & Clocksin, B. D. (2013). Using Physical Activity and Sport to Teach Personal and Social Responsibility. IL: Human Kinetics.
