ผลของโปรแกรมสร้างเสริมความปลอดภัยในการขับขี่รถจักรยานยนต์ตามทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเองร่วมกับทฤษฎีการดูแลตัวเองของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้ ความตระหนัก และการปฏิบัติในการขับขี่รถจักรยานยนต์ก่อนและหลังการทดลองของกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม และเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้ ความตระหนัก และการปฏิบัติในการขับขี่รถจักรยานยนต์หลังการทดลองระหว่างกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม วิธีการดำเนินการวิจัย ประชากรเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนสังกัดคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนชิโนรสวิทยาลัย เป็นอาสามสมัคร จำนวน 36 คน แบ่งออกเป็นกลุ่มทดลอง 18 คน และกลุ่มควบคุม 18 คน ด้วยวิธีการสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือ ที่ใช้ในการวิจัย คือ โปรแกรมสร้างเสริมความปลอดภัยในการขับขี่รถจักรยานยนต์โดยการนำทฤษฎีการรับรู้ความสามารถตนเองและทฤษฎีการดูแลตนเอง ประกอบด้วย 5 กิจกรรม มีค่าดัชนีความสอดคล้อง (IOC) เท่ากับ 1.00 แบบวัดความรู้ ความตระหนัก เป็นแบบข้อคำถามหลายตัวเลือกอย่างละ 30 ข้อ และการปฏิบัติ เป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า 30 ข้อ มีค่าดัชนีความสอดคล้อง อยู่ในช่วง 0.6 - 1.0, 0.8 - 1.0 และ 1.00 ค่าความเที่ยง (Reliability) 0.80, 0.82 และ 0.86 ตามลำดับ ระยะเวลาในการวิจัย 8 สัปดาห์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยคะแนนด้วยค่าทีภายในกลุ่ม (Dependent t - test) และระหว่างกลุ่ม (Independent t - test) ผลการวิจัย พบว่า ค่าเฉลี่ยคะแนนความรู้ ความตระหนัก หลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนค่าเฉลี่ยคะแนนการปฏิบัติไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ ค่าเฉลี่ยของคะแนนความรู้ ความตระหนัก และการปฏิบัติในการขับขี่รถจักรยานยนต์หลังการทดลองของกลุ่มทดลองสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action. Englewood Cliffs, NJ.
Bandura, A., & Walters, R. H. (1977). Social learning theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice - hall.
Bangon Changsap, Manus Boonprakob, Ong-art Naiyapatana, & Pramote Thongkrajai. (2007). The impacts of Health Education Programme by group process on preventive behaviors against intestinal parasitic infestation among housewives in Suan Aoy community, Khlong Toei district, Bangkok. Journal of Health Science and Medical Research, 25(2), 77 - 87.
Berry, J. M. (1987). A self-efficacy model of memory performance. In meeting of the American Psychological Association, New York.
Department of Land Transport. (2018). Summary of road traffic accident statistics analysis report for fiscal year 2018. Retrieved from https://web.dlt.go.th/statistics/load_file_select_new_car.php?t=7&tmp=6962.610967485792&data_file=31
Division of Non communicable Diseases. (2016). Road accident situation in Thailand 2016. Retrieved from http://thaincd.com/document/file/info/injured/
Jedjan Lounnetngern. (2008). Effects of training perceived self - efficacy and promoting attitude of AIDS risk behavioral prevention on self - efficacy, attitude and AIDS risk behavioral avoidance intention among female students (Master’s thesis), Chiang Mai University.
Kwanjit Tisak. (2005). The effect of a self - efficacy promoting program by peer leaders on sexual health promoting behaviors of early adolescents (Doctoral dissertation), Chulalongkorn University.
Orem, D. E. (2001). Nursing: Concepts of Practice. St Louis. MO: Mosby.
Road safety center. (2018). World Road Safety Situation Report 2018. Retrieved from http://www.roadsafetythai.org/content/doc_20190108110951.pdf
Supreeya tansakul. (2001). Learning process and health behavior change. Thailand Journal of Health Promotion and Environmental Health, 24(4), 41 - 49.
Sureerat Chaichana. (2012). Perception of self-efficacy on self-care behavior of patients with low back pain in physical therapy unit, Thoen Hospital, Lampang Province. Chiang Mai University.
Thitivan Hongtiyanon, Lakana Yodkoldij, Jiraporn Rakkarn, & Wachiraporn Chotipanus. (2018). The effectiveness of perceived self - efficacy program for assisting adolescences towards behavioral of avoiding narcotics. Royal Thai Army Medical Journal, 72(1), 33 - 40
Wanwisa Poopiwkaew, Wisit Thongkum, & Nantawan Tippayanate. (2018). Effects of driving safety program of motorcycle accident prevention among student in Rajabhat Mahasarakham University. The Office of Disease Prevention and Control 9th Nakhon Ratchasima Journal, 24(1), 76 - 85.
World Health Organization (2018). World Road Safety Report 2018. Retrieved from https://www.who.int/violence_injury_prevention/road_safety_status/2018/en/
Wu, S. F. V., Hsieh, N. C., Lin, L. J., & Tsai., J. M. (2016). Prediction of self - care behavior on the basis of knowledge about chronic kidney disease using self - efficacy as a mediator. Journal of Clinical Nursing, 25(17-18), 2609 - 2618.
