สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนที่มีอายุ 16-18 ปี โรงเรียนยานนาเวศวิทยาคม ปีการศึกษา 2557

Main Article Content

อมรรัตน์ กํามณี
ไพบูลย์ ศรีชัยสวัสดิ์
ธงชัย เจริญทรัพย์มณี

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อทราบถึงสมรรถภาพทางกายและระดับสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับ สุขภาพของนักเรียนที่มีอายุ 16-18 ปี โรงเรียนยานนาเวศวิทยาคม ปีการศึกษา 2557 กลุ่มตัวอย่างเป็น นักเรียนชายและนักเรียนหญิงที่กําลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนยานนาเวศวิทยาคม ปีการศึกษา 2557 ที่มีอายุ 16-18 ปี แต่ในงานวิจัยครั้งนี้ ผู้วิจัยใช้กลุ่มตัวอย่างจํานวน 600 คน เป็นชาย 300 คน เป็นหญิง 300 คน โดยการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น โดยไม่เป็นสัดส่วน (Non-proportional Stratified Random Sampling) เครื่องมือที่ใช้การวิจัย แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพสําหรับ เด็กไทยอายุ 7-18 ปี ประกอบไปด้วยการทดสอบ 7 รายการ ประกอบไปด้วย ดัชนีมวลกาย (Body Mass Index) วัดความหนาของไขมันใต้ผิวหนัง (Skinfold Thickness) ลุก – นั่ง 60 วินาที (Sit - Ups 60 Seconds) ดันพื้น 30 วินาที (Push-Ups 30 Seconds) นั่งงอตัวไปข้างหน้า(Sit and Reach)วิ่งอ้อมหลัก (Zig - Zag Run) และวิ่งระยะไกล (Distance Run) วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ย (Mean) ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation) แจกแจงความถี่และหาค่าร้อยละ


ผลการวิจัย พบว่า


  1. สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนชายอายุ 16-18 ปี อยู่ในระดับปานกลาง ยกเว้นรายการวิ่งอ้อมหลักอยู่ในระดับต่ํามาก

  2. สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนหญิงอายุ 16-18 ปี อายุ 16 ปี อยู่ในระดับต่ํา ยกเว้น รายการดัชนีมวลกาย อยู่ในระดับพอเหมาะ อายุ 17-18 ปี อยู่ในระดับต่ํา ยกเว้นรายการวิ่งระยะไกล อยู่ในระดับปานกลาง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กํามณี อ. ., ศรีชัยสวัสดิ์ ไ. . ., & เจริญทรัพย์มณี ธ. (2015). สมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักเรียนที่มีอายุ 16-18 ปี โรงเรียนยานนาเวศวิทยาคม ปีการศึกษา 2557. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ, 7(3), 173–182. สืบค้น จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/TNSUJournal/article/view/256767
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมพลศึกษา สํานักพัฒนาการพลศึกษา สุขภาพ และนันทนาการ. (2539), การทดสอบและประเมินผลสมรรถภาพทางกาย, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: กรมวิชาการ,

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กรรวี บุญชัย. (2540), AAHPERD Health – Related Physical Fitness Test. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพลศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

เจียมศักดิ์ พานิชชัยกุล และคนอื่นๆ (2549). สมรรถภาพทางกายของนิสิตชั้นปีที่ 1 วิชาเอกพลศึกษา ปีการศึกษา 2545. กรุงเทพฯ: ภาควิชาพลศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ถ่ายเอกสาร.

พงษ์ศักดิ์ ดําขํา. (2550). สมรรถภาพทางกายเพื่อสุขภาพของนักเรียนหญิงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนในเครือคณะภคินีพระหฤทัยของพระเยซูเจ้าแห่งกรุงเทพฯ ในเขตกรุงเทพมหานคร ปีการศึกษา 2549. ปริญญานิพนธ์ กศ.ม. (พลศึกษา), กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ถ่ายเอกสาร.

วันใหม่ ประพันธ์บัณฑิต. (2549), วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีการกีฬาปีที่ 6. ฉบับที่ 1 เลขหน้า 99-112 ปี พ.ศ. 2549.

วิโรจน์ เจริญยิ่ง และคนอื่นๆ (2549). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการออกกําลังกายของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายโรงเรียนสังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาปราจีนบุรี, วารสารคณะพยาบาลศาสตร์, 14(1)23-24.

สํานักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2549). แบบทดสอบและเกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพสําหรับเด็กไทย อายุ 7-18 ปี พิมพ์ครั้งที่ 2.

American Alliance for Health, Physical Education, Recreation and Dance. (1988). Physical Best. A Physical Fitness History Education & Asswssment Program. Virginia: Association Drive Boston.

Clark, H.H. (1976). Application of Measurement to Health and Physical Education. (4th ed.). New Jersey: Prentice-hall, Inc.

Su, Chun-Hsien. (1993). Development of Fitness Norms for School-Aged Children in Hsinchu, Taiwan (China). University of Northern Colorado.

Greenberg, J., G. B. Dintiman and B.M. Oakes. (1998). Physical Fintess and Wellness. Boston: Allyn and Bacon.

Looney, M.A., & S.A. Plowman. (1990). Passing Rated of American Children And Youths on the FITNESSGRAM Criterion-Referenced Physical Fitness Standards. Research Quarterly of Exercise and Sport. 61:215-223.