The Effects of the Self-Efficacy Enhancement Program on Fall Prevention among the Elderly in Sisaket Municipality, Sisaket Province
Keywords:
Fall prevention behavior, Self-efficacy, ElderlyAbstract
Abstract
This quasi-experimental research aimed to study the effect of the self-efficacy enhancement program on fall prevention among the elderly in Sisaket Municipality, Sisaket Province. The 66 participants were randomly selected and divided into the experimental group (n=33) and the controlled group (n=33). The experimental group received the self-efficacy enhancement program on fall prevention for 8 weeks that were consisted of 6 activities as 1)Group education, 2)TaiJi Qigong exercise, 3)Ambulation training, 4)Mobility aid training, 5)Environment modification and 6)Home visiting, while the control group received usual care. Data were collected by using questionnaires consisted of 1) General characteristics, 2) Self-efficacy on fall prevention among the elderly, 3) Outcome expectation on fall prevention among the elderly, and 4) Fall prevention behaviors among the elderly. Data were analyzed by using descriptive statistics and Independent t-test and Paired t-test. The results showed that after experimental, the experimental group had higher average score of self-efficacy, outcome expectation and behaviors of fall prevention than before the intervention and the control group (p <0.001).
References
เอกสารอ้างอิง
Best J. Research in Education: New Jersey:Prentice Hall; 1977.
Jo H-E, & Kim, M. J. . Effects of a fall prevention program on physical fitness, fall efficacy and fall prevention behavior among community-dwelling olderadults. The Korean Journal of Rehabilitation Nursing. 2017;20(1):22-32.
Bandura A. Self-Efficacy: Toward A Unifying Theory Of Behavioral Change. Psychological Review. 1977;84(2):191-215.
Dadgari A, Hamid T, Hakim M, Mousavi SA, Dadvar L, Mohammadi M, et al. The role of self-efficacy on fear of falls and fall among elderly community dwellers in Shahroud, Iran. Nursing Practice Today. 2016;2(3):112-20.
Faul F, Erdfelder E, Lang AG, Buchner A. G*Power 3: A Flexible Statistical Power Analysis Program For The Social, Behavioral,And Biomedical Sciences.Behavior Research Methods.2017;2(39):175-91.
Gene V. Glass. Primary, Secondary, and Meta-Analysis of Research. American Educational Research Association. 1976;5(10):3-8.
World Health Organization. WHO Global Report On Falls Prevention In Older Age. Genea, Switzerland: World Health Organization; 2008.
กรมอนามัย. กายบริหารลมปราณเพื่อสุขภาพ: กระทรวงสาธารณสุข; 2547.
กาญจนา พิบูลย์ และคณะ. ประสิทธิผลของโปรแกรมป้องกันการหกล้มแบบสหปัจจัยในผู้สูงอายุที่อาศัยในชุมชน [คณะสาธารณสุขศาสตร์ ]. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา; 2562.
งานเวชระเบียนและสถิติโรงพยาบาลศรีสะเกษ. รายงานสถิติผู้ป่วยนอกที่มารับการรักษาที่โรงพยาบาลศรีสะเกษเนื่องจากการหกล้ม 2565 [Available from: http://www.sskh.moph.go.th/.
ฐิติมา ทาสุวรรณอินท์. บทความปริทัศน์ การพลัดตกหกล้มในผู้สูงอายุ. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์. 2555;5(2):119-31.
ธนพงษ์ เทศนิยม. ผลของโปรแกรมการส่งเสริมความสามารถของตนเองต่อการป้องกันการหกล้มของผู้สูงอายุในอำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารกรมการแพทย์. 2563;44(4):90-5.
นพวรรณ ดวงจันทร์ และคณะ. ผลของโปรแกรมส่งเสริมสมรรถนะแห่งตนต่อพฤติกรรมการป้องกันการพลัดตกหกล้มของผู้สูงอายุ. วารสารแพทย์นาวี. 2565;49(3):572-93.
นัทฐิณี บุญช่วย. ประสิทธิผลการประยุกต์ทฤษฎีแรงจูงใจเพื่อป้องกันโรคต่อการรับรู้และความเชื่อมั่นในความสามารถของตนเองในการป้องกันการหกล้มของผู้สูงอายุ อำเภอตากใบ จังหวัดนราธิวาส. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ. 2564;47(2):102-12.
นิพา ศรีช้าง และ ลวิตรา ก๋าวี. รายงานการพยากรณ์การพลัดตกหกล้มของผู้สูงอายุ(อายุ60 ปีขึ้นไป)ในประเทศไทย ปีพ.ศ. 2560 - 2564: สำนักโรคไม่ติดต่อ กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข; 2560.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. ระเบียบวิธีการวิจัยทางพยาบาลศาสตร์. กรุงเทพ: ยูแอนด์ไอ อินเตอร์มีเดีย; 2550.
ละออม สร้อยแสง. การศึกษาแนวทางการป้องกันการหกล้มในผู้สูงอายุ ชุมชนมิตรภาพพัฒนา. วารสารพยาบาลทหารบก. 2557;15(1):122-9.
วิราพร สืบสุนทร. ผลของโปรแกรมการส่งเสริมสมรรถนะของตนต่อพฤติกรรมการป้องกันการหกล้มและสมรรถนะทางกายของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารโรงพยาบาลชลบุรี. 2562;44(2):119-28.
วิลาวรรณ สมตน. ผลของโปรแกรมป้องกันการหกล้มสำหรับผู้สูงอายุ. วารสารพยาบาลสาธารณสุข. 2556;27(3):58-70.
ศรวณีย์ ทนุชิต , ณัฐธิดา มาลาทอง, สุรเดช ดวงทิพย์สิริกุล, ศรีเพ็ญ ตันติเวสส,. การศึกษาเพื่อจัดทำข้อเสนอเกี่ยวกับการจัดบริการการแพทย์ฉุกเฉินที่เหมาะสมสำหรับผู้สูงอายุในประเทศไทย. นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ2560.
สถาบันเวชศาสตร์สมเด็จพระสังฆราชญาณสังวรเพื่อผู้สูงอายุ. แนวทางเวชปฏิบัติการป้องกันและประเมินภาวะหกล้มในผู้สูงอายุ: บริษัท สินทวีการพิมพ์ จำกัด; 2562.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม: กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2556.
สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดศรีสะเกษ. ระบบคลังข้อมูลด้านการแพทย์และสุขภาพ จังหวัดศรีสะเกษ 2565 [Available from: http://www.ssko.moph.go.th/.
สำนักสถิติสังคม. การสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2564. กรุงเทพ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ; 2564.
สุมัทนา กลางคาร และวรพจน์ พรหมสัตยพรต. หลักการวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ พิมพ์ครั้งที่ 6: มหาสารคาม: สารคามการพิมพ์ – สารคามเปเปอร์; 2553.
เสาวภา เด็ดขาด, สุดารัตน์ ทองคง, พยอม ถิ่นอ่วน. ประสิทธิผลของโปรแกรมเสริมสร้างการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการป้องกันการพลัดตกหกล้มของผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารวิชาการสุขภาพภาคเหนือ 2565;9(2):213-30.
