The Effect of the Program Development for Potential of Using Herbal Medicine as a Common Household Remedy among Volunteers in the Nong Khaem Garbage Dump Community, Nong Khaem District, Bangkok.
Keywords:
Potential development program, Herbs, Common Household RemedyAbstract
This research aimed to study the effects of a potential development program on the use of herbs for health care among village health volunteers, Nong Kheam Garbage Dump Community in Nong Kheam District, Bangkok A total of 76 village health volunteers were purposive selected .Data collection tools were knowledge, attitude, and behavior questionnaires. The IOC value of the questionnaire ranged between 0.89-0.97. The KR-20 value for the knowledge questionnaire was 0.98. The Cronbach’s alpha coefficient of attitude and behavior questionnaires were 0.95 and 0.92, respectively. The statistics, including amount, frequency, percentage, mean, and standard deviation were used in this study. The data was analyzed by using paired sample t-test.
The research findings indicate that the sample group had a low level of knowledge, but after participating, their knowledge level was moderate. As for attitudes and behaviors, the low-level attitudes and behaviors decreased while the high-level ones increased. The mean scores of knowledge, attitude, and behavior regarding the uses of herbs for health care of samples were significantly higher than before participating in a program (p < .05). The study results show that this program for developing the potential of using herbs as common household medicine can increase knowledge, attitudes, and behaviors regarding the use of herbs as common household medicine. Therefore, this program should be adapted and applied to promote the use of herbs in other communities, tailored to the context of each community.
References
ปพิชญา ไชยเหี้ยม. ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการใช้สมุนไพร [อินเทอรเน็ต]. กรุงเทพฯ: กรม
วิทยาศาสตร์บริการ;2560. เข้าถึงได้จากwww.sptn.dss.go.th/otopinfo/attachments/article/
สุภาภรณ์ ปิติพร. ขิง ข่า ไพล สมุนไพรไทย สู่เศรษฐกิจชีวภาพ. นิตยสารเบโด้ [อินเทอรเน็ต].2560;
: [6]. เข้าถึงได้จาก: www.bedo.or.th/bedo/backend/upload/content/.pdf
ลลิตา วีระเสถียร และ มยุรี ตั้งเกียรติกำจาย. ดูแลสุขภาพด้วยสมุนไพรอย่างปลอดภัย ฉบับ 24
ปรับปรุง 2562. บริษัท เกร๊ต อิสเทอร์น ดรั๊ก จำกัด; [อินเทอรเน็ต].2562.เข้าถึงได้จาก:
https://herbalexpertbymayuree.com/ebook/ebook_1597487282.pdf
กรมการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือก กระทรวงสาธารณสุข. แผนแม่บทแห่งชาติว่าด้วยการ
พัฒนาสมุนไพรไทย ฉบับที่ 1 (พ.ศ. 2560 – 2564). กรุงเทพฯ : บจก.ยูเอส อินเตอร์ พริ้นท์;
[อินเทอรเน็ต].2559.เข้าถึงได้จาก: http://164.115.27.97/digital/files/original/.pdf
มหาวิทยาลัยมหิดล,สถาบันวิจัยประชากรและสังคม. การส่งเสริมสมุนไพรไทย จากอดีตถึงปัจจุบัน
ในรายงานสุขภาพคนไทย2566. [อินเทอร์เน็ต]. พิมพ์ครั้งที่1. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์ พริ้นติ้งแอนด์พับลิช
ชิ่ง: 2566. เข้าถึงได้จาก: https://www.thaihealthreport.com/th
Nadler, Leonard, and Wiggs, Garland D. Managing Human Resource Development. San
Francisco: Jossey-Bass.1989.
เครือข่ายกองทุนแม่ของแผ่นดินกองขยะหนองแขม. การพัฒนาในวิถีชีวิตของคนจนเมือง ศึกษากรณี
ชุมชนแออัด เขตหนองแขม [อินเทอรเน็ต]. วิทยานิพนธ์สังคมวิทยามหาบัณฑิต สาขาสังคมวิทยา
ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.[อินเทอรเน็ต].2562.
เข้าถึงได้จาก: https://www.oncb.go.th
โรงพยาบาลการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ผสมผสาน. วิสัยทัศน์และพันธกิจ [อินเทอรเน็ต].2567.
เข้าถึงได้จาก: https://ttcmh.dtam.moph.go.th/index.php/dtamnews
ปฏิภาณี ขันธโภค และ เนตรนภา สาสังข์. ผลของโปรแกรมพัฒนาศักยภาพด้านการใช้สมุนไพรในการ
ดูแลสุขภาพของอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน เทศบาลตำบลคลองจิก อำเภอบางปะอิน
จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. 2565; 28:114-27
เข้าถึงได้จาก: https://he01.tcthaijo.org/index.php/CUTJ/article/view/248375
Bloom. BS .Handbook on formative and summative evaluation of student learning. 7
New York: McGraw–Hill,1971.
Best. JW. Research in Education. New York : Prentice-Hall, Englewood Cliffs,1977.
ปุญญพัฒน์ ไชยเมล์. การสำรวจปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการใช้สมุนไพรดูแลสุขภาพ
ตนเองในตำบลแหลมโตนด อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง. วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา
;7:2.
ชฎาธาร สระถึง. การศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการใช้สมุนไพรพื้นบ้านในการรักษา
บาดแผลของประชาชน ตำบลกระดังงา อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา. 2561
ปัทมา ศิริวรรณ. ความรู้ ทัศนคติ การรับรู้และการใช้ยาสมุนไพรของผู้ให้บริการและผู้รับบริการใน
โรงพยาบาลแม่ทา อำเภอแม่ทา จังหวัดลำพูน. 2560
วิริญญา เมืองช้าง. ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการใช้สมุนไพรในการดูแลสุขภาพตนเองของ
ประชาชนในอำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา. วารสารธรรมศาสตร์ กรุงเทพมหานคร. 2559
อัชฌา วารีย์ และ นงลักษณ์ วุฒิปรีชา. การพัฒนาศักยภาพการดูแลสุขภาพตนเองด้วยสมุนไพรใน
ผู้สูงอายุบ้านท่าข้าม ตำบลแม่เหียะ อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารพยาบาลสาร;45.2
