Effects of Social Dance Exercise on Body Balance and Stress in Elderly
Keywords:
Social Dance, Balance, Stress, ElderlyAbstract
This research was a quasi-experimental design. The aim of the study was to compare the effect of social dance exercise on body balance and stress in elderly. The 60 subjects (age range between 60 - 82 years old) were drawn by simple random sampling technique and divided into 2 groups; 30 subjects for each experimental group and control group. Both groups exercised for 8 weeks, 3 times per week and 1 hour per day. The experimental group participated in the exercise program for elderly which was designed by the vary dance moves and figures with concerning to the exercise principles for line dance activity, and the control group exercised with the normal activity such as walking and aerobic dance. Research instruments included 1) Dance exercise programs for elderly, the Berg Balance test and the Suanprung Stress Test-20 (SPST-20). The results showed that both static and dynamic balance of the experimental group were significantly increased (p<0.05) and stress was significantly decreased (p<0.05) after 8 weeks exercise. Moreover, static balance was significantly different (p<0.05) between groups after 8 weeks exercise, while dynamic balance and stress was not significantly different.
References
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. การสำรวจการเปลี่ยนแปลงของประชากร พ.ศ.2558–2559 [อินเทอร์เน็ต]. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม; 2560 [เข้าถึงเมื่อ20 ก.ค. 60]. เข้าถึงได้จากhttp://www.nso.go.th
ศศิมา ชีพัฒน์, เพลินพิศ สุวรรณอำไพ, ทัศนีย์ รวิวรกุล. ผลของโปรแกรมการพยาบาลต่อพฤติกรรมป้องกันการหกล้มของผู้สูงอายุในชุมชน เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพยาบาลสาธารณสุข. 2560; 31: 98-112
วิชัย เอกพลากร. รายงานการสํารวจสุขภาพประชาชนไทยโดยการตรวจร่างกาย ครั้งที่ 5 พ.ศ. 2557. นนทบุรี:สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข; 2559.
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. รายงานประจำปีกรมสุขภาพจิต ปีงบประมาณ 2557. นนทบุรี: กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. งานพิมพ์; 2558.
เจนจิรา เกียรติสินทรัพย์, สาริณี โต๊ะทอง, ทานตะวัน แย้มบุญเรือง. ผลของการใช้โปรแกรมจัดการความเครียดต่อความสามารถจัดการความเครียดและระดับความเครียดในผู้สูงอายุในเขตอำเภอเมืองนนทบุรี. วารสารเกื้อการุณย์. 2562; 26(2): 66-77
พรทิพย์ สิมะดำรง. เปรียบเทียบการทรงตัวในผู้สูงอายุที่ออกกำลังกายระหว่างไทชิ เดิน วิ่ง และลีลาศ. วารสารกรมการแพทย์. 2562; 44(4): 67-72
พรศิริ พฤกษะศรี. ผลของโปรแกรมการออกกำลังกายด้วยลีลาศต่อการทรงตัวของผู้สูงอายุที่มีความเสี่ยงต่อการหกล้ม. สงขลานครินทร์เวชสาร. 2551; 26(4): 323-337
จิตอารี ศรีอาคะ. การรับรู้อุปสรรคต่อการออกกำลังกายและพฤติกรรมการออกกำลังกายของพยาบาลสตรี โรงพยาบาลน่าน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่; 2543.
ทัตตพันธ์ เจ้ยทองศรี. ผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้พลศึกษา โดยใช้การฝึกเต้นรำลีลาศประเภทบอลรูมกับประเภทละตินอเมริกันที่มีต่อสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพของนักศึกษาปริญญาตรี. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย; 2554.
ธงชัย เจริญทรัพย์มณี. ลีลาศ. กรุงเทพฯ: สุรีวิยาสาส์น; 2542.
ปภาวดี สุนทรชัย. ผลการฝึกออกกำลังกายด้วยเพลงลีลาศจังหวะบีกินต่อสมรรถภาพการทรงตัวและการเดินในผู้สูงอายุไทยที่มีประวัติการหกล้ม. เวชศาสตร์ฟื้นฟูสาร. 2559;26(2): 61-66
ณัฐศรัณย์ ทฤษฎิคุณ. การจัดกิจกรรมดนตรีเพื่อก้าวเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ. วารสารดนตรีบ้านสมเด็จ. 2562; 1(1): 95-107
Berg et al. Clinical and laboratory measures of postural balance in an elderly population. Archives Physical Medicine Rehablitation. 1989; 13 (4): 304–311
Cohen J. Statistical power analysis for the behavioral sciences. 2nd ed. New Jersey: Lawrence Erlbaum; 1988.
ACSM. General principles of exercise prescription in ACSM’s guidelines for exercise testing and prescription (p.150). American College of Sports Medinine; 2006.
สถาบันประสาทวิทยา กรมการแพทย์. แนวทางเวชปฏิบัติภาวะสมองเสื่อม. กรุงเทพฯ: บริษัทธนาเพรส; 2557.
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. การสร้างแบบวัดความเครียดสวนปรุง. เชียงใหม่: โรงพยาบาลสวนปรุง กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข; 2540.
