การใช้ดัชนีชี้วัดการพยาบาลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล: ผลลัพธ์ด้านผู้ป่วยและพยาบาล

Abstract

          การวิจัยปฏิบัติการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินผลลัพธ์ของการใช้ดัชนีชี้วัดการพยาบาลผู้ป่วยโรคซึมเศร้า กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าจำนวน 114 คน และพยาบาลจำนวน 114 ราย ในโรงพยาบาลจิตเวชและโรงพยาบาลชุมชน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการประเมินจำนวนของการทำตามดัชนีชี้วัด การตอบแบบประเมินโรคซึมเศร้า 9 คำถาม แบบวัดความพึงพอใจของผู้รับบริการ และแบบสอบถามผลลัพธ์ด้านพยาบาล ดำเนินการวิจัย 5 ระยะคือ (1) ระยะเตรียมการ โดยการทำความเข้าใจการใช้ดัชนีชี้วัด การกำหนดแหล่งเก็บข้อมูลตามดัชนีชี้วัด และการนำดัชนีชี้วัดไปสำรวจกิจกรรมการดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้า (2) ระยะการประชุมเชิงปฏิบัติการเพื่ออภิปรายประโยชน์และปัญหาอุปสรรคของการใช้ดัชนีชี้วัด และทบทวนแหล่งเก็บข้อมูลตามดัชนีชี้วัด (3) ระยะรวบรวมข้อมูลเบื้องต้นก่อนให้การดูแลผู้ป่วยตามดัชนีชี้วัด (4) ระยะให้การดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าตามดัชนีชี้วัด และ (5) ระยะประเมินผลลัพธ์ของการใช้ดัชนีชี้วัด ผลการวิจัยพบว่า ผู้ป่วยซึมเศร้าในโรงพยาบาลจิตเวชที่ได้รับการดูแลตามดัชนีชี้วัดมีอาการซึมเศร้าต่ำกว่าผู้ป่วยที่ได้รับการดูแลตามปกติ (p = 0.04) ร้อยละของการทำตามดัชนีชี้วัดเท่ากับ 81.82 ส่วนผู้ป่วยในโรงพยาบาลชุมชนที่ได้รับการดูแลตามดัชนีชี้วัดมีอาการซึมเศร้าลดลงไม่แตกต่างจากผู้ป่วยที่ได้รับการดูแลตามปกติ (p = 0.84) ร้อยละของการทำตามดัชนีชี้วัดเท่ากับ 72.73 ผู้ป่วยในโรงพยาบาลทั้งสองแห่งมีความพึงพอใจในบริการที่ได้รับมากกว่าผู้ป่วยที่ได้รับการดูแลตามปกติ พยาบาลในโรงพยาบาลทั้งสองแห่งให้เวลาในการดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามากกว่าพยาบาลที่ไม่ได้ใช้ดัชนีชี้วัด (p < 0.05) และสามารถจัดลำดับความสำคัญของการดูแลผู้ป่วยได้เหมาะสมกับลักษณะของโรคซึมเศร้า สรุปได้ว่าดัชนีชี้วัดการพยาบาลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าให้ผลลัพธ์ต่อคุณภาพการดูแลผู้ป่วย