Participation of the Local Government Organization's Basic Emergency Medical Service Networks in the Development of the Emergency Care and Referral System, Lamphun Province

Authors

  • Wanphen Phothiyot Lamphun Provincial Public Health Office

Keywords:

Basic Level Emergency Medical Service System, Local Government Organization, Participation

Abstract

The objectives of this participatory action research were to develop and examine the effectiveness of the development of the participatory emergency care and referral system of the basic emergency medical service networks under the local government organization, Lamphun Province. Participants were 56 primary medical practitioners and 204 emergency medical practitioners in basic medical practice centers. The research process consisted of three steps: 1) a study of the situation and obstacles; 2) development of the system for emergency care and referral; and 3) evaluation. The research tool was an emergency care and referral system developed through participation. The tools used for data collection were: 1) an interview questionnaire used in focus group discussions; 2) a questionnaire on the development of an emergency care and referral system model; and 3) a questionnaire on the participation of the medical service network. Descriptive statistics were used to analyze the quantitative data. Qualitative data was examined through content analysis.

The results showed that the development model for the emergency care and referral system consisted of six categories: 1) operations in emergency situations; 2) operational safety 3) organizational management; 4) arranging treatment for injured patients; 5) information management; and 6) a human resource management system. The results of the development of a participatory emergency care and referral system were found to be at a very good level in terms of emergency medical technology (Mean = 4.87, S.D. = 0.32), community communication about emergency medical services (Mean = 4.67, S.D. = 0.36), and emergency medical knowledge training (Mean = 4.60, S.D. = 0.43). Hence, it should be encouraged for basic emergency medical service networks to participate in each phase so that they can learn about the situations that cause problems for these services, work together to address those conditions, and build the system. As a result, there is an emergency medical service that adheres to community norms and is of high quality.

References

ขนิษฐา นันทบุตร และคณะ. (2550). โครงการศึกษาตัวแบบการมีส่วนร่วมในระบบหลักประกันสุขภาพระดับชุมชนระหว่างกองทุนภาครัฐ องค์การบริหารส่วนตำบลและกองทุนสุขภาพชุมชน: กรณีศึกษากองทุนสุขภาพตำบลศรีฐาน อำเภอป่าติ้ว จังหวัดยโสธร: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ทิพย์วิภา สังข์อินทร์, ภาณุ อดกลั้น และนุชนารถ ศรีนาค. (2563). การพัฒนาระบบส่งต่อผู้ป่วยฉุกเฉินแบบครบวงจร โรงพยาบาลนครพนม. วารสารโรงพยาบาลนครพนม, 8(2), 94-104.

นริสสา พัฒนปรีชาวงศ์ และรัญชนา สินธวา. (2555). การพัฒนารูปแบบการดำเนินงานการแพทย์ฉุกเฉินก่อนถึงโรงพยาบาล. สงขลา: ภาควิชาวิศวกรรมอุตสาหกรรม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ปิยวรรณ ลิ้มปัญญาเลิศ. (2559). ทุกลมหายใจเพื่อความปลอดภัยของผู้ป่วย. ใน อนุวัฒน์ ศุภชุติกุล(บก.), HA Update 2016 น. 41-59. นนทบุรี: หนังสือดีวัน.

รักษ์นรินทร์ แก้วมีศรี, ธรรมพร หาญผจญศึก, นันท์นภัส สุจิมา, วธูสิริ ฟั่นคำอ้าย, สุปราณี ใจตา และปัณณพัฒน์ คำตุ้ย. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดบริการการแพทย์ฉุกเฉินแบบบูรณาการเชิงพื้นที่สำหรับผู้สูงอายุกลุ่มเสี่ยงในบริบทชุมชนภายใต้สังคมกึ่งเมืองกึ่งชนบท. นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.

วิไลภรณ์ ศิริกา, ศศิธร พิมพ์ชายน้อย และทิพานัน นามวิจิตร. (2559). ศึกษาการพัฒนาอาสาฉุกเฉินชุมชนประจำครัวเรือน โดยใช้กระบวนการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลท่าพระ อำเภอเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2561). คู่มือการใช้เครื่องมือประเมินศักยภาพระบบการแพทย์ฉุกเฉินระดับจังหวัด.นนทบุรี: สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2562ก). คู่มือแนวทางการบริหารจัดการระบบการแพทย์ฉุกเฉินระดับจังหวัด ฉบับที่ 1 พ.ศ. 2562. นนทบุรี: ปัญญมิตรการพิมพ์.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2562ข). แผนหลักการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ ฉบับที่ 3.1 พ.ศ. (2562-2565). นนทบุรี: อัลทิเมทพริ้นติ้ง.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2562ค). การดำเนินงานและบริหารจัดการระบบการแพทย์ฉุกเฉินขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สิทธิโชค พริ้นติ้ง.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2562ง). เกณฑ์แบบประเมินตนเองการตรวจประเมินและรับรองคุณภาพระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉินแห่งประเทศไทย (Thai Emergency Medical Service Accreditation: TEMSA) สำหรับหน่วยปฏิบัติการประเภทปฏิบัติการแพทย์ ระดับพื้นฐาน. สืบค้นเมื่อ 3 มกราคม 2565 จาก https://niems.go.th/temsa_web/.

สถาบันการแพทย์ฉุกเฉินแห่งชาติ. (2564). รวมกฎหมาย ข้อบังคับ ระเบียบ ประกาศ คำสั่งและหนังสือเวียนที่เกี่ยวข้องกับระบบการแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2564. สมุทรปราการ: ศรีบูรณ์คอมพิวเตอร์การพิมพ์.

สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดลำพูน. (2564). สรุปผลการดำเนินงานบริการการแพทย์ฉุกเฉินจังหวัดลำพูน ปีงบประมาณ 2564. ลำพูน: สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดลำพูน.

Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement. 30, 607-10.

Downloads

Published

2023-03-09

How to Cite

Phothiyot, W. (2023). Participation of the Local Government Organization’s Basic Emergency Medical Service Networks in the Development of the Emergency Care and Referral System, Lamphun Province. Journal of Nursing and Public Health Research, 3(2), 35–51. Retrieved from https://he02.tci-thaijo.org/index.php/jnphr/article/view/260677