ปัจจัยที่ส่งผลต่อความเหนื่อยล้าในการทำงานของพยาบาลวิชาชีพเขตบริการสุขภาพที่ 8 ในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19

บทคัดย่อ

การวิจัยภาคตัดขวางนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความเหนื่อยล้าในการทำงานและปัจจัยที่ส่งผลต่อความเหนื่อยล้าในการทำงานของพยาบาลวิชาชีพในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 กลุ่มตัวอย่าง คือ พยาบาลที่ปฏิบัติงานในโรงพยาบาลภาครัฐ สังกัดกระทรวงสาธารณสุข เขตบริการสุขภาพที่ 8 จำนวน 247 คน เครื่องมือวิจัยที่ใช้ ได้แก่ แบบสอบถามปัจจัยส่วนบุคคล แบบประเมินความวิตกกังวลต่อโรคโควิด-19 แบบประเมินความกลัวต่อโรคโควิด-19 แบบประเมินภาวะซึมเศร้า แบบประเมินความเครียด และแบบประเมินความเหนื่อยล้าในการทำงาน มีค่าเชื่อมั่นสัมประสิทธิ์แอลฟ่าของครอนบาค เท่ากับ 0.91, 0.90, 0.90, 0.92 และ 0.98 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติถดถอยพหุคูณโลจิสติก

ผลการวิจัย พบว่า ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อความเหนื่อยล้าในการทำงานของพยาบาลวิชาชีพ ได้แก่ ลักษณะงาน ความกลัว และภาวะซึมเศร้า (p-value < 0.05) โดยพยาบาลวิชาชีพที่ปฏิบัติงานในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลมีความเหนื่อยล้าในการทำงานเป็น 5.41 เท่า (AOR = 5.41, 95%CI: 1.44-20.28) ของพยาบาลในแผนกผู้ป่วย ในส่วนพยาบาลวิชาชีพที่มีความกลัวต่อโรคโควิด-19 ระดับสูงมีความเหนื่อยล้าในการทำงาน 2.25 เท่า (AOR = 2.25, 95%CI: 1.20-4.21) เปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีความกลัวระดับต่ำ และพยาบาลวิชาชีพที่มีภาวะซึมเศร้าระดับสูงมีความเหนื่อยล้าในการทำงานเป็น 4 เท่า (AOR = 4.00, 95%CI: 1.85-8.67) เปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีภาวะซึมเศร้าระดับต่ำ ดังนั้นจึงควรจัดอัตรากำลังเสริมร่วมถึงจัดกิจกรรมเสริมสร้างกำลังใจเพื่อเสริมแรงทางบวกสำหรับพยาบาลโดยเฉพาะกลุ่มที่ปฏิบัติงานในด่านหน้าเพื่อลดความกลัวและภาวะซึมเศร้าที่เป็นสาเหตุของภาวะเหนื่อยล้าในการทำงาน