ปัจจัยทำนายอาการซึมเศร้าในผู้สูงอายุที่อยู่ในชุมชน จังหวัดบาหลี ประเทศอินโดนีเซีย

บทคัดย่อ

วัตถุประสงค์:   เพื่อศึกษาอัตราการเกิดภาวะซึมเศร้าและอำนาจในการทำนายอาการซึมเศร้าในผู้สูงอายุที่อยู่ในชุมชน

รูปแบบการวิจัย: การศึกษาความสัมพันธ์เชิงทำนาย

วิธีดำเนินการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในจังหวัดบาหลี ประทศอินโดนีเซีย จำนวน 177 คน คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างโดยการสุ่มอย่างง่าย กลุ่มตัวอย่างทุกคนจะถูกคัดกรองโดยแบบทดสอบระดับการรู้คิด เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง แบบประเมินพฤติกรรมเสี่ยงต่อสุขภาพ ประกอบด้วย แบบประเมินการสูบบุหรี่ ดัชนีมวลกาย การดื่มแอลกอฮอล์ และกิจกรรมทางกาย แบบวัดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ และแบบวัดอาการซึมเศร้า วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา และสถิติถดถอยพหุโลจิสติก

ผลการวิจัย: พบอัตราการมีภาวะซึมเศร้าในผู้สูงอายุที่อยู่ในชุมชนถึงร้อยละ 42 และพบว่าเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ การมีโรคไม่ติดต่อเรื้อรังมากกว่า 3 โรค และกิจกรรมทางกายสามารถทำนายอาการซึมเศร้าได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (Odds Ratio = 1.30, 4.41, 4.60, p < .05 ตามลำดับ) แต่เพศ ดัชนีมวลกาย การสูบบุหรี่ การดื่มแอลกอฮอล์ไม่สามารถทำนายอาการซึมเศร้าในผู้สูงอายุที่อยู่ในชุมชนได้

สรุปและข้อเสนอแนะ: การศึกษานี้พบว่าผู้สูงอายุในชุมชนมีความเสี่ยงต่อการเกิดภาวะซึมเศร้า และปัจจัยทำนายภาวะซึมเศร้า ได้แก่การเผชิญกับเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงในชีวิต มีโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง และมีกิจกรรมทางกายต่ำ ผลการวิจัยนี้สนับสนุนให้พยาบาลชุมชนควรจัดกิจกรรม/โครงการส่งเสริมสุขภาพทางจิตของผู้สูงอายุที่มีโรคไม่ติดต่อเรื้อรังโดยเพิ่มการมีกิจกรรมทางกาย และการฝึกทักษะการจัดการกับปัญหาโดยพิจารณาให้มีความเหมาะสมกับสภาพการเจ็บป่วยด้วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังเพื่อป้องกันการเกิดอาการซึมเศร้าของผู้สูงอายุด้วย