ผลของพฤติกรรมบำบัดต่อพฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมาธิสั้น

บทคัดย่อ

บทคัดย่อ

การวิจัยกึ่งทดลองแบบสองกลุ่มวัดสองครั้งก่อนและหลังการทดลอง เรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมาธิ สั้นก่อนและหลังได้รับพฤติกรรมบำบัดและเปรียบเทียบพฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมาธิสั้นระหว่างกลุ่มได้รับพฤติกรรมบำบัดกับกลุ่มที่ได้รับการดูแลตามปกติ กลุ่มตัวอย่าง คือ เด็กสมาธิสั้นอายุ 4-9 ปี และผู้ดูแลหลัก ที่มารักษาแผนกผู้ป่วยนอกโรงพยาบาลมะการักษ์ จังหวัดกาญจนบุรี ซึ่ง มีคุณสมบัติตามเกณฑ์ จำนวน 40 คู่ ได้รับ การจับคู่ (matched pair) และการสุ่มเข้ากลุ่มทดลองแบ่งกลุ่มทดลอง 20 คน และกลุ่มควบคุม 20 คน กลุ่มทดลองจะได้รับการดูแลตามโปรแกรมบำบัดพฤติกรรมที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น เป็นระยะเวลา  3 สัปดาห์ ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ 1) คู่มือพฤติกรรมบำบัดต่อพฤติกรรมก้าวร้าวในเด็กสมาธิสั้นสำหรับพยาบาล  2) คู่มือการดูแลเด็กสมาธิสั้นสำหรับผู้ดูแลหลัก  3) แบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวเด็กสมาธิสั้น  4) แบบวัดความสามารถการปฏิบัติพฤติกรรมบำบัดในเด็กสมาธิสั้นที่บ้านของผู้ดูแลหลัก เครื่องมือทุกฉบับได้รับการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ ค่าความสอดคล้องจากการสังเกตแบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวเด็กสมาธิสั้นเท่ากับ .80 ค่าความเที่ยงแบบวัดความสามารถการปฏิบัติพฤติกรรมบำบัดในเด็กสมาธิสั้นของผู้ดูแลหลักเท่ากับ .80 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ t-test ผลการวิจัยที่สำคัญ คือ 1) พฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมาธิสั้นหลังได้รับพฤติกรรมบำบัดน้อยกว่าก่อนได้รับพฤติกรรมบำบัดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) พฤติกรรมก้าวร้าวของเด็กสมาธิสั้นกลุ่มที่ได้รับพฤติกรรมบำบัดน้อยกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ข้อเสนอแนะ ควรมีการเผยแพร่การนำพฤติกรรมบำบัดไปใช้ในเด็กสมาธิสั้นที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวให้กับพยาบาลวิชาชีพในชุมชนและครู ซึ่งทำหน้าที่เกี่ยวข้องกับการดูแลเด็กสมาธิสั้น เพื่อร่วมกันดูแลเด็กให้เด็กได้รับการดูแลไปในแนวเดียวกัน

คำสำคัญ : พฤติกรรมบำบัด, พฤติกรรมก้าวร้าวเด็กสมาธิสั้น, ผู้ดูแลหลัก, การดูแลตามปกติ

Abstract

The purposes of this quasi-experimental research using the pretest-posttest design were: 1) to compare aggressive behavior of children with ADHD before and after using the behavior therapy, and 2) to compare aggressive behavior of children with ADHD using the behavior therapy and those who received regular caring activities. Forty of children with ADHD receiving services in outpatient department, Makarak Hospital, who met the inclusion criteria, were matched pair and then randomly assigned to experimental group and control group, 20 subjects in each group. The experimental group received the behavior therapy for 4 weeks, while the control group received regular caring activities. Research instruments were: 1) nurses’at manual for behavior therapy in children with ADHD. 2) a caretahers’ manual for behavior therapy. 3) an aggressive behavior assessment scale,and 4) a caretahers’ capability refated to behavior therapy scale. All instruments were content validated by a panel of 5 experts. The reliability of the aggressive behavior assessment scale and the caretahers’ capability refated to behavior therapy. The t-test was used in data analysis. Major findings were as follows:

1. Aggressive behaviors of children with ADHD after using the behavior therapy was significantly less than that of before the treatment, at the .05 level.

2. Aggressive behavior of children with ADHD after receiveing behavior therapy was significantly less than those who received at the .05 level.

Keywords : behavior therapy, aggressive behavior, children with attention-deficit, hyperactivity disorder (ADHD), caregiver, regular caring activities