The Effectiveness of Health Education Program by Applying Life Skills and Social Support in Preventing HIVs Behaviors in Mattayom 2 Students in Ubon Ratchathani Province

Main Article Content

ฐิติมา โกศัลวิตร
กัญญารัตน์ กันยะกาญจน์
สุทธิพงษ์ สุทธิลักษมุนีกุล
ขนิษฐา หล้ามาชน

Abstract

This research is quasi experimental design by pre test-post test static group comparison design aimed to study the effect of the effectiveness of health education program by applying life skills and social support in preventing HIVs behaviors in Mattayom 2 students in Ubon Ratchathani Province. The sample were Mattayom 2 students divided into Multi-Stage Random Sampling, Subjects divided into two groups, the first experimental group were 33 respondents and comparison group were 33 respondents. Period of study: October-December 2016, The experimental group received health education program for 12 weeks. While the comparison group only got normal health education program. Data collected before and after experimental using a questionnaire. The data was analyzed by descriptive statistics, frequency distribution, percentage, mean, standard deviation. The researchers used in-group inferential statistics, paired t-test was used for within group comparisons while independent t-test was used for between group comparisons.Statistical significance was assumed at 0.05 level.


The study results showed that after the sampling group was educated, they got better understanding about HIVS, life skills about self-awareness, rational thinking and decision making, communication abilities to prevent HIVs and willingness to take actions preventing aids compared to before joining the program and the comparison result was at the level of 0.01 significantly difference               (P-value<0.01)


In conclusion, the Health Education program with the application of life skills, combined with social support in preventing HIVs behaviors in Mattayom 2 school students in Ubon Ratchathani is effective and can be utilized in HIVS preventing behaviors of students at the same level.

Article Details

How to Cite
โกศัลวิตร ฐ., กันยะกาญจน์ ก., สุทธิลักษมุนีกุล ส., & หล้ามาชน ข. (2017). The Effectiveness of Health Education Program by Applying Life Skills and Social Support in Preventing HIVs Behaviors in Mattayom 2 Students in Ubon Ratchathani Province. Journal of Ratchathani Innovative Health Sciences, 1(1), 45–62. Retrieved from https://he02.tci-thaijo.org/index.php/JRIHS/article/view/171131
Section
Research Article

References

จุฬาภรณ์ โสตะ. (2554). แนวคิด ทฤษฎี และการประยุกต์ใช้เพื่อการพัฒนาพฤติกรรมสุขภาพ. ขอนแก่น : คณะ สาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ทรงพล ต่อนี, จุฑามาศ เทพชัยศรี และเฉลียว ผลพิกุล. (2555). ผลของโปรแกรมสุขศึกษาโดยประยุกต์ทักษะชีวิต ที่มีต่อทักษะชีวิตในการป้องกันโรคเอดส์ของนักเรียน.วารสารคณะพลศึกษา, 15 (ฉบับพิเศษ), 316-322.

ภัทรภร สุราเสถียรกุล. การเสริมสร้างทักษะชีวิตร่วมกับกระบวนการกลุ่ม และการเสริมแรงเพื่อการป้องกันการมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควรในนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วารสารวิจัยและพัฒนาระบบสุขภาพ. 8(2), 126-178.

โรงพยาบาล ๕๐ พรรษามหาวชิราลงกรณ. สรุปผลการพัฒนางานสาธารณสุขอำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. อุบลราชธานี: โรงพยาบาล ๕๐ พรรษามหาวชิราลงกรณ.

วราภรณ์ บุญเชียง, วิลาวัณย์ เตือนราษฎร์, วารุณี ฟองแก้ว, และพิมพาภรณ์ กลั่นกลิ่น. (2556). ความรู้ เกี่ยวกับการติดเชื้อเอชไอวี/เอดส์ และเจตคติต่อพฤติกรรมทางเพศของวัยรุ่นตอนต้น. วารสารสภาการพยาบาล, 28(1),124-137.

วันวิสาข์ บัวลอย และคณะ. (2555). ประสิทธิผลของโปรแกรมการเรียนรู้เรื่องเพศศึกษาเพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงต่อการมีเพศสัมพันธ์ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2 อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม RamaNurs J, 20(1),127-142.

สถาบันวิจัยประชากรและสังคมมหาวิทยาลัยมหิดล. (2552). การสำรวจพฤติกรรมทางเพศของวัยรุ่นในประเทศไทย.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

Souksamone Thongmixay และรุจิรา ดวงสงค์ (2556). ศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมพัฒนาพฤติกรรม เพื่อป้องกันโรคเอดส์ในนักเรียนมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 4 โรงเรียนแห่งหนึ่งในนครหลวงเวียงจันทน์ ประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารวิจัยสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6 (2) ,80-88.

สำนักอนามัยการเจริญพันธุ์ กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข.(2554). สถานการณ์และแนวโน้มอนามัยการเจริญพันธุ์วัยรุ่นและเยาวชนและนโยบายกระทรวงสาธารณสุข. สืบค้นเมื่อ วันที่ 15 มีนาคม 2559, จาก http://rh.anamai.moph.go.th/

อรุณ จิรวัฒน์กุล. (2551). ชีวสถิติสำหรับงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์สุขภาพ. ภาควิชาสถิติและ ประชากรศาสตร์ คณะสาธารณสุขศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. ขอนแก่น : โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.

อานนท์ พลแสน. (2551). การประยุกต์โปรแกรมสุขศึกษาด้านทักษะชีวิตเพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการป้องกันโรคเอดส์ของนักเรียนมัธยม ในอำเภอนิคมคำสร้อย จังหวัดมุกดาหาร. วิทยานิพนธ์ สาธารณสุขศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการระบบสุขภาพ. บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

อัญชลี ภูมิจันทึก. (2554). ประสิทธิผลของโปรแกรมสุขศึกษาในการประยุกต์ใช้การเสริมสร้างทักษะชีวิตกับแรงสนับสนุนทางสังคมเพื่อป้องกันการมีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควรในนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนแห่งหนึ่งในอำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์ปริญญาสาธารณสุขศาสตรมหา บัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษาและการส่งเสริมสุขภาพ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

อุษา หีดนาคราม. (2558). ผลของการพัฒนาทักษะการสื่อสารของผู้ปกครองต่อการสื่อสารเรื่องการป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีระหว่างผู้ปกครองกับบุตรวัยรุ่นตอนต้น. พยาบาลสาร. 42 (ฉบับพิเศษ),163-179.

Caplan, G. (1974). Support systems and community mental health. New York: Behavioral Publication.

Kahn, R. (1979). Aging and social support. In M.W. Riley (Ed.), Aging from birth to death: Interdisciplinary perspectives,189-199.

Orem, D.E. (1995). Nursing : Concept of practice. New York : Appleton and Lange, 1995.