ความรอบรู้ด้านสุขภาพและการจัดการตนเองในพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง
คำสำคัญ:
ความรอบรู้ด้านสุขภาพ, การจัดการตนเอง, พระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูงบทคัดย่อ
ความรอบรู้ด้านสุขภาพเป็นหนึ่งปัจจัยที่ทำให้การจัดการตนเองมีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง การวิจัยเชิงพรรณนาหาความสัมพันธ์ครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความรอบรู้ด้านสุขภาพโดยรวมและรายด้าน การจัดการตนเอง และความสัมพันธ์ระหว่างความรอบรู้ด้านสุขภาพโดยรวมและรายด้านกับการจัดการตนเองในพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง กลุ่มตัวอย่างเป็นพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูงที่มารับบริการแผนกผู้ป่วยนอก ในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยและโรงพยาบาลชุมชนในจังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 90 ราย เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง (purposive sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย แบบสัมภาษณ์ข้อมูลทั่วไปและข้อมูลความเจ็บป่วย แบบสัมภาษณ์ความรอบรู้ด้านสุขภาพของพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง และแบบสัมภาษณ์พฤติกรรมการจัดการตนเองของพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์ความสัมพันธ์ด้วยสถิติสหสัมพันธ์เพียร์สัน และสถิติสหสัมพันธ์สเปียร์แมน ผลการวิจัยพบว่าพระสงฆ์สูงอายุโรคความดันโลหิตสูงมีความรอบรู้ด้านสุขภาพโดยรวม ความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับพื้นฐาน ความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับปฏิสัมพันธ์และการจัดการตนเอง อยู่ในระดับปานกลาง แต่ความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับขั้นวิจารณญาณอยู่ในระดับต่ำ ความรอบรู้ด้านสุขภาพโดยรวม ความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับพื้นฐาน ความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับปฏิสัมพันธ์ และความรอบรู้ด้านสุขภาพระดับขั้นวิจารณญาณ มีความสัมพันธ์กับการจัดการตนเองในระดับปานกลาง (r = .552, .463, .526, . 419 ตามลำดับ) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ p< .001 ผลการวิจัยครั้งนี้ เป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับพยาบาลหรือบุคลากรด้านสุขภาพที่เกี่ยวข้องในการดูแลพระสงฆ์เพื่อการส่งเสริมการจัดการตนเองให้เหมาะสมกับโรคความดันโลหิตสูง โดยการส่งเสริมความรอบรู้ด้านสุขภาพในทุกด้าน
เอกสารอ้างอิง
Aekplakorn, W. (Ed.). (2011). National health examination surveys (4th ed.). Nonthaburi:Augson Graphic and Design. (in Thai).
Aekplakorn, W. (Ed.). (2016). National health examination surveys (5th ed.). Nonthaburi: Augson Graphic and Design. (in Thai).
Burns, N., & Grove, S. K. (2009). The practice of nursing research: Appraisal, synthesis, and generation of evidence (6th ed.). Philadelphia: Elsevier Saunders.
Geboers, B., de Winter, A. F., Spoorenberg, S. L., Wynia, K., & Reijneveld, S. A. (2016). The association between health literacy and self-management abilities in adults aged 75 and older, and its moderators. Quality of Life Research, 25(11), 2869-2877.
Heijmans, M., Waverijn, G., Rademakers, J., van der Vaart, R., & Rijken, M. (2015). Functional, communicative and critical health literacy of chronic disease patients and theirimportance for self-management. Patient Education and Counseling, 98(1), 41-48. doi: 10.1016/j.pec.2014.10.006
Jandeekaewsakul, P., Watthayu, N., & Suwonnaroop, N. (2018). Factors predicting self-management behavior among patients with uncontrolled essential hypertension. Journal of Nursing Science, 36(1), 31-43. (in Thai).
Kobayashi, L. C., Wardle, J., Wolf, M. S., & von Wagner, C. (2016). Aging and functional health literacy: A systematic review and meta-analysis. Journals of Gerontology Psychological Sciences, 71(3), 445-457. doi:10.1093/geronb/gbu161
Kumthong, T., Poltisiri, V., & Kaeo-dum-kong, K., (2016). Factors influencing health literacy for people at risk of diabetes Mellitus and hypertension of Uthai Thani and Ang Thong. Veridian E-Journal Science and Technology Silpakorn University, 3(6), 67-85. (in Thai).
Lorig, K. R., & Holman, H. R. (2003). Self-management education, history, definition, outcomes, and mechanism. Annals of Behavioral Medicine, 26(1), 1-7.
Ministry of public health. (2014). Geriatric health assessment handbook. Nonthaburi: The War Veterans Organization of Thailand Under Royal Patronage of His Majesty the King. (in Thai).
Noppakror, J., Chintanawat, R., & Khampolsiri, T. (2020). Health literacy and self-management in older persons with type 2 diabetes mellitus. Nursing Journal, 47(2), 251-261. (in Thai).
Nutbeam, D. (2000). Health literacy as a public health goal: A challenge for contemporary health education and communication strategies into the 21st century. Health Promotion International, 15(3), 259-267. doi: 10.1093/heapro/15.3.259
Pfeiffer, E. (1975). A short portable mental status questionnaire for the assessment of organic brain deficit in elderly patients. Journal of the American Geriatrics Society, 23(10), 433–441. doi.org/10.1111/j.1532-5415.1975.tb00927.x
Polit, D. F., & Beck, C. T. (2008). Nursing research: Generating and assessing evidence for nursing practice. Baltimore: Lippincott Williams & Wilkins.
Priest Hospital Department of Medical Service. (2018). Information of monks and novice. [brochures]. Bangkok: Priest Hospital. (in Thai) Retrived from http://priest-hospital.go.th/100YrsPublicHealthThailand
Sujamnong, S., Therawiwat, M., & Imamee, N. (2013). Factors related to self-management of hypertension patients, Taladkwan District Health Promotion Hospital, Nontaburi province. Journal of Boromarajonani College of Nursing, Bangkok, 29(2), 20-30. (in Thai).
Thai Hypertension Society. (2019). Guidelines in the treatment of hypertension 2019. (in Thai) Retrieve from http://www.thaihypertension.org/files/GL%20HT%202015.pdf.
Thatseng, B., Lasuka, D., & Khampolsiri, T. (2012). Effects of a self-management supporting program on self-management behaviors and blood pressure among elders with hypertension. Nursing Journal, 39(4), 124-137. (in Thai)
Wuttisaksakul, K. (2018). Factors related to health behaviors of monks in Fang District, Chiang Mai. Journal of Nurses Association of Thailand Northern Office, 24(1), 71-83. (in Thai)
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารพยาบาลสาร
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
