การจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยตามการรับรู้ของบุคลากรทางการพยาบาล ในโรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรีจังหวัดลำปาง
คำสำคัญ:
การจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วย, วัฒนธรรมความปลอดภัยของผู้ป่วย, บุคลากรทางการพยาบาล, โรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรีบทคัดย่อ
ผู้ป่วยทุกคนที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลย่อมคาดหวังว่าตนเองจะได้รับการดูแลที่ปลอดภัย ดังนั้นการจัดการความปลอดภัยจึงเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานที่ผู้ป่วยพึงได้รับและเป็นหน้าที่หลักของบุคลากรทางการพยาบาล การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาพรวมของการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยตามการรับรู้ของบุคลากรทางการพยาบาลในโรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรีจังหวัดลำปางและเปรียบเทียบความแตกต่างของการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยตามการรับรู้ของพยาบาลวิชาชีพ ผู้ช่วยพยาบาล และพนักงานช่วยการพยาบาล กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย พยาบาลวิชาชีพ 26 คน ผู้ช่วยพยาบาล 37 คนและพนักงานช่วยการพยาบาล 40 คน รวมทั้งหมด 103 คน ซึ่งมีประสบการณ์ในการทำงานอย่างน้อย 1 ปีในโรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรี สุ่มแบบชั้นภูมิ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วย โรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรี ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นตามกรอบแนวคิดการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยของหน่วยงานความปลอดภัยของผู้ป่วยแห่งชาติ มีค่าดัชนีความตรงตามเนื้อหา (Content Validity Index: CVI) เท่ากับ 0.94 และค่าความเชื่อมั่นโดยใช้สูตรสัมประสิทธิแอลฟ่าของครอนบาค เท่ากับ 0.93 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงบรรยายและสถิติวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว
ผลการศึกษาพบว่า
1.การจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยตามการรับรู้ของบุคลากรทางการพยาบาลโดยรวมอยู่ในระดับสูง (=3.22, S.D.=0.39) การจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยประกอบด้วย 7 ขั้นตอน ผลการศึกษาพบว่าการสร้างวัฒนธรรมความปลอดภัย การนำและสนับสนุนส่งเสริมบุคลากร การบูรณาการกิจกรรมการบริหารความเสี่ยง การสนับสนุนการรายงานอุบัติการณ์ การสื่อสารและส่งเสริมให้ผู้รับบริการและประชาชนมีส่วนร่วม การวิเคราะห์สาเหตุรากของปัญหา และการลงมือเพื่อป้องกันอันตรายอยู่ในระดับสูง (=3.39, S.D.=0.38; =3.25, S.D.=0.39; =3.31, S.D.=0.43; =3.19, S.D.=0.50; =3.16, S.D.=0.48; =3.10, S.D.=0.56; and =3.15, S.D.=0.46 ตามลำดับ)
- พยาบาลวิชาชีพ ผู้ช่วยพยาบาล และพนักงานช่วยการพยาบาล มีการรับรู้การจัดการความปลอดภัยโดยรวมไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ อย่างไรก็ตามพบว่าระหว่างพยาบาลวิชาชีพและบุคลากรที่ไม่ใช่พยาบาลวิชาชีพมีการรับรู้แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในขั้นตอนการสนับสนุนการรายงานอุบัติการณ์ (F = 4.623, p<0.05) และการสื่อสารและส่งเสริมให้ผู้รับบริการและประชาชนมีส่วนร่วม (F = 6.844, p<0.05)
ผลการศึกษานี้ทำให้ผู้บริหารทางการพยาบาลและผู้บริหารโรงพยาบาลได้ทราบความก้าวหน้าของการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยของโรงพยาบาลค่ายสุรศักดิ์มนตรีและข้อเสนอแนะให้ทำการประเมินผลการจัดการความปลอดภัยของผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้เกิดความมั่นใจว่ามีการจัดบริการทางด้านสุขภาพที่ปลอดภัยแก่ผู้ป่วย
เอกสารอ้างอิง
Boonnun, J., & Chayaput, P. (2009). Nurse’s role in unfavorabl e information “breaking bad news”communication to cancer patients. Thai Journal of Nursing Council 2009, 24(3), 7-19. (In Thai)
Burns, N., & Grove, S. K. (1997). The practice of nursing research: Conduct, critique & utilization.(3rd ed). Philadelphia: W.B. Saunders.
Chaleoykitti, S., Kamprow, P., & Promdet, S. (2014). Patient safety and quality of nursing service. Journal of The Royal Thai Army Nurses, 15 (2), 66-70. (In Thai)
Fort Surasakmontri Hospital. (2014). Self Assessment Report SAR 2014. Lampang: Quality of Fort Surasakmontri Hospital. (In Thai)
Khunthar, A. (2014). The impacts and solutions to nursing work force shortage in Thailand. Journal of Nursing Science, 32(1), 81-90. (In Thai)
Makary, M. A., & Daniel, M. (2016). Medical error the third leading cause of death in the US.British Medical Journal, 353(i2139), 1-5.
Mayo, A. M., & Duncan, D. (2004). Nurse perceptions of medication errors: What we need toknow for patient safety. Journal of Nursing Care Quality, 19 (3), 209-217.
National Patient Safety Agency (NPSA). (2004). Seven steps to patient safety. The full reference guide. National patient safety agency. Retrieved from http://www.npsa.nhs.uk/seven steps.
Nowneow, P. (2007). The relationships Between the Effectiveness of Safety Management in Nursing Care Delivery System and Patient Safety at Community Hospitals in NakhonSawan Provinc e (Master’s thesis, Sukhothai Thammathirat Open University). (I n Thai)
Nursing organization of Fort Surasakmontri Hospital. (2016). Self Assessment Report SAR 2016. Lampang: Quality of Fort Surasakmontri Hospital. (In Thai)
Padungsak, S. (2009). Nurse’s perception on patient safety culture and incidence of adverse events in Northern Regional Hospitals (Master’s thesis, Chiang Mai University). (In Thai)
Risk Management Department of Fort Surasakmontri Hospital. ( 2014). Risk Management Policy 2014. Lampang: Fort Surasakmontri Hospital. (In Thai)
Risk Management Department of Fort Surasakmontri Hospital. ( 2016). Risk Management Policy 2016. Lampang: Fort Surasakmontri Hospital. (In Thai)
Srisatitnarakul, B. (2007). The methodology in nursing research (4 th ed.). Bangkok: U&I Intermedia.(In Thai)
Suphachutikul, A. (2008). Thai patient safety goals: SIMPLE. Bangkok: Paramartha. (In Thai)
Tansirisithikul, R., Wannasil, N., Theppang, K., Limpanylert, P., & Winyawat, C. (2012). Knowledge review report developing a patient safety system. Retrieved from https://www.shi.or.th. (In Thai)
The Joint Commission on Accreditation of Healthcare Organizatio ns. (2008). JCI Accreditation Standards for Hospitals (3 rd ed.). Retrieved from http://www.jointcommissioninternational.org/Programs-Hospitals/
Wolf, Z.R., & Serembus, J.F. (2004). Medication error: ending the blame-game. Nursing management, 35(8), 41-2,44,47-8.
World Health Organization. (2006). The Conceptual Framework for the International Classification for Patient Safety (ICPS). Retrieved from https://www.who.int/patientsafety/implementation/taxonomy/ICPSreport/en/#:~:text=Overview,The%20C onceptual%20Framework%20for%20the%20International%20Classification%20for%20Patient%20Safety,improving%20patient%20safety%20across%20systems.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารพยาบาลสาร
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
