ผลของโปรแกรมการส่งเสริมการเดินต่อการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการเดิน ความเหนื่อยล้า และความสามารถทางกายภาพ ในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเฉียบพลัน: การวิเคราะห์เบื้องต้น

บทคัดย่อ

โรคหลอดเลือดสมองเป็นสาเหตุของความพิการที่ต้องการดูแลต่อเนื่อง การฟื้นฟูสภาพที่เหมาะสมจะทำให้ผู้ป่วยสามารถกลับไปช่วยเหลือตนได้มากขึ้น จากการทบทวนวรรณกรรมพบว่าความเหนื่อยล้าเป็นปัจจัยสำคัญต่อการฟื้นตัวหลังการเกิดโรคหลอดเลือดสมอง การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองที่มีการทดสอบก่อนและหลังการทดลองและมีกลุ่มควบคุม มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการส่งเสริมการเดินต่อการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการเดิน ความเหนื่อยล้า และความสามารถทางกายภาพในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเฉียบพลัน ซึ่งโปรแกรมนี้พัฒนาขึ้นจากทฤษฎีการรับรู้สมรรถนะแห่งตนร่วมกับทฤษฎีความยืดหยุ่นของสมอง กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเฉียบพลัน ที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย ในจังหวัดปทุมธานี จำนวน 30 ราย ซึ่งแบ่งออกเป็นกลุ่มควบคุม และกลุ่มทดลอง ในสัปดาห์แรกที่เข้ารับการรักษา กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการส่งเสริมการเดินร่วมกับการดูแลตามปกติ ในขณะที่กลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ ประเมินผลลัพธ์ก่อนและหลังการทดลองสัปดาห์ที่ 3 เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง ประกอบด้วย แบบบันทึกข้อมูลทั่วไป แบบประเมินการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการเดิน แบบประเมินความเหนื่อยล้า และการทดสอบด้วยการเดิน      6 นาที วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติ t-test  

        ผลการวิจัย พบว่ากลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยของคะแนนการรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการเดิน และความสามารถทางกายภาพมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (t=9.613, p<.05; t=3.062, p<.05) และมากกว่าก่อนทดลอง (t=15.094, p<.05; t=7.539, p<.05) และกลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยของคะแนนความเหนื่อยล้าน้อยกว่าก่อนการทดลอง และน้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(t=-8.090, p<.05; t=-8.353, p<.05)

        ผลการศึกษาครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่า โปรแกรมการส่งเสริมการเดินอาจทำให้การรับรู้สมรรถนะแห่งตนในการเดินเพิ่มขึ้น ลดความเหนื่อยล้า และเพิ่มความสามารถทางกายภาพในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองในระยะเฉียบพลัน พยาบาลและทีมสหสาขาวิชาชีพสามารถนำไปประยุกต์ใช้เพื่อลดความเหนื่อยล้าเพื่อการฟื้นฟูสภาพหลังการเจ็บป่วยให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น