การพัฒนาแกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชนเพื่อการดูแลผู้สูงอายุ

ผู้แต่ง

  • เพชรีย์ กุณาละสิริ คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลงคราม
  • ณัฏฐ์ฌาฑ์ สร้อยเพ็ชร คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลงคราม

คำสำคัญ:

การพัฒนา, แกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชน, การดูแลผู้สูงอายุ

บทคัดย่อ

แกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชนเป็นบุคคลในครอบครัวที่มีความสามารถในการแก้ไขปัญหาสุขภาพของครอบครัวและมีส่วนร่วมในการทำงานชุมชน  การวิจัยเชิงการปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมนี้ มีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนาแกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชนในการดูแลผู้สูงอายุ ตำบลจอมทอง อำเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก แบ่งออกเป็น 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1) ออกแบบบทเรียนการดูแลผู้สูงอายุตามแบบแผนการส่งเสริมสุขภาพโดยการจัดการความรู้ในประเด็นการส่งเสริมสุขภาพ 6 ข้อ ได้แก่ ความรับผิดชอบต่อกิจกรรมทางกาย โภชนาการ การมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การพัฒนาจิตวิญญาณ และการจัดการความเครียด ประชากรเป้าหมาย คือ ชุมชนนักปฏิบัติในพื้นที่ จำนวน 40 คน แบ่งเป็น 5 กลุ่มๆ 8 คน ระยะที่ 2)  ประกอบด้วย 6 บทเรียน ดำเนินการพัฒนาตามบทเรียนและประเมินผลลัพธ์การเรียนรู้ กลุ่มตัวอย่าง คือ แกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชน จำนวน 38 คน ดำเนินการคัดเลือกแบบเจาะจงตามเกณฑ์การคัดเข้า เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย บทเรียนสำหรับการพัฒนาแกนนำ แบบฝึกหัดท้ายบทเรียน แบบวัดผลลัพธ์การเรียนรู้ และแบบประเมินความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา และสรุปความแบบอุปนัย สถิติเชิงพรรณา และสถิติ Paired sample t-test

ผลการศึกษา พบว่า ชุมชนนักปฏิบัติออกแบบบทเรียนในการพัฒนาแกนนำได้ 6 บทเรียน ประกอบด้วย บทเรียนเรื่องการดูแลสุขภาพตนเองในผู้สูงอายุ การออกกำลังกายสำหรับผู้สูงอายุ อาหารสำหรับผู้สูงอายุ การมีปฏิสัมพันธ์สร้างเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ การบริหารจิตสำหรับผู้สูงอายุ และการจัดการความเครียดสำหรับผู้สูงอายุ แกนนำที่ได้รับการเรียนรู้ครบทั้ง 6 บท และพบว่า ผลลัพธ์การเรียนรู้เพิ่มขึ้นกว่าก่อนการเรียนรู้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.01) โดยคะแนนเฉลี่ยก่อนการเรียนรู้ เท่ากับ 13.61 หลังการเรียนรู้เท่ากับ 23.16 ความพึงพอใจต่อบทเรียนและกิจกรรมการเรียนรู้อยู่ในระดับมาก ( = 4.59, SD = 0.58)

ผลการวิจัยครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่า การพัฒนาแกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชนที่เกิดจากการจัดการความรู้แบบมีส่วนร่วมของคนในครอบครัวและชุมชน เป็นเครื่องมือหนึ่งที่สามารถสร้างความร่วมรับผิดชอบในการส่งเสริมหรือแก้ไขปัญหาสุขภาพของผู้สูงอายุเพื่อดูแลผู้สูงอายุแบบองค์รวม

เอกสารอ้างอิง

Angkhasuwaphala, N. (2010, February). Community participation in elderly health care. National Conference on Ageing and Elderly Proceeding “Happy elderly society by health and environment” at OrPorRor Building, King Chulalongkorn Memorial Hospital. (in Thai)

Chalardlon, T., Moolsart, S., & Lawang, W. (2017). The development of a health promotion activity model for elderly in the ban pong elderly klungpunya club. Nursing Journal of the Ministry of Public Health, 27(2), 154-167. (in Thai)

Chankham, W., Buajaroen, H., & Oasvichean, C., (2015). Elderly care system model by community and local government with self-management case study: Targnam Sub-district local government, Inburee District, Sing Buree Province. Research Journal for Spatial Development, 7(3), 1-20. (in Thai)

Department of Health. (2013). Guidelines for the training of elderly caregivers for 70 hours. Bangkok: National publishing house of Buddhism. (in Thai)

Faculty of Engineering Prince of Songkla University, Hat Yai. (2014). Active learning process techniques: From assessment. Songkla: Numsin Advertising. (in Thai)

Faculty of Medicine Siriraj Hospital. (2020). KM Definition. Bangkok: Mahidol University. (in Thai)

Jomthong Subdistrict Administrative Organization. (2021). Annual performance report 2020. Rome: Italy.

Moffett, S., & McAdam, R. (2009). Knowledge management: A factor analysis of sector effects. Journal of Knowledge Management, 13(3), 44-59.

Murdaugh, C. L., Pender, N. J., & Parsons, M. A. (2019). Health promotion in nursing practice (8th ed.). New York: Pearson.

National Statistic Office. (2022). The 2021 survey of the older person in Thailand. Bangkok: National Statistic Office. (in Thai)

Numprasert, S. (2015). Knowledge management. Bangkok: SE-EDUCATION. (in Thai)

Oba, N., Homsuwan, R., & Boonlue, C. (2021). Development of family caregivers’ knowledge and skills regarding older adults’ care. Journal of Faculty of Nursing Burapha University, 29(1), 13-24. (in Thai)

Office of the National Economic and Social Development Council. (2019). The forecast population project of Thailand for 2010-2040. Bangkok: Author. (in Thai)

Public Health Strategic Development Group. (2020). Situation of the Thai elderly 2020. Bangkok: Foundation of Thai Gerontology Research and Development Institute. (in Thai)

Rungsawang, T., Tongtanunam, Y., Nusawat, J., & Panpin, S. (2020). The competency development of elderly care managers in Nonthaburi Province: A monitoring and evaluating research study. Journal of Health Science Research, 14(2), 93-104. (in Thai)

Social Committee, Children's Affairs, Youth, Women, Elderly, Disabled and Underprivileged

National Legislative Assembly. (2016). Summary of the roundtable discussion on shortage of personnel in caring for the elderly. in academic document No.27 (28-30). Bangkok: Author. (in Thai)

Thanakwang, K., & Soonthorndada, K. (2008). Family relations and health promotion behavioramong older people in Nan Province. Journal of the Medical Association of Thailand, 91(7), 1102-1108. (in Thai)

Therawut, A. (2010). Action research. (3th ed.). Ubon Ratchattani: Youngsawat intergroup. (in Thai)

Watanabe, M. R., & Senoo, D. (2010). Shaping knowledge management: Organization and national culture. Journal of Knowledge Management, 14(2), 214-217.

Young, R. (2010). Knowledge management tools and techniques manual. Tokyo, Japan: Asian Productivity Organization.

Zarit, S., & Femia, E. (2008). Behavioral and psychosocial interventions for family caregivers.Journal of Social Work Education, 44(3), 47-53. (in Thai)

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-09-30

รูปแบบการอ้างอิง

กุณาละสิริ เ., & สร้อยเพ็ชร ณ. (2022). การพัฒนาแกนนำสุขภาพครอบครัวและชุมชนเพื่อการดูแลผู้สูงอายุ . พยาบาลสาร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 49(3), 258–271. สืบค้น จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/cmunursing/article/view/258812

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย